Κάθε μαθητής που έχει επενδύσει πολύ χρόνο και κόπο για να επιτύχει στις εξετάσεις του, δύσκολα θα πιστέψει πως αυτή η περίοδος στη ζωή του, τελικά, δεν είναι τόσο κομβική όσο φαντάζεται. Είναι σχεδόν φυσικοποιημένη μια συγκεκριμένη ροή στη ζωή μας – σχολείο, εργασία, οικογένεια – χωρίς να μας δίνεται περιθώριο για καθυστερήσεις, αποτυχίες, εναλλακτικές διαδρομές. 

Πόσα συναισθήματα δημιουργούνται όταν λέμε τις λέξεις παππού και γιαγιά! Τόσο σημαντικές και μεγάλες φιγούρες στη ζωή των παιδιών. Όσοι τους είχαν στη ζωή τους νιώθουν τυχεροί ενώ κάποιοι που δεν τους πρόλαβαν εν ζωή βιώνουν ένα κενό χωρίς λογική υπόσταση. Είναι άραγε τόσο σημαντικοί αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή ενός παιδιού και στην ανάπτυξη της ψυχοσύνθεσης του; Η απάντηση είναι ναι.

Η θλίψη είναι ένα από τα βασικά συναισθήματα, και περιγράφεται ως ένας συναισθηματικός πόνος που σχετίζεται με συναισθήματα:

Οποιδήποτε διαπροσωπική σχέση βασίζεται στην εμπιστοσύνη. Ακόμα και η σχέση με τον εαυτό σας πρέπει να βασίζεται στην αλήθεια. Όταν λέτε ψέματα στον εαυτό σας, η αυτοεκτίμηση σας μειώνεται, επηρεάζοντας τη συναισθηματική σας ισορροπία.

Το συναίσθημα ερμηνεύεται υπό το πρίσμα τεσσάρων πτυχών: 

Η ψυχολογική κατάσταση που βιώνει ένα άτομο μετά από μια φυσική καταστροφή είναι ιδιαίτερα έντονη.

Οι εμπειρίες που έχουμε ως παιδιά και ως έφηβοι μπορεί να παίξουν καθοριστικό ρόλο στο να διαστρεβλώσουν την εικόνα που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η αυτοεκτίμηση προκύπτει σταδιακά μέσα από τα βιώματα και τις εμπειρίες που αποκτούμε και μέσα από τη σχέση μας με τους ‘’σημαντικούς άλλους’’ για εμάς που πιθανόν είναι η μητέρα μας, ο πατέρας μας, τα αδέλφια μας, ίσως και κάποιοι φίλοι μας και συνομήλικοι μας.

Είναι αρκετές οι φορές, αν όχι κάθε φορά, που πίσω από την τέλεση μίας πράξης μας, υπάρχουν αμέτρητες σκέψεις που μας βασανίζουν. Σκέψεις αρνητικές , στην πλειονότητα τους, όπως η γνώμη των άλλων, αν θα συμφωνήσουν, απορρίψουν την πράξη ή τα λόγια μας, τι θα σκεφτούν κλπ. 

Η διαμόρφωση της αυτοεκτίμησης είναι ένα πολύ σημαντικό στάδιο όπου ξεκινά νωρίς στην παιδική ηλικία και μας ακολουθεί ως την ενήλικη ζωή.

Τα παιδιά, από την προσχολική ακόμη ηλικία, παρατηρούν τις αντιδράσεις των «σημαντικών άλλων» προσώπων προκειμένου να εσωτερικεύσουν την εικόνα του εαυτού τους.