Και ξάφνου νιώθεις τα πόδια σου να τρέμουν, η ανάσα σου να κόβεται, οι άμυνες σου να σε εγκαταλείπουν και η ψυχή σου ξαφνικά να γεμίζει από τα πιο αντιφατικά και έντονα συναισθήματα από ποτέ.

Οι περισσότερες σχέσεις ξεκινούν με ενθουσιασμό, έρωτα, ελπίδες για κοινή ευτυχισμένη πορεία.  Τι γίνεται άραγε και αυτό τελικά δεν συμβαίνει; Γιατί από τον έρωτα περνάμε στην απογοήτευση, το θυμό, την αποξένωση; 

Μικρές ή μεγάλες απώλειες βιώνουμε συνεχώς, καθώς είναι αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής. Από τον θάνατο ενός αγαπημένου ατόμου στην ζωή μας, το διαζύγιο, το τέλος μιας συντροφικής σχέσης, απόλυση από την δουλειά, ανεργία, η αποξένωση μεταξύ φίλων/ συγγενών είναι μερικές από τις απώλειες που συνήθως  πυροδοτούν συναισθήματα άγχους, απόγνωσης ή μοναξιάς και μας φέρνουν αντιμέτωπους με την διαδικασία πένθους, για την οποία γίνεται λόγος στην συνέχεια.

Για αρκετό χρονικό διάστημα, και ειδικά μεταξύ των παλαιότερων γενεών, επικράτησε η αντίληψη ότι οι νέοι αντιμετωπίζουν τις σχέσεις όπως μία τηλεόραση ή κάποια άλλη συσκευή: μόλις χαλάσει την αντικαθιστούν με νέα αντί να την επιδιορθώσουν.

Ακόμη και αν γενικότερα η τάση αυτή είναι ευρέως διαδεδομένη, όλοι γινόμαστε συχνά μάρτυρες ανθρώπων που φαίνεται να απωθούν και να αποφεύγουν διακαώς το ενδεχόμενο ενός χωρισμού, παρά το γεγονός ότι δε φαίνεται να υπάρχει καμία προοπτική για τη σχέση τους και παρόλο που δηλώνουν ευθαρσώς δυστυχισμένοι.

Μία από τις πρωταρχικές ανάγκες του ατόμου είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Στη πραγματικότητα, όμως, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν λάθος συντρόφους με αποτέλεσμα να νοιώθουν δυστυχισμένοι στη σχέση τους.
Μερικοί μπορούν εύκολα να φύγουν από μια άρρωστη σχέση, για μερικούς όμως είναι επώδυνο και εγκλωβίζονται σε μια λάθος επιλογή ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο σύντροφός τους δεν είναι ο κατάλληλος.

Ζώντας χωρίς εσένα… Από αυτό το στερητικό «χωρίς» μπορεί να απορρέουν διαφορετικά αμφιθυμικά κύματα. Το χωρίς εσένα στη ζωή μου, πότε προσφέρει λύτρωση από μακρά ταλαιπωρία, πότε μας πείθει ότι δόθηκε η οριστική λύση στις ατελείωτες συγκρούσεις, πότε μας προστατεύει από μια ψυχική κακοποίηση.

Ένα ερώτημα, το οποίο απασχολεί πολλά ζευγάρια που αντιμετωπίζουν προβλήματα είναι το αν πρέπει να μείνουν μαζί για τα παιδιά ή όχι. Έρευνες υποστηρίζουν πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές οικογένειες εμφανίζουν περισσότερα συμπεριφορικά προβλήματα, που σχετίζονται κυρίως με ζητήματα ελλιπούς αυτοπεποίθησης ή αυξημένης επιθετικότητας, σε σχέση με παιδιά που μεγαλώνουν παρουσία και των δύο γονέων (Dr. Usakli et al., 2013).

«Για το καλό των παιδιών», «για να μη στενοχωρηθούν», «για να μη νιώθουν μειονεκτικά έναντι των άλλων παιδιών» αλλά και «για να μη τα χάσουν» είναι μερικοί από τους λόγους που πολλά παντρεμένα ζευγάρια σιωπηρά συναποφασίζουν, όπως λένε, να μην πάρουν διαζύγιο ενώ όμως είναι σίγουροι ότι η ιστορία του γάμου τους έλαβε τέλος. Ωφελεί, όμως, αυτό τελικά τα παιδιά; Και κατά πόσο συμβάλλει στη διατήρηση της ψυχικής ηρεμίας που τόσο έχουν ανάγκη;

«Ο μπαμπάς κι εγώ χωρίζουμε. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα είμαστε παντρεμένοι πια. Είμαι στενοχωρημένη, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε καλά ζώντας στο ίδιο σπίτι. Γλυκιά μου, αυτό είναι ένα πρόβλημα των μεγάλων, όχι των παιδιών -δεν θέλω να ανησυχείς ότι το προκάλεσες εσύ, ούτε θέλω να προσπαθείς να το φτιάξεις.

Η απώλεια των ερωτικών σχέσεων στην ενήλικη ζωή,αν και είναι κάτι αρκετά συνηθισμένο, μπορεί να πυροδοτήσει έναν κύκλο αντιδράσεων παρόμοιο με αυτόν που συναντάμε και σε άλλες μορφές απώλειας και αποχωρισμού.

Για παράδειγμα, η απώλεια ενός γάμου μετά από διαζύγιο, μπορεί να μας οδηγήσει σε αντιδράσεις όπως το σοκ, το θυμό, την αποδιοργάνωση και στην συνέχεια την σταδιακή αναδιοργάνωση και τον επαναπροσδιορισμό μας.

Οι άνδρες που έχουν μείνει μόνοι τους για αρκετά χρόνια ή και έχουν βιώσει πολλούς χωρισμούς με συντρόφους εμφανίζουν ιδιαίτερα αυξημένα επίπεδα δεικτών φλεγμονής στο αίμα τους, κάτι που μαρτυρά αυξημένες πιθανότητες για διάφορες παθήσεις, σύμφωνα με μία νέα δανική επιστημονική μελέτη.

Πολλές φορές στη ζωή μας έχουμε αναρωτηθεί αν μας αξίζει η αγάπη που παίρνουμε από τους ανθρώπους μας. Αν δηλαδή δικαιούμαστε αληθινά να βρούμε την «πραγματική» αγάπη, όπως αυτή ορίζεται για τον καθένα μας, και τι σημαίνει για εμάς. 

Συνήθιζε να κρύβεται πίσω από τις προτάσεις, συνήθιζε να κρύβεται πίσω από τα θλιμμένα μάτια του, μια θλίψη που έκρυβε χιλιάδες συναισθηματα. Ωστόσο, δεν του άρεσαν τα ορατά πράγματα και συνήθιζε να χτίζει παγόβουνα με αόρατες προτάσεις. Τα λόγια του συνεχίστηκαν και συνεχίστηκαν. Δεν πήρε ούτε μία ανάσα για να προσθέσει ένα κόμμα ανάμεσα στις μακριές του προτάσεις.
«Φεύγω», είπε.

Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές όπου πρέπει να κάνεις το επόμενο βήμα. Έχοντας μόνο ένα εισιτήριο και μια αποσκευή.  Ψάχνοντας μια σωτηρία σε έναν άγνωστο μέρος.  Καθώς θα έρθουν καινούργιες προκλήσεις, καινούργια δουλεία, φιλίες, έρωτας και πολλά άλλα...

Όταν έρχεται η ώρα για το πικρό ποτήρι του χωρισμού, πολλοί λιποψυχούν. Πότε όμως μια σχέση γίνεται τοξική και πότε το αίσθημα του τέλους είναι στην πραγματικότητα αντίσταση για εμβάθυνση στη σχέση και για περεταίρω δουλειά με τον εαυτό μας;

Συνηθίζουμε να λέμε ότι στις σχέσεις πάντα φταίνε και οι δύο. Το ποσοστό όμως δεν είναι πάντα 50-50. Αν νιώθουμε ότι εμείς έχουμε μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, χρειαζόμαστε δουλειά με τον εαυτό μας.

Οι παλιές αγάπες πάνε όντως στον Παράδεισο; Όλοι μετά από επώδυνους χωρισμούς, έχουμε πει, ή έχουμε ακούσει, να μας λένε κατάμουτρα εκφράσεις του τύπου: Μαύρη ώρα και στιγμή που σε γνώρισα. Σπατάλησα μαζί σου τα καλύτερα μου χρόνια. Δεν άξιζες τίποτα από αυτά σου έδωσα. Ήσουν η χειρότερη επιλογή, που μπορούσα, να κάνω.

Το Πένθος και η Κατάθλιψη εκκινούν από μια κοινή κοίτη, την Απώλεια. Ακόμη και αν μας φαίνεται περίεργο ή ασυνήθιστο, η Απώλεια είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη ζωή, καθώς από την γέννηση μας έως και το τέλος της ζωής μας, βιώνουμε Απώλειες.

Η θλίψη είναι ένα από τα βασικά συναισθήματα, και περιγράφεται ως ένας συναισθηματικός πόνος που σχετίζεται με συναισθήματα:

Τι γίνεται μετά από έναν χωρισμό; Μπορώ να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, ενώ βιώνω την απώλεια; Έχω επίγνωση του τι ακριβώς έχω χάσει και τι χρειάζεται να ξαναβρώ;
Ίσως έχει φτάσει στη ζωή κάποιου ανθρώπου η στιγμή που μια στενή διαπροσωπική ερωτική του σχέση τελειώνει.