Πες μου... γιατί δεν είμαι ευτυχισμένος;

Ακρόαση άρθρου......

Πες μου γιατί δε νιώθω ευτυχισμένος. Σε παρακαλώ βοήθησέ με να καταλάβω το γιατί. Γιατί δε με ενθουσιάζει τίποτα πια; Γιατί είναι όλα τόσο ίδια; Πες μου γιατί είμαι απαθής! Πες μου γιατί δε νιώθω! Πες μου γιατί η χαρά μου έρχεται και φεύγει εν ριπή οφθαλμού!

Πες μου πώς να την κρατήσω, να την κάνω για πάντα δική μου! Γίνεται;

Ευτυχία

Η αλήθεια είναι πως δε γίνεται. Η αλήθεια είναι πως η ευτυχία δε συνάδει με τη μονιμότητα. Την ευτυχία κανείς μπορεί να τη βιώσει έχοντας με κάτι άλλο να τη συγκρίνει κι έτσι, τελικώς, να την εκτιμήσει/επιθυμήσει. Η ευτυχία έρχεται στη ζωή μας ως ένας αντίποδας της δυστυχίας, ή αλλιώς της δυσθυμίας. Η ευτυχία είναι απλές στιγμές χαράς και κυρίως, ελπίδας! Δίχως την ύπαρξη της δυστυχίας, η ευτυχία θα αντιπροσώπευε ένα απλό συναίσθημα κανονικότητας, σαν όλα τα άλλα.

Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε όμως, τι είναι αυτό που μας εμποδίζει από το να είμαστε ευτυχισμένοι. Η μάλλον, τι είναι αυτό που κάνει την ευτυχία μας τόσο απρόσιτη;

Εν έτη 2020, σε μια εποχή όπου τα δρώμενα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, είναι εύκολο να παρατηρήσουμε πως ο σύγχρονος άνθρωπος ολοένα και περισσότερο βομβαρδίζεται από αμέτρητες εικόνες και ερεθίσματα, τόσο καταιγιστικά που τελικά, του προκαλούν σύγχυση.

Είμαστε τόσο εξοικειωμένοι με το πολύ έντονο περιβάλλον στο οποίο ζούμε, ώστε πλέον τίποτα δε μας ενθουσιάζει.

Η πρόσβασή μας στα ερεθίσματα που μπορούν να μας προκαλέσουν χαρά είναι τόσο εύκολη, με αποτέλεσμα πλέον όλα εκείνα που κάποτε φαίνονταν «φανταχτερά», τώρα να φαντάζουν ασήμαντα και υποτονικά. Άλλωστε, εμείς οι ίδιοι ενσαρκώνουμε αυτή την υποτονικότητα, αναδεικνύοντάς την μέσα από την πιο αντιπροσωπευτική λέξη της εποχής: «Βαριέμαι!».

Τα συναισθήματα στην ρουτίνα

Η ρουτίνα και η συνήθεια της καθημερινότητας αποτελούν παράγοντες αρκετά ικανούς ώστε να μας οδηγήσουν στην αναζήτηση για ολοένα και εντονότερα ερεθίσματα, πιο πολύχρωμες εικόνες, ακόμη περισσότερη αδρεναλίνη. Στο τέλος της ημέρας, συχνά βρίσκεις τον εαυτό σου αποπνικτικά περιτριγυρισμένο από αγαθά, ανθρώπους, ιδέες, κι όμως μέσα σου νιώθεις ένα βαρυσήμαντο κενό. Συνηθίζουμε και συνηθίζουμε και συνηθίζουμε…

Συνηθίζουμε σε πράγματα, συνηθίζουμε σε μέρη, συνηθίζουμε σε καταστάσεις και ανθρώπους. Ξυπνάω το πρωί, πάω στη δουλειά με την ίδια αηδία στο βλέμμα, με την ίδια απογοήτευση και ταλαιπωρία.

Βρίσκω συχνά τον εαυτό μου στο ίδιο σημείο, το σημείο αναφοράς: Ποιος ο λόγος;

Γιατί τα κάνω εγώ όλα αυτά που τόσο πολύ για τον εαυτό μου δεν έχουν καμία λογική εξήγηση; Γύρω-γύρω και ξανά σαν τρωκτικό πάνω σε ρόδα κάνω κύκλους, φαύλους κύκλους. Η συνήθεια - συνήθεια παρόλα αυτά!

Πλήττουμε, ασφυκτιούμε, νιώθουμε εγκλωβισμένοι, κι όμως! Αυτή τη συνήθεια από πάνω μας δεν μπορούμε και δε θέλουμε στα αλήθεια να τη βγάλουμε. Σαν ένα ρούχο που φοράς ένα χειμωνιάτικο πρωί και σε ζεσταίνει. Η συνήθεια μας προσφέρει ασφάλεια και ηρεμία. Φοβάσαι πως αλλού άμα πας δε θα είναι τίποτα το ίδιο – μα φυσικά και δε θα είναι τίποτα το ίδιο – γιατί έτσι συνήθισες και έτσι πορεύεσαι.

Τελειομανία

Στην εξίσωση αυτή προστίθεται ακόμη ένας παράγοντας, που δεν είναι άλλος από την τελειομανία μας. Πρόκειται για τη μανιώδη αναζήτηση για τελειότητα. Την επιδίωξη να γίνει κανείς τέλειος. Η καθησυχαστική αυτή ουτοπία μας εμποδίζει από το να συνειδητοποιήσουμε πως κανείς ποτέ δεν ήταν, δεν είναι, αλλά και δε θα γίνει τέλειος. Η τελειότητα φυσικά και είναι μια εντελώς υποκειμενική κατάσταση για τον καθένα, όμως το συμπέρασμα παραμένει μοναδικό:

Τρέχουμε όσο πιο μακριά μπορούμε από τα τρωτά μας σημεία. Δε μάθαμε να αγαπάμε τις αδυναμίες μας, αλλά και να τις αγκαλιάζουμε.

Είμαστε εμείς εγκλωβισμένοι πίσω από την επικριτική ματιά που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό. Μην ξεχνάτε πως πολλές φορές, η απόγνωση είναι ικανή να μας λυτρώσει από τις ψευδαισθήσεις της διαστρεβλωμένης αυτό-εικόνας μας και της αίσθησης παντοδυναμίας που έχουμε.

Η σημασία της ενδοσκόπησης

Ας σταματήσουμε να αποφεύγουμε λοιπόν τον εαυτό μας. Ίσως εκεί να κρύβεται το μεγαλύτερο κομμάτι της λύπης μας. Εκεί όπου το είδωλο στον καθρέφτη μοιάζει κάπως θολό και ξένο.

Η ενδοσκόπηση αποτελεί έναν από τους βασικότερους παράγοντες για την ευημερία και την εσωτερική γαλήνη που εμείς οι άνθρωποι θέλουμε να λέμε ότι επιχειρούμε να αποκτήσουμε.

Πώς όμως κανείς θα γνωρίσει τον εαυτό του, όταν κάνει τα πάντα για να μη βρεθεί ούτε στιγμή αντιμέτωπος με το μέσα του;

Ο φόβος της μοναξιάς

Φοβόμαστε τρομερά τη μοναξιά, γιατί μας επιβάλλει να μιλήσουμε για μια φορά με το είδωλο στον καθρέφτη. Ίσως να μοιάζει κάπως τρομακτικό να πρέπει να σε αντικρίσεις, να πρέπει να σε καταλάβεις, να πρέπει να σε συγχωρέσεις. Και το σημαντικότερο… είναι πολύ τρομακτικό να πρέπει να σε αγαπήσεις για αυτό ακριβώς που είσαι. Όμως άμα δεν το κάνεις εσύ για εσένα, τότε ποιος θα το κάνει;

Ίσως ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε όπως όταν ήμασταν παιδιά, τότε που οι διαδρομές με το αυτοκίνητο έμοιαζαν τόσο μακρινές και τα τραγούδια που ακούγαμε γεμάτα νόημα για εμάς. Τότε που χαμογελούσαμε για πράγματα που τώρα πια μας φαίνονται αστεία. Τότε που πιστεύαμε στην καλοσύνη και μέσα από την παιδική μας αφέλεια, ζούσαμε την κάθε μας στιγμή με μεγαλείο! Αυτό το παιδί γιατί το ξεχάσαμε άραγε;

Τελικώς, είναι δύσκολο να επιλέγεις το άδειο μονοπάτι, το απάτητο, το ανηφορικό. Αυτό είναι το δικό σου μονοπάτι.

Είναι μακράν ευκολότερο να επιλέξεις την πεπατημένη, το μονοπάτι που έχει ήδη εξερευνηθεί από άλλους συνοδοιπόρους σου. Το άγνωστο είναι λογικό και σοφό μάλιστα, να σε τρομάζει. Για το λόγο αυτό, επιλέγεις πολλές φορές να μιμηθείς, να ακολουθήσεις, να πιστέψεις τυφλά, προκειμένου να αποφύγεις τη δύσκολη θέση της προσωπικής επιλογής και του ρίσκου.

Μόνο μέσα από την προσωπική εξερεύνηση όμως, θα επέλθει η εξέλιξη και ο ερχομός ένα βήμα κοντύτερα σε ένα ομορφότερο σήμερα και σε περισσότερα χαμόγελα στα χείλη.