Και η ζωή συνεχίζεται...

Ακρόαση άρθρου......

Και η ζωή συνεχίζεται… Πόσο άχαρη φράση; Θυμάμαι τον εαυτό μου από παιδί κάθε φορά να κοντοστέκεται στο άκουσμά της.. να αντιδρά δίχως να ξέρει το γιατί.. να μην μπορεί να καταλάβει το λόγο της ύπαρξής της.. και πάνω από όλα το γιατί να πρέπει ένας άνθρωπος κάποια στιγμή να την ψελλίσει.. γιατί να πρέπει να μάθει να ζει επαναλαμβάνοντας τη φράση αυτή;

Αλλά και αργότερα που είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι περισσότερο τη ζωή.. θυμάμαι ένα κομμάτι του εαυτού μου να αντιστέκεται, να την αμφισβητεί, να μην θέλει να την καταλάβει, να αρνείται να τη δεχτεί..

Σαν αντανακλαστική απάντηση μέσα μου αναδυόταν παράλληλα μια επίμονη ερώτηση.. «γιατί να χάνουμε κάποιον που αγαπάμε πολύ;». Μια ερώτηση που ξεκινούσε από τα ενδότερα στρώματα της ύπαρξής μου και αντηχούσε προς τα έξω.. αργά, σταθερά, επώδυνα.. μια ερώτηση που έπεφτε στο κενό.. περιμένοντας μάταια για μιαν άμεση απάντηση.. την οποιαδήποτε..

Τα χρόνια που πέρασαν με βοήθησαν να καταλάβω, μέσα από τις απώλειες, τις δικές μου και των άλλων, πόση δύναμη ψυχής κρύβει μέσα της η φράση αυτή.. πόση αγάπη έχει για εκείνους που χάνονται μα παραμένουν «ζωντανοί» μες στην καρδιά μας.. απροσδόκητα «ζωντανοί»..

Τώρα πια τολμώ να πω πως η ζωή συνεχίζεται.. φυσικά και συνεχίζεται! Μόνο που η συνέχειά της αυτή έχει μια αναγκαία προϋπόθεση.. η ζωή συνεχίζεται μέσα από την αγάπη μας για εκείνους που υπήρξαν σημαντικό κομμάτι της ζωής μας και δεν είναι πια εδώ.. τιμώντας, υπερασπίζοντας στην πράξη τη μοναδικότητα της σχέσης μας μαζί τους σε κάθε μας βήμα στο παρόν.. διατηρώντας τη σαν πολύτιμο φυλαχτό στο υπόλοιπο της πορείας μας και ανατρέχοντας ελεύθερα σε αυτήν όποτε η καρδιά ή ο νους το θελήσει.. 

Μπορεί με τα μάτια μας να μη δούμε ξανά ποτέ όσους έχουν φύγει απ’ τη ζωή.. όμως «τα μάτια της καρδιάς μας» παραμένουν πάντοτε ανοιχτά για εκείνους που αγαπήσαμε πολύ..

Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται.. για αυτούς που ξέρουν πώς συνεχίζεται η ζωή...

Με απέραντη αγάπη, υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη στην αγαπημένη μου γιαγιά..