Η αγάπη του εαυτού μέσα από την αυτογνωσία

Ακρόαση άρθρου......

Όταν λέμε αγάπη για τον εαυτό, δεν εννοούμε τον ναρκισισμό. Αγάπη είναι η φροντίδα και το ειλικρινές ενδιαφέρον για το κομμάτι εκείνο, το δώρο που έχει ο καθένας για να πορευτούμε στη ζωή μας. Κανένας δεν είναι ίδιος με κανέναν, όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα όλους μας διέπουν οι ίδιοι νόμοι, αυτοί της έννοιας άνθρωπος.

Αγάπη για τον εαυτό

Ισορροπία διασφαλίζεται όταν ο άνθρωπος γίνει συνειδητός και καταφέρνει να φτάσει την αυτογνωσία. Η αρετή αυτή κάνει τον άνθρωπο έλλογο και είναι αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής. Εξισορροπεί τις αντιθέσεις ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη και επιφέρει αρμονία.

Η αυτογνωσία δεν είναι συναίσθημα, όμως προκύπτει από μια λογική επέμβαση του ανθρώπου στο συναίσθημα με την παρατήρηση ρυθμίζοντας αν χρειαστεί την έντασή του.

Αγάπη για τον εαυτό επιδεικνύουμε όταν θέλουμε να διαμορφώσουμε και να εξελίξουμε, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ό,τι δόθηκε στον καθένα ως τάλαντο για να το εναποθέσει στην κοινωνία, και παράλληλα η ανάγκη εκπαίδευσης του εαυτού μας προς μια ηθική τελείωση. Γιατί, όταν λέμε ότι μας αρέσει κάτι, δεν είναι δυνατό να μας αρέσει όταν είναι ελαττωματικό, ημιτελές. Μας αρέσει κάτι όταν είναι άρτιο και ολοκληρωμένο. Ίσως να ακούγεται περίεργο να παρατηρούμε τον εαυτό μας σαν να μην είμαστε εμείς αυτοί που βιώνουν τα γεγονότα, αλλά η παρατήρηση αυτή μπορεί να φέρει πολλά στο φως και να λύσουμε απορίες που βασανίζουν.

Η απλή παρατήρηση των γεγονότων, χωρίς συναισθηματική εμπλοκή, μας κάνει να μπορούμε να βλέπουμε πιο καθαρά και αντικειμενικά τα πράγματα με γνώμονα τη λογική. Τα συναισθήματα, είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα, όταν δεν συνοδεύονται από μια λογική απόρροια το μόνο που θα καταφέρουν είναι να μας πάνε σε μια πλάνη. Η παρατήρηση των συναισθημάτων μας και η εξήγησή τους από εμάς με τη λογική μας θα μας δώσουν πολλές απαντήσεις για το πως έχουμε διαμορφωθεί, αν κάτι τέτοιο μας αρέσει ή αν θέλουμε να το αλλάξουμε. Επίσης, βγαίνουν στην επιφάνεια και τα υγιή θέλω ή ακόμα και οι φόβοι μας.

Ας φανούμε γενναίοι και ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, ας αγγίξουμε πληγές όχι για να πονέσουμε αλλά για να εξυγιάνουμε, να φέρουμε ισορροπίες μέσα από αλήθειες που θα ακούσουμε από το είναι μας, που σκοπό έχουν μόνο να μας μεταφέρουν σε μια πιο ακέραια προσωπικότητα και εν τέλη σε εκπλήρωση ανώτερων στόχων. Έτσι θα μπορούμε να τολμάμε και να οραματιζόμαστε ένα καλύτερο αύριο χωρίς επαναλαμβανόμενα λάθη που μας στερούν την ανοδική μας πορεία. Με πίστη στον εαυτό μπορούμε να οδεύουμε στη ζωή περιμένοντας τα καλύτερα... Αρκεί μόνο να έχουμε όραμα για εμάς και να κινούμαστε προς αυτήν την κατεύθυνση.

Το σύστημα, ο εαυτός ψάχνει την ευεξία

Πως να επιτευχθεί και να βιωθεί η ευεξία χωρίς διαφάνεια και καθαρότητα και αλήθεια; Βοηθάει στην πρόοδό μας να κρύβουμε από τον εαυτό μας το γιατί αισθανόμαστε και κάνουμε όσα μετέχουμε;

Οι συνειδητοποιήσεις μόνο καλό μπορούν να επιφέρουν....την αυτογνωσία.

Επομένως, είναι μεγάλης σημασίας η επικοινωνία με το κομμάτι εκείνο του εαυτού μας που είναι ανώτερο και μας αποκαλύπτει τις δικές του αλλά και δικές μας αλήθειες. Τέτοιος είναι ο παρακάτω διάλογος ανάμεσα στον ανώτερο και κατώτερο εαυτό.

Η ένταση είναι ζωγραφισμένη και αποτυπωμένη σε ολόκληρο το σώμα. Ένας χείμαρος μπερδεμένων συναισθημάτων κατακλύζει το μυαλό και την ψυχή. Συναισθήματα και σκέψεις, με βίαιο τρόπο, εισχωρούν σε κάθε κύτταρο του κορμιού κάνοντάς τα, να ταράζονται και να αναπηδούν από το μάγμα που τους δίνουν να τραφούν. Στο αποκορύφωμα της κυκλικότητας της αλληλεπίδρασης συναισθημάτων-σκέψεων-σώματος ακούω την απεγνωσμένη από φόβο φωνή του “εγώ” να φύγω, να πω ότι όλα είναι καλά, δεν χρειάζεται καμιά αλλαγή.

Η απάντηση έρχεται αυτόματα από μια ανώτερη λογική που δεν μπορείς να κοροϊδέψεις ή να κρύψεις κάτι από αυτή. Είναι σαν να λες ψέμματα στον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό δεν αντέχεται. Ο αντίλογος έρχεται με πιο γλυκιά φωνή αλλά το ίδιο έντονος στη δεικτικότητα του πρώτου. Ο λόγος του είναι τόσο εύγλωτος, κυλάει αβίαστα, δεν έχει αγκάθια. Καθυσησάζει, θεραπεύει, φέρνει επιχειρήματα σε κάθε ατόπημα “του εγώ”.

Το “εγώ” φυσικά δεν τα παρατάει έτσι εύκολα και συνεχίζει τα δικά του- δικαιολογημένες αιτίες ύπαρξης- σε μια προσπάθεια να με βάλει πάλι για “ύπνο”. Ξεκινάει, έτσι, ένας εσωτερικός διάλογος όπου πρωταγωνιστές είναι ένας εαυτός υποκείμενος και δεμένος σε φθαρτές υπαιτιότητες, ασύνδετος τόσο με το πραγματικό είναι του όσο και με την αληθινή εξωτερική πραγματικότητα ενώ περιφέρει και ένα συρμό από άσχημα συναισθήματα που βιώνει το σώμα.

Ο δεύτερος πρωταγωνιστής ανήκει στον πραγματικό κόσμο, τον αληθινό, εκεί όπου τα πράγματα έχουν σωστές διαστάσεις. Δεν έχει φόβο, δεν αγωνιά να σου πει κάτι γιατί το πνεύμα δεν έχει συναίσθημα. Το πνεύμα έχει αλήθεια. Γι' αυτό και το πρώτο είναι τόσο δυνατά εκωφαντικό για να ακουστεί ενώ το δεύτερο απλά ρέει σιγανά σαν νερό που πλημμυρίζει με αιωνιότητα την ύπαρξη και θέλει προσπάθεια να το ακούσεις και περιβάλλον ηρεμίας.

Αποκτήστε με σημαντική έκπτωση, το αυτογνωστικό βιβλίο: Το ψυχοθεραπευτικό ταξίδιτου Ψυχολόγου - Ψυχοθεραπευτή, Γρηγόρη Βασιλειάδη.

Αν την αλήθεια δεν τη δεχτώ με χαρά τότε είναι δικό μου το πρόβλημα

Γιατί το πνεύμα δε χαίρεται, ούτε λυπάται, απλά υπάρχει. Και είμαι εγώ υπεύθυνη, αν το καλοδεχτώ προς όφελός μου ή αν το διώξω επειδή μου αρέσει ο ύπνος. Όσο περνάει η ώρα, οι φωνές του “εγώ” μαλακώνουν κι αυτές, παρασυρμένες από την ομορφιά του λόγου και την ηρεμία που επιδεικνύει το πνεύμα. Ο διάλογος γίνεται πιο εποικοδομιτικός και το σώμα δε σπαρταράει πια, κάτω από άσχημες επιρροές. Τα υγρά του σώματος σταθεροποιούνται και μπορούν να δεχτούν όσα πριν δεν ανέχονταν και τους έφερνε τρικυμία. Και ενώ η αποδοχή είναι προ των πυλών, ένας καινούριος κύκλος αποδοχής ξεκινάει, ακόμα πιο λεπτός σε έννοιες, νοήματα και αξίες που είναι η σειρά τους να εμπεδωθούν, δημιουργώντας τις κατάλληλες συνάψεις στον εγκέφαλο και γράφοντας αποφάσεις ζωής στο DNA.

Στο τέλος, η φωνή του “εγώ” δεν υπάρχει πια, έχουν σιγήσει οι πομφόλυγες και τα φληναφήματά του, μένοντας ενεός μπροστά στο γεραρό και μόνο αληθινό λόγο που φέρνει ισορροπία. Κάθε φορά που νιώθω να αποδομούμαι, να φυλλορροώ, κατανοώ ότι πονάει το πληγωμένο εκείνο κομμάτι του εγωισμού που, όμως, δεν είμαι εγώ. Απεναντίας, όταν συμβαίνει αυτό απομακρύνεται μια δυσλειτουργία και αφήνει έτσι να φανεί ένα καλύτερο κομμάτι εαυτού, που πριν ήταν καλυμμένο. Τώρα στο σώμα μου εμφωλεύονται ρηξικέλευθα και καινοφανή μονοπάτια που του υποδεικνύουν κάτι πολύ πιο ανώτερο από την ανάπηρη και γλίσχρα λογική, που με έχει διαμορφώσει μέχρι σήμερα.