Οι αγχώδεις διαταραχές είναι οι διαταραχές που παρουσιάζονται με τη μεγαλύτερη συχνότητα κατά την παιδική και εφηβική ηλικία. Το άγχος προσδιορίζεται ως ένα πολύπλοκο μοτίβο κινητικών, υποκειμενικών και φυσιολογικών αντιδράσεων απέναντι σε μία αληθινή ή υποτιθέμενη απειλή.

Ερευνητές διαπίστωσαν ότι πάνω από 25% των παιδιών που έχουν βιώσει το διαζύγιο των γονιών τους έχουν προσαρμοστεί πολύ καλά. Ο σημαντικότερος λόγος για το ότι αυτά τα παιδιά αντεπεξέρχονται με επιτυχία, ενώ άλλα όχι, είναι ότι τα συγκεκριμένα παιδιά έχουν γονείς που συνεργάζονται ο ένας με τον άλλον ή γονείς που δε συμπαθούν ή δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον, αλλά έχουν τη λογική να προφυλάσσουν τα παιδιά από τους γονικούς καβγάδες.

Όσο περισσότερο κάποιος δρα μέσα από εθιστικά μοτίβα τόσο πιο δύσκολο είναι να σταματήσει. Όταν είναι μικρό το παιδί το να του δίνουμε αφθονία ηλεκτρονικών παιχνιδιών και δώρων ξεκινάει τη διαδικασία (εθισμού). Στην πραγματικότητα τα μικρά παιδιά απολαμβάνουν εξίσου αν όχι περισσότερο όσο απλά πράγματα ή αντικείμενα. Ένα ξύλινο κουτάλι, το κουτί από ένα παιχνίδι, παρά το ίδιο το παιχνίδι. 

Η αυτολύπη είναι μια εξαιρετικά κοινή αιτία της κατάθλιψης και προκύπτει από την πεποίθηση ότι (α) δεν είναι απλώς λυπηρό και άτυχο να συμβαίνουν δυσάρεστα γεγονότα, αλλά είναι κυριολεκτικά φρικτό, καταραμένο και καταστροφικό και (β) ότι ο συναισθηματικός πόνος επιβάλλεται από έξω και όχι από μέσα. 

Στην θεραπεία είναι πολύ πιθανόν πχ ο ναρκισσιστικός τύπος να φανεί ως λογικός, ο μεθοριακός ως αδύνατος, επιθετικός ο «κακός» της υπόθεσης. Ο θεραπευτής ‘οφείλει’ να είναι αμερόληπτος και προς τους δύο, ερμηνεύοντας με ενσυναίσθηση την προβλητική ταύτιση.