Η προσαρμογή στη ζωή με αναπηρία είναι μια δύσκολη αλλαγή. Οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουμε να θεωρούμε τη ζωή και την υγεία μας δεδομένη, μέχρι να συμβεί κάτι και να την χάσουμε. Τότε και μόνο τότε είναι εύκολο να επιστρέψουμε και να σκεφτούμε όλα αυτά που αφήσαμε και χάθηκαν.

Σύμφωνα µε τις στατιστικές των φιλοζωικών οργανώσεων, κάθε χρόνο εγκαταλείπονται περίπου 80.000 ζώα στη χώρα μας. Κάποια από αυτά θα τα δούμε νεκρά στην άκρη ενός δρόμου και το θέαμα δεν θα μας προξενήσει έκπληξη διότι πρόκειται για κάτι σύνηθες, μια εικόνα που την βλέπουμε χρόνια και έχουμε όλοι απευαισθητοποιηθεί.

Η Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Ψυχικής Υγείας (22-28 Μαΐου) φέτος είναι αφιερωμένη στην ψυχική ευημερία των κοινοτήτων "Mentally healthy communities. Thriving together".

Είναι συνηθισμένο μερικές φορές οι έφηβοι να νιώθουν "λίγο χάλια", πεσμένα, ή να μην έχουν όρεξη. Η εφηβεία είναι μία περίοδος ανησυχίας με αρκετές σωματικές, συναισθηματικές, ψυχολογικές, και κοινωνικές αλλαγές. Παρ' όλα αυτά, μη ρεαλιστικές ακαδημαϊκές, κοινωνικές, ή οικογενειακές προσδοκίες δημιουργούν έντονη αίσθηση απόρριψης και καταλήγουν σε βαθιά απογοήτευση.

Η κατάθλιψη είναι μια διαταραχή που επηρεάζει τη σκέψη, τη διάθεση, το συναίσθημα και συνοδεύεται από σωματικές ενοχλήσεις. Έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή των διατροφικών συνηθειών, τη μεταβολή στο ωράριο του ύπνου, αλλοιώνει τον τρόπο που βλέπει το άτομο τον εαυτό του και τον κόσμο.

Εφηβεία! Από μόνη της ως λέξη ακούγεται σημαντική, γεμάτη περιέργεια, σαν να δυσκολεύει και λίγο, σαν να περιμένουν όλοι έφηβοι, γονείς, περιβάλλον να συμβεί κάτι δύσκολο, κάτι ανήσυχο, κάτι δυσεπίλυτο.

Όλοι περιμένουν τι στραβό θα συμβεί, τι δεν θα πάει όπως το προέβλεπαν, τι δεν θα είναι στο χέρι τους να το αντιμετωπίσουν. Και όλοι θα καταλήγουν στις ίδιες λέξεις... «Δύσκολη η εφηβεία».

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε μια φυσιολογική, εποχιακή μετάπτωση της διάθεσης και στην αρχή και εξέλιξη μιας ψυχικής διαταραχής.

Υπάρχουν πολλά, στον σημερινό κόσμο, για τα οποία αξίζει να λυπηθεί κανείς. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι ο Δίας έχει δύο πιθάρια, ένα με ευτυχία κι ένα με δυστυχία και μοιράζει στους ανθρώπους και από τα δύο ενώ σε κάποιους δίνει μόνο από αυτό με την δυστυχία.

Η ζήλεια είναι ένα φυσικό συναίσθημα. Ένα φυσικό συναίσθημα που είναι καθαρά δικό σου. Δεν έχει να κάνει με τον εκάστοτε σύντροφο, φίλο, συνεργάτη ή με όποιον άλλο ή ό,τι άλλο πέραν του εαυτού σου τη συνδέεις.

Η ευτυχία δεν είναι αυτό που μας συμβαίνει, αλλά ο τρόπος που ερμηνεύουμε αυτό που μας συμβαίνει. Εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, και η ικανότητά μας να επικεντρωθούμε σε αυτή την ερμηνεία είναι ζωτικής σημασίας για να μπορέσουμε να είμαστε ευτυχείς. Είναι σημαντική η ικανότητά σου να διαλέγεις. Να διαλέγεις την ευτυχία αντί τη δυστυχία.

Η έκφραση «η νεκρή μητέρα» είναι μια μεταφορά. Δεν πρόκειται για τον πραγματικό θάνατο της μητέρας, αλλά για τη μητέρα με κατάθλιψη κατά το διάστημα που το παιδί της βρίσκεται στην κρίσιμη περίοδο της βρεφικής ηλικίας.

Όταν η θλίψη σε αγκαλιάζει αφέσου, γείρε πάνω της και νιώσε το χάδι της. Σου είπαν πως η θλίψη είναι σκιερή κι εσύ βιάστηκες να ορίσεις τη σκιά απωθητική και εχθρική χωρίς γυμνός να τη νιώσεις. Την είδες μα δεν την άκουσες. Έκλεισες τα αυτιά σου στο τραγούδι της.

Η αισιοδοξία δεν είναι μια συλλογή στοχασμών γύρω από τη συνηθισμένη φράση "να περνάω καλά". Είναι κάτι πιο βαθύ, αιώνιο κι ανθεκτικό στο πέρασμα του χρόνου. Είναι συνυφασμένη με την ευτυχία της ψυχής. Αισιοδοξία σημαίνει να συνεχίζεις εκεί που σταμάτησες χθες· να προχωράς κανονικά με κέφι για ζωή και με ανυπομονησία για τον επόμενο σταθμό· να λες "όλα πάνε καλά" κι ας μην γίνεται τίποτα καλό γύρω σου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους από το κοντινό μας, οικογενειακό και φιλικό, περιβάλλον οι οποίοι νοσούν από κάποιο χρόνιο νόσημα, όπως ο καρκίνος.
Το ερώτημα είναι αν μπορεί και κατά πόσο στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτών, το οικογενειακό περιβάλλον, να παίξει έναν ιδιαίτερα ενεργό ρόλο και πως πρέπει να συμπεριφερθεί προς τον ασθενή.

Κατάθλιψη. Ένα θέμα χιλιοειπωμένο και χιλιοδιαβασμένο που όμως δεν παύει να απασχολεί όλο και μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη, έχουμε άτομα στην οικογένειά μας και στον οικογενειακό μας περίγυρο διαγνωσμένα με κατάθλιψη ή έχουμε περάσει και εμείς οι ίδιοι ή βιώνουμε ακόμα την κατάθλιψη.

«Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις» (Πάολο Κοέλιο)!
«Αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.  Όταν τα πράγματα πάνε καλά...κάτι θα πάει στραβά». (Νόμος του Μέρφυ)
«Οι άνθρωποι λένε ότι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι.

"Πρέπει να μπορείς να διαχειριστείς την αποτυχία. Τελειώνει η καριέρα μας και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε πλούσια, ενώ το εισόδημα έχει τελειώσει. Και κινδυνεύουμε να χάσουμε την περιουσία μας. Παίρνουμε κιλά, συμβαίνουν διάφορα. Τώρα υπάρχει γνώση. Δεν υπάρχουν ταμπού πλέον. Είναι συχνό το φαινόμενο της κατάθλιψης όταν τελειώνεις την καριέρα σου."

Ο D. W. Winnicott γεννήθηκε το 1896 στο Plymouth της Αγγλίας. Σε αυτοβιογραφικά του γραπτά αναφέρει ότι στην παιδική του ηλικία προσπαθούσε διαρκώς να βελτιώσει την ατμόσφαιρα και τη διάθεση της οικογένειάς του, δεδομένου ότι η μητέρα του έπασχε από κατάθλιψη.

Η καλοσύνη, εκείνη η αρετή που επιθυμεί το καλό των άλλων και όποιος την κατέχει, προσπαθεί για την ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Η καλοσύνη επιθυμεί με κάθε τρόπο να διευκολύνει τους άλλους και χαρακτηρίζεται από την ανιδιοτέλεια και την ανεξικακία. Στις ημέρες μέχρι ποιο βαθμό όμως η καλοσύνη είναι αρετή;

Μπορεί να έχουμε συνυπάρξει με συντρόφους ήσυχους, χαμηλών τόνων, εσωστρεφείς, όμως οι αρνητικοί τύποι δεν διαβαίνουν ως αθόρυβοι επισκέπτες στη ζωή μας. Η αρνητικότητα, η οποία μπορεί να υφαίνεται ως απαισιοδοξία, γκρίνια, παράπονα, καχυποψία, κριτική, κυνισμό, μιζέρια, δυσλειτουργικό σκεπτικό του όλα ή τίποτα, μαύρο – άσπρο, αυθαίρετα συμπεράσματα ή και τάση προς επιθετικότητα, είναι ένα χαρακτηριστικό που δύναται να θέτει το ζευγάρι σε επερχόμενη δυστυχία και ματαίωση της σχέσης.