Ένας από τους όρους που χρησιμοποιούνται συχνά στο πεδίο των επιστημών που έχουν να κάνουν με την ψυχική υγεία, για παράδειγμα ψυχολογία ή ψυχιατρική, είναι αυτός της προσωπικότητας.

Τίτλος έρευνας: Παροχή Υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας σε Άτομα με Μεταιχμιακή Διαταραχή Προσωπικότητας (Borderline Personality Disorder)

Φορέας υλοποίησης: Τμήμα Ψυχολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών

Φορέας χρηματοδότησης: Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών

Το συναίσθημα ερμηνεύεται υπό το πρίσμα τεσσάρων πτυχών: 

Τα άτομα με Σχιζοειδή Διαταραχή της Προσωπικότητας έχουν ελάχιστες κοινωνικές συναναστροφές, εκφράζουν λίγα συναισθήματα (ιδίως συναισθήματα θερμά και τρυφερά) και φαίνεται να αδιαφορούν για τον έπαινο ή την κριτική των άλλων. Τα άτομα αυτά φαίνονται αφηρημένα και αδιάφορα, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ ντροπαλά. 

Τα βασικά χαρακτηριστικά της διαταραχής αυτής είναι μια έντονη δυσκολία και ανεπάρκεια στις διαπροσωπικές σχέσεις και διάφορες ιδιορρυθμίες, εκκεντρικότητες και παραξενιές της σκέψης, της αντίληψης, της ομιλίας, της εμφάνισης και της συμπεριφοράς, που δεν είναι όμως αρκετά σοβαρές ώστε να φτιάξουν τα κριτήρια της Σχιζοφρένειας.

Οι όροι αντικοινωνική προσωπικότητα και ψυχοπαθητικότητα χρησιμοποιούνται συχνά εναλλάξ. Όντως, στο DSM-IV-TR οι διαγνώσεις της αντικοινωνικής προσωπικότητας και της ψυχοπαθητικότητας συνδυάστηκαν κάτω από την κατηγορία της αντικοινωνικής διαταραχής προσωπικότητας, κάτι που δεν συνέβαινε στο DSM-III.

Μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της ανθρώπινης ύπαρξης είναι ότι ο άνθρωπος διασχίζει το μονοπάτι της ζωής φτάνοντας πολλές φορές στο τέλος του χωρίς να καταφέρει να γνωρίσει τον εαυτό του. Ο σημερινός άνθρωπος πορεύεται στη ζωή σαν «αυτόματο» βιώνοντας συναισθηματικές καταστάσεις τις οποίες δε μπορεί προσδιορίσει, αλλά κυρίως να κατανοήσει. Πολλές φορές μάλιστα αισθάνεται αβοήθητος, παγιδευμένος και έρμαιο των καταστάσεων αυτών.

Οι διαταραχές προσωπικότητας οι οποίες περιλαμβάνονται στον διαγνωστικό οδηγό DSMV (APADSMV, 2013), αποτελούν ένα ξεχωριστό κομμάτι των ψυχικών διαταραχών. Σύμφωνα με τον διαγνωστικό οδηγό, μια διαταραχή προσωπικότητας είναι ένα μοτίβο της «εσωτερικής ψυχικής εμπειρίας» και της συμπεριφοράς που αποκλίνει σημαντικά από τις προσδοκίες του ατόμου ως κουλτούρα, είναι διάχυτη και άκαμπτη, και εμφανίζεται στην εφηβεία ή στην πρώιμη ενήλικη ζωή.

Στην επιστήμη της Ψυχολογίας η ορολογία για το δευτερογενές όφελος απαντάται αρκετά συχνά, ιδιαιτέρως δε στο ψυχοθεραπευτικό κομμάτι. Ουσιαστικά, μιλώντας για το δευτερογενές όφελος, γίνεται λόγος για εκείνη την κατάσταση που το άτομο χρησιμοποιεί συμπληρωματικά μια διαταραχή του, ώστε να αποκομίσει επιπρόσθετα οφέλη.

Το σύνδρομο του απατεώνα, είναι ένα από τα ενοχλητικά τρικ του μυαλού μας, που μας πείθει ότι για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δεν ανήκουμε κάπου. Ότι για κάποιο λόγο δεν αξίζεις την επιτυχία σου.

«Παρανοϊκός είναι εκείνος που αρχίζει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του» είχε πει κάποτε ο Αμερικάνος συγγραφέας William Burroughs. Πράγματι, η «παράνοια» ορίζεται ως η αντίληψη που έχει το άτομο συνοδευόμενη από αισθήματα δυσπιστίας, καχυποψίας, έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στους άλλους καθώς και υπερευαισθησίας και υπερεκτίμησης για τον εαυτό του.

Η ψυχοθεραπεία δεν χρειάζεται ίσως ιδιαίτερες συστάσεις. Αποτελεί μια επιστημονικά τεκμηριωμένη μέθοδο, με πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις, μέσα από την οποία οι άνθρωποι υποστηρίζονται από ειδικούς – τους ψυχοθεραπευτές – για να ξεπεράσουν ψυχολογικής φύσεως ζητήματα.