Είναι άραγε η ψυχική ασθένεια του μέλλοντος; Είναι μια ασθένεια που εμφανίζεται όσο συχνά λέγεται; Είναι κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό; μπορεί να συμβεί στο καθένα;

Η κατάθλιψη, η πιο ίσως συχνά χρησιμοποιούμενη λέξη στη κλινική ψυχοπαθολογία είναι μια νόσος σαν όλες τις άλλες, σοβαρή ανάλογα με το τρόπο και την ένταση εκδήλωσης των συμπτωμάτων της, αντιμετωπίσιμη σε μεγάλο ποσοστό, με πιθανούς ασθενείς τον καθένα από εμάς αν βρεθούμε στις κατάλληλες ψυχικές συνιστώσες για να την αναπτύξουμε.

Όλοι έχουμε ζήσει την εμπειρία του χωρισμού. Κι αν το αναλύσει κανείς περισσότερο, όλοι ζήσαμε τη στιγμή που καλούμαστε να χωρίσουμε με κάποιον-α ή να μας χωρίσει κάποιος-α. Και μπορεί να πείσουμε τους εαυτούς μας πως ήταν κάτι αμοιβαίο, ήταν όμως;

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το φόβο του χωρισμού χρειάζεται να πάμε λίγο πίσω, στην παιδική ηλικία προκειμένου να δούμε τον αρχικό χωρισμό. Το παιδί δομείται σε σχέση με τον άλλον, συνήθως σε σχέση με τη μητέρα του, που φοβάται μη τη χάσει, αλλά και από την οποία μια μέρα πρέπει να χωρίσει.

«Γνώρισα την αγάπη από τον θόρυβο που έκανε φεύγοντας» είχε πει ο Γάλλος ηθοποιός Λουί Ζουβέ και δεν θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει καλύτερα, τον συναισθηματικό πόνο που μένει όταν μια αγάπη τελειώνει άδοξα.

Κάθε χωρισμός λέμε ότι είναι ένα μικρό πένθος, ένας μικρός θάνατος. Θρηνούμε τον άνθρωπο που βγήκε από τη ζωή μας χωρίς τη θέλησή μας και μας άφησε, θρηνούμε την απώλεια εκείνου που νομίζαμε ότι είχαμε, την απώλεια των ονείρων μας, των σχεδίων μας.