Τι χρειάζεται πραγματικά ένα παιδί

Ακρόαση άρθρου......

Η οικογένεια είναι ένας από τους αρχαιότερους και πιο διαχρονικούς κοινωνικούς θεσμούς της ανθρωπότητας. Παραμένει, ταυτόχρονα, ένας θεσμός που εξελίσσεται, αλλάζει, ακολουθώντας το διαχρονικό ένστικτο επιβίωσης και διατήρησης της ανθρώπινης ζωής με ταυτόχρονα την ανάγκη για εξέλιξη, πρόοδο και δημιουργία διαφορετικών μορφών οικογένειας.

Η επιθυμία όλο και περισσότερων ομόφυλων ζευγαριών να αποκτήσει παιδί γεννά το ερώτημα αν η κοινωνία οφείλει να το δεχτεί και να δημιουργηθεί έτσι μία καινούργια μορφή οικογένειας ,αποτελούμενη από δύο γονείς του ίδιου φύλου . Σε μία χώρα όπως η Ελλάδα , στην οποίο η Εκκλησία  παίζει ακόμα σπουδαίο ρόλο και η καθαρά ομοφόβική της στάση που εκφράζεται από κηρύγματα μίσους, φοβία, αποστροφή και θρησκευτική προκατάληψη και αδιαλλαξία, επηρεάζοντας αρνητικά όχι την ίδια την κοινωνία αλλά και την κρατική νομοθεσία.

Η οικογένεια μίας τέτοιας μορφής αντιμετωπίζεται από πολλούς ανθρώπους οι οποίοι προφανώς είναι επηρεασμένοι από την κοινωνική προκατάληψη του ετεροσεξισμού ως αφύσικη και βλαπτική για την ψυχοσύνθεση του παιδιού , το οποίο θα θεωρήσει φυσιολογικό μία οικογένεια με δύο μπαμπάδες ή μαμάδες. Καταρχάς, να τονίσω ότι το φυσιολογικό ποικίλει και διαφοροποιείται από την αρχή της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα.

Στην Αρχαία Ρώμη ,για παράδειγμα, θεωρούταν απολύτως φυσιολογικό ο άνδρας να έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω στη γυναίκα και τα παιδιά του. Στην Ελληνική κοινωνία ,πριν χρόνια, το φυσιολογικό ήταν η απόλυτη υποταγή της γυναίκας στην ανδροκρατική κοινωνία και ο απόλυτος εξοβελισμός των δικών της θέλω και της προσωπικότητάς της. Και οι δύο αυτές αντιλήψεις –ευτυχώς- έχουν απορριφθεί σε μεγάλο βαθμό από την κοινωνία και ας  χαρακτηρίζονταν κάποτε απόλυτα φυσιολογικές. Αυτό μας δείχνει ότι κάτι το οποίο θεωρείται πρότυπο αλλάζει, μεταλλάσσεται ,προοδεύει. Και εδώ είναι το σημείο που η κοινωνική προκατάληψη έρχεται να συγκρουστεί με την Επιστήμη, η οποία διατείνεται ότι η σεξουαλικότητα των παιδιών δεν επηρεάζεται από αυτή των γονιών. Οι επιστήμονες τονίζουν ότι οι γκέι γονείς με την κατάλληλη οικονομική και κοινωνική υποστήριξη από το Κράτος, μπορούν να μεγαλώσουν ισορροπημένους ,ψυχικά και σωματικά υγιείς ανθρώπους.

Δε γνωρίζω ,αλήθεια, τι είναι φυσιολογικό. Όπως και με εξοργίζει να μιλάει για προστασία της ψυχής ενός παιδιού ένα κράτος το οποίο με τις πράκτικές του, έχει οδηγήσει εκατομμύρια παιδιά σε απόγνωση και στέρηση όλων των βάσικών τους αναγκών, μέσω  μίας  νομοθεσίας η οποία επέφερε την εξαθλίωση, την απελπισία ,την απόγνωση σε εκατομμύρια συνανθρώπους μας. Θεωρώ υποκριτικό και ολίγον ανόητο να μας λέει τι είναι σωστό για ένα παιδί και τι όχι, όταν η ίδια καταδίκασε στην ανέχεια εκατομμύρια. Δε γνωρίζω επίσης πώς μία θρησκεία που διατείνεται ότι το σπουδαιότερο αγαθό του ανθρώπου είναι η ελευθερία βούλησης να ζητά την καταπίεση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων και να αντιμετωπίζει με τέτοιο μίσος και προκατάληψη ανθρώπους με έναν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, μη δείχνοντας καμία ανοχή και σεβασμό στη διαφορετικότητα ενός ανθρώπου, παραβιάζοντας ταυτόχρονα το σημαντικότερο κήρυγμα της Χριστιανικής πίστης, ’αγαπάτε αλλήλους’’.

Προσωπικά, δε θεωρώ ότι ο θεσμός της οικογένειας θα κλονιστεί επειδή δύο άνθρωποι μεταγγίζουν όλη την αγάπη τους σε ένα πλάσμα, προσφέροντάς του όσο περισσότερη φροντίδα μπορούν. Γιατί αγάπη χρειάζεται πάνω από όλα ένας άνθρωπος. Αγάπη. Φροντίδα, Γέλιο, Συντροφιά, Ενθάρρυνση, Αγκαλιά, Χαμόγελο. Ο θεσμός της οικογένειας για εμένα κλονίζεται από τον άνδρα που κακοποιεί τη γυναίκα και το παιδί του, από τη μητέρα που εγκατέλειψε το νεογέννητο παιδί της στα σκουπίδια, από τους γονείς που χτίζουν περιβάλλουν αδιαφορίας για τα  παιδιά τους τρέχοντας όλη μέρα σε δουλειές και καριέρες. Ο θεσμός της οικογένειας κλονίζεται από τον γονιό που κακοποιεί τα παιδιά του, από   τα παιδιά που στερούνται όλες τις υλικές και συναισθηματικές ανάγκες.

Πόσο φυσιολογικό θα βγει άραγε ένα παιδί που μεγάλωσε με τη γιαγιά και τη μητέρα (όπως εγώ) ,το οποίο στερήθηκε σε μεγάλο βαθμό το ανδρικό-πατρικό πρότυπο λοιπόν με την ίδια λογική;

Πόσο φυσιολογικά θα μεγαλώσει ένα παιδί το οποίο μεγάλωσε σε ένα ίδρυμα και πήρε άπειρη αγάπη από τις κυρίες του ιδρύματος;

Πόσο φυσιολογικό θα είναι ένα παιδί που μεγάλωσε με μία μητέρα ή με ένα πατέρα, γιατί η μητέρα πέθανε στη διάρκεια της γέννας ή μεγάλωσαν με ένα παππού και με μία γιαγιά , επειδή οι γονείς σκοτώθηκαν σε τροχαίο ή μπήκαν  στη φυλακή για ναρκωτικά ή χρέη.

Η απάντηση είναι: θα μεγαλώσει φυσιολογικά, όπως εκατομμύρια παιδιά που μεγάλωσαν σε ίδρυμα , μεγάλωσαν σε περιβάλλον με ένα γονέα ή με έναν άνθρωπο που δεν ήταν ο βιολογικός γονιός. Γιατί; Γιατί θα πάρουν Αγάπη.

Οικογένεια είναι ένας άνδρας με μία γυναίκα που έχουν ένα παιδί. Οικογένεια είναι ένας πατέρας που η ζωή τον έφερε μόνο με ένα παιδί. Οικογένεια είναι μία μητέρα που μεγάλωσε μόνη της τα παιδιά της γιατί η ζωή και οι περιστάσεις την ανάγκασαν. Οικογένεια είναι ένας παππούς και μία γιαγιά που μεγαλώνουν ένα εγγονάκι, αφού οι γονείς μπορεί να πέθαναν ή να μην μπορούσαν να το μεγαλώσουν. Οικογένεια είναι μία κυρία που υιοθέτησε ένα παιδί και το μεγάλωσε γιατί δεν έκανε δικά της παιδιά. Οικογένεια είναι οι κυρίες ενός ιδρύματος που μεγάλωσαν ένα εγκαταλελειμμένο βρέφος με περίσσια αγάπη. Οικογένεια είναι δύο μπαμπάδες και δύο μαμάδες που μεταγγίζουν λοιπόν  όλη τους την αγάπη σε έναν άνθρωπο. Όλες μορφές οικογένειας …τόσο απλό.