Η πανδημία του κορωνοϊού έχει κυριαρχήσει τα τελευταία δύο χρόνια στις ζωές όλων μας. Η πανδημία συνοδεύτηκε από απώλειες σε πολλαπλά επίπεδα: ανθρώπινης ζωής πάνω από όλα αλλά και κοινωνικής, καθώς και οικονομικής φύσεως.

Σε μια περίοδο που για τους φυλακισμένους του 18ου αιώνα οι τιμωρητικές πρακτικές αρχίζουν να αποκτούν έναν έντονο χαρακτήρα εξαθλίωσης που επικεντρώνεται περισσότερο στην ψυχική σύνθλιψη του ανθρώπου παρά στην σωματική τιμωρία κατασκευάζεται ο πρώτος διάδρομος.

Οι ηλικιωμένοι αποτελούν μία ευάλωτη ηλικιακή ομάδα, καθώς τείνουν να έρχονται αντιμέτωποι με διάφορες μορφές απώλειας στην ύστερη ενήλικη ζωή τους, γνωστική, σωματική, οικονομική, κοινωνική. Οι απώλειες αυτές συχνά οδηγούν στην κοινωνική απομόνωση, η οποία με την σειρά της δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη καταθλιπτικών συμπτωμάτων (Fokkema, De Jong Gierveld, Dykstra, 2012).

Η ιστορία της ζωής σου παράγει ένα αποτέλεσμα στις ζωές των άλλων ανθρώπων. Κάθε μέρα ξυπνάς και έχεις την ευκαιρία να δημιουργήσεις, να αλλάξεις, να ζήσεις και να πειραματιστείς.

Το χειρότερο άγχος είναι το άγχος να μην αγχωθείς. Ο χειρότερος φόβος είναι ο φόβος του φόβου μας. Όταν πια το άγχος και οι φόβοι μας γίνουν υπερβολικά και ανεξέλεγκτα, είναι χειρότερα ακόμη και από τα ίδια τα συμπτώματα που βιώνουμε και μάλιστα πολλές φορές αυτά τα συναισθήματα μπορούν από μόνα τους να προκαλέσουν μια κρίση άγχους ή μια κρίση πανικού.