Διακοπές: δε χρειάζεται να διακόπτουμε τη ζωή μας για να περάσουμε καλά

Ακρόαση άρθρου......

«Στο διαλογισμό, πρέπει να παρατηρήσεις προσεκτικά το νου και το σώμα σου, να διαπιστώσεις τη συνεχή γέννηση και το σβήσιμο όλων σου των συναισθημάτων και να συνειδητοποιήσεις πόσο άσκοπο είναι να τα επιδιώκεις. Όταν η επιδίωξη σταματήσει, ο νους γίνεται πραγματικά χαλαρός, καθαρός και ικανοποιημένος.

Όλα τα συναισθήματα συνεχίζουν να έρχονται και να φεύγουν –χαρά, θυμός, ανία, λαγνεία-, αλλά όταν σταματήσεις να ποθείς συγκεκριμένα συναισθήματα, μπορείς απλώς να τα αποδεχτείς όπως είναι. Ζεις στο παρόν αντί να φαντασιώνεσαι τι θα μπορούσε να συμβεί.

Η γαλήνη που προκύπτει από αυτό είναι τόσο βαθιά, ώστε εκείνοι που περνούν τη ζωή τους σε μια μανιώδη αναζήτηση ευχάριστων συναισθημάτων δεν μπορούν καν να τη φανταστούν.

Είναι σαν έναν άνθρωπο που στέκεται για δεκαετίες στην ακρογιαλιά, αγκαλιάζοντας ορισμένα «καλά» κύματα και προσπαθώντας συγχρόνως να απωθήσει τα «κακά» κύματα για να μη φτάσουν κοντά του. Κάθε μέρα, ο άνθρωπος στέκεται στην παραλία κοντεύοντας να τρελαθεί από αυτή τη μάταιη άσκηση.

Τελικά, κάθεται στην άμμο και αφήνει απλώς τα κύματα να έρχονται και να φεύγουν όπως τους αρέσει. Τι γαλήνη!» Χαράρι (2015, p.406)

Τρόπος σκέψης και διακοπές

Πρόσφατα πήγα διακοπές. Αυτές οι διακοπές όμως ήταν πολύ διαφορετικές από τις προηγούμενες. Δεν είχαν μέσα φόβο, ενοχές και δεύτερες σκέψεις. Είχαν όμως πολύ χαρά, ανεμελιά και προσμονή. Ζούσα τη στιγμή, για τη στιγμή, χωρίς πολλά, πολλά!

Συνήθως κάποιοι από μας όταν πηγαίνουμε διακοπές, θέλουμε όλα να είναι τέλεια. Ψάχνουμε την κάθε λεπτομέρεια και την προγραμματίζουμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Από το πώς θα είναι το σώμα μας (νύχια, μαλλιά, ρούχα, κιλά), μέχρι το που θα πάμε, πόση ώρα θα κάτσουμε, τι θα φάμε, πότε θα κοιμηθούμε κλπ. κλπ.

Κι αυτό γιατί θεωρούμε ότι οι διακοπές ίσως και να είναι ότι καλύτερο, έχουμε ή θα μας συμβεί στη ζωή μας. Ίσως γιατί ως ένα βαθμό δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που ζούμε και το βλέπουμε ως διακοπή της ζωής που δεν μας αρέσει, που δεν μας ολοκληρώνει, που κάτι συνεχώς νιώθουμε ότι λείπει. Λες και το νησί ως δια μαγείας, θα μπορούσε να μας κάνει ευτυχισμένους.

Καλώς ή κακώς τα προβλήματα μας και τον αρνητικό τρόπο σκέψης μας τον κουβαλάμε παντού μαζί μας, όπου κι αν βρισκόμαστε, όσο όμορφο κι αν είναι το μέρος, όσο τέλεια κι αν το έχουμε οργανώσει.

6 ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ | Εισηγητής: Πέτρος Θεοδώρου, ψυχοθεραπευτής Gestalt, συγγραφέας | Διοργάνωση: PSYCHOLOGY.GR | Συμμετοχή: 35 ευρώ για το σύνολο των σεμιναρίων.

Έρχεται όμως κάποια στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι μόνο εμείς μπορούμε να ορίσουμε τη ζωή και τον τρόπο σκέψης μας. Ότι ουσιαστικά δε χρειάζεται να «διακόπτουμε» τη ζωή μας για να περάσουμε καλά!

Ότι αν ακούσουμε επιτέλους τον εαυτό μας που μας φωνάζει να ζήσουμε και διαμορφώσουμε τη ζωή μας, όπως ακριβώς τη θέλουμε, αν ασχοληθούμε με τον εαυτό μας ουσιαστικά και βαθιά κι όχι επιφανειακά όλη μας η ζωή μπορεί να γίνει σαν να είμαστε σε μόνιμες διακοπές. Κι έτσι τα διάφορα ταξίδια αναψυχής που κάνουμε, θα είναι απλά ένα κομμάτι των συνεχόμενων διακοπών μιας ολόκληρης ζωής, της δικής μας ζωής.

Η σημασία της αυτοαποδοχής

Δεν χρειάζεται να είναι όλα τέλεια για να περάσουμε καλά. Το μόνο που χρειάζεται είναι η αποδοχή του εαυτού μας όπως ακριβώς είναι, επιτρέποντας του παράλληλα να ονειρεύεται και να κάνει όμορφες σκέψεις. Παίζει μεγάλο ρόλο η εστίαση. Πάντα πηγαίνουμε εκεί που κοιτάμε. Σαν τους αρχάριους οδηγούς, που μόλις γυρίσουν να αλλάξουν ταχύτητα, στρίβουν μαζί και το τιμόνι. Γιατί όμως να ζούμε τη ζωή μας συνεχώς σαν αρχάριοι οδηγοί;

Στο νησί που πήγα συνάντησα πάρα πολλούς και όμορφους ανθρώπους. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο κι απογείωσε ακόμα περισσότερο την εμπειρία ήταν η ευγένεια και η καλοσύνη του κόσμου. Πόσο μπορεί να σε βοηθήσει ένα χαμόγελο, πόσο μπορεί να σου αλλάξει τη διάθεση και να κάνει ακόμη πιο όμορφη την ημέρα σου!

Επιλέξτε την οπτική που σας ανυψώνει

Μέσα από την επικοινωνία μου με τον κόσμο συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά πως ένα ίδιο περιστατικό μπορεί να ερμηνευτεί και να αντιμετωπιστεί διαφορετικά από τον καθένα μας, με βάση τον δικό του τρόπο σκέψης. Πόσο όμορφη και αναζωογονητική αυτή η διαφορετικότητα! Έχω διαβάσει πολλές φορές και το βλέπω παντού συνέχεια μπροστά μου ότι δεν υπάρχει μια μόνο πραγματικότητα, αλλά πολλές. Τόσες, όσες και οι διαφορετικοί άνθρωποι που τις ζουν την εκάστοτε στιγμή.

Τι θέλω να πω; Οι άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν, να μοιραστούν μαζί σου τις σκέψεις τους, τη χαρά τους και τους προβληματισμούς τους. Στο νησί φέτος υπήρχε έλλειψη προσωπικού.

Ορίστε όμως δυο διαφορετικοί τρόποι σκέψης πάνω στο θέμα:

«Άλλη μια απόδειξη ότι ο κόσμος βαριέται να δουλέψει. Πήραν και αυτά τα επιδόματα φέτος και κάθονται.»

«Η αλήθεια είναι ότι φέτος δεν περιμέναμε τόσο τουρισμό στο νησί και γι’ αυτό κάναμε λιγότερες προσλήψεις. Χαιρόμαστε όμως που θα δώσουμε τη δυνατότητα σε περισσότερο κόσμο να δουλέψει.»

Αναρωτιέμαι, ποιος από αυτούς τους δύο τρόπους σκέψης είναι πιο κοντά στον πραγματικό του εαυτό, πιο κοντά στην ζωή που θα ήθελε πραγματικά να ζει...

Ορίστε ένα ακόμη παράδειγμα της διαφορετικότητας μας... Η καθημερινή μου επικοινωνία στο νησί με διαφορετικές προσωπικότητες ήταν ποικίλη. Ήρθα σε επαφή τόσο με εποχιακούς υπαλλήλους όσο και με ιδιοκτήτες. Κάποιοι έμεναν μόνιμα εκεί, κάποιοι πηγαινοέρχονταν χρόνια και για κάποιους ήταν η πρώτη τους φορά. Άλλοι μας περιέγραψαν το νησί ως επίγειο παράδεισο, ότι το λατρεύουν και δεν το χορταίνουν χειμώνα-καλοκαίρι. Άλλοι δεν έβλεπαν την ώρα να φύγουν κι άλλοι έβρισκαν μονίμως λόγους για να γκρινιάζουν και δεν έδιναν το περιθώριο στον εαυτό τους, έστω και για μια στιγμή να απολαύσουν τουλάχιστον ένα μικρό κομμάτι της ομορφιάς που υπήρχε γύρω τους. Κι όμως ήταν, το ίδιο νησί, την ίδια περίοδο σε παρόμοια στιγμή.

Εσύ σε ποια από αυτές τις φάσεις, βρίσκεσαι αυτήν την περίοδο της ζωής σου;

Σε ποια από αυτές θα ήθελες να περάσεις;

Πώς πιστεύεις ότι μπορείς να το καταφέρεις;

«Πώς;» Μαγική λέξη αυτό το «πώς», αν του επιτρέψεις να σε βοηθήσει!

Μήπως τελικά αυτό που «πρέπει» να αλλάξει είναι ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε; Μήπως οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να ελέγξουμε τον τρόπο σκέψης μας; Μήπως τελικά, δεν χρειάζεται να είναι όλα τέλεια στη ζωή μας, για να περάσουμε καλά;
Μήπως δεν χρειάζεται να αναβάλουμε συνεχώς ό,τι θέλουμε πολύ να κάνουμε για όταν θα είναι όλα «όπως πρέπει να είναι»;
Μήπως τελικά όλη μας τη ζωή οφείλουμε να την οραματιζόμαστε και να τη ζούμε σαν είμαστε σε συνεχόμενες διακοπές;

Εάν όταν βραδιάζει κλαις γιατί έπεσε ο ήλιος, τα δάκρυα δεν θα σε αφήσουν να δεις τ’ αστέρια - Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ

Πηγές:

Bucay, J. (2012) Ο δρόμος των δακρύων, Μεταφρασμένο από τα Ισπανικά από Κ. Επισκοπούλου, Αθήνα: Opera
Harari, Y.N. (2015) Sapiens. Μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου, Μεταφρασμένο από τα Αγγλικά από Μ. Λαλιώτης, Αθήνα: Αλεξάνδρεια