Όσα μου έμαθε το τάνγκο για τις ερωτικές σχέσεις

Ακρόαση άρθρου......

Το τάνγκο είναι τόσο ιδιαίτερος και μοναδικός χορός που μας συνεπαίρνει όταν βλέπουμε ένα ζευγάρι να χορεύει στο ρυθμό του, πόσο μάλλον όταν το χορεύουμε εμείς οι ίδιοι. Πρόκειται για ένα είδος χορού που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για θεραπευτικούς σκοπούς. Αποτελεί ένα ταξίδι αυτογνωσίας!

Η θεραπευτική χροιά του τάνγκο

Μέσα από το τάνγκο και τη σωματική έκφραση αναδύονται κομμάτια του εαυτού μας. Στη διαδικασία αυτή μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με ζητήματα που αφορούν δυσκολίες στο συσχετισμό και στην εγγύτητα, ζητήματα εκφραστικότητας και επικοινωνίας (μιας και το τάνγκο είναι διάλογος) κ.λπ.

Πολύ σημαντικό στο τάνγκο είναι το πόσο μπορώ να ακούω πραγματικά τον άλλο και να μένω στο εδώ και τώρα, να μην υποθέτω ότι γνωρίζω, ούτε να προσπαθώ να προβλέψω τι θα γίνει μετά, αλλά να απολαμβάνω με όλο μου το σώμα αυτό που υπάρχει και εκδηλώνεται στο εδώ και τώρα.

Είναι γεγονός πως υπάρχουν κάποια βασικά βήματα, αλλά το ιδιαίτερο στο τάνγκο είναι ότι μπορείς να χορέψεις ακολουθώντας τον αυθορμητισμό σου χωρίς παγιωμένη σειρά στα βήματα και τις κινήσεις, καθοδηγούμενος (ως καβαλιέρος) από την έμπνευση της στιγμής.

Χορεύεις νιώθοντας τον άλλον.

Δε χρειάζονται ανοιχτά μάτια στο τάνγκο, τα μάτια σου εκείνη τη στιγμή, ως ντάμα, είναι το πώς συνδέεται το σώμα σου με το σώμα του καβαλιέρου και πώς από την επαφή με το δικό του κέντρο μπορείς να τον ακολουθήσεις στις πρωτοβουλίες και να απαντήσεις με τις δικές σου κινήσεις και φιγούρες.

Γι αυτό λέμε ότι το τάνγκο είναι διάλογος κι όχι μονόλογος. Για να επικοινωνήσω πραγματικά, χρειάζεται να είμαι αληθινά στο εδώ και τώρα και να σε αφουγκράζομαι, να σου δίνω χώρο να εκφραστείς και να είμαι κοντά σου.

Το τάνγκο είναι διάλογος

Όπως αναφέρει κι ο Χόρχε Μπουκάι στο βιβλίο του «Να βλέπεις στον έρωτα»:

«Αν θέλεις να της πεις κάτι, πρώτα πρέπει να έρθετε σε επαφή, να της τραβήξεις την προσοχή. Αλλιώς, κάνεις εισβολή, την ξαφνιάζεις, και μέσα σ' αυτήν την αβεβαιότητα δεν πρόκειται να σε καταλάβει. Ας μεταφέρουμε όλο αυτό στο χορό. Κοίτα! Πρώτα ψάχνεις το πόδι της, τη σταματάς, θα της είναι δύσκολο να μαντέψει τι θέλεις να της μεταδώσεις. Όπως όταν θέλεις να της μιλήσεις, πρώτα τη φωνάζεις, κι όταν δεις πως σε ακούει, μιλάς.»

«Κι εσύ» είπε απευθυνόμενος σ' εμένα (στη ντάμα), «έχε στο νου σου πως όταν σε καλεί θα πρέπει να σταματάς και να τον ακούς. Αλλιώς, θα σου φωνάζει. Κι αν πρόκειται για χορό, θα σε χτυπήσει.

Σας το δείχνω: πλησιάζω το πόδι μου στο δικό της κι εκείνη σταματάει για ν' ακούσει. Κάνω την κίνηση και την περιμένω να μου απαντήσει. Μην ξεχνάτε: στο χορό κάνετε διάλογο. Ποτέ δεν επιβάλλεστε! Ο ένας μιλάει κι ο άλλος, αφού ακούσει, απαντάει. Προσοχή: μόνο αφού ακούσει.

Γιατί στο τάνγκο, όπως και στη ζωή, αν δεν μπω στον κόπο να ακούσω, θα υποθέσω πως ξέρω τι θα μου πουν και δεν θα απαντήσω ποτέ. Έτσι, ο αληθινός διάλογος παύει να υπάρχει και μετατρέπεται σε μονόλογο.

Βρίσκοντας την ισορροπία στο συσχετισμό

Όσο χορεύουμε χρειάζεται να είμαστε στον άξονά μας και ταυτόχρονα να βρίσκουμε την ισορροπία στο μεταξύ μας κέντρο. Ως ντάμα, χρειάζεται να μπορώ να σταθώ και μόνη μου για παράδειγμα αν απομακρυνθεί ο καβαλιέρος. Από την άλλη, δε μπορώ να ακολουθήσω όταν είμαι άκαμπτη και παγιωμένη στη θέση μου.

Στο τάνγκο έχω τρία πόδια ως ντάμα για να στέκομαι, τα δύο του καβαλιέρου και το ένα δικό μου, καθώς το δεύτερο πόδι μου είναι στη ροή των κινήσεων. Όμως, το στήριγμά μου είναι τόσο το σφιχτό μου κέντρο όσο και το σώμα του καβαλιέρου μου.

Και συνεχίζει να μας λέει ο δάσκαλος του τάνγκο στο βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι:

«Στο τάνγκο, τα σώματα πρέπει να δημιουργήσουν ένα κύκλωμα εντάσεων. Το μπράτσο πρέπει να είναι σταθερό, αλλά χωρίς να σπρώχνει. Τα πόδια σε επαφή, αλλά χωρίς να πιέζονται ή να εμποδίζουν την κίνηση. Να έχετε υπόψη σας πως σ' αυτόν τον χορό η ισορροπία δεν βρίσκεται στον καθέναν, αλλά στο κέντρο, ανάμεσά σας, κι αν δεν καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον μπορεί να χάσετε την ισορροπία σας. Πρέπει να μάθετε να επικοινωνείτε, για να μπορέσετε να το απολαύσετε μαζί.»

«Το τάνγκο είναι ένας χορός αγκαλιασμένου ζευγαριού, σε μια αγκαλιά που είναι στήριγμα, όχι πίεση. Αγκαλιά σημαίνει δίνω με τα χέρια ανοιχτά, κι όποιος δίνει με τα χέρια ανοιχτά παίρνει με όλο του το σώμα.»

Έτσι ενωμένα τα δύο μέλη μετακινούνται στο χώρο - αλλά όχι έναν οποιονδήποτε χώρο. Το αντίθετο: ένα χώρο που δημιούργησαν οι δυο τους, όπως λένε οι Ντίνσε: «Το τάνγκο διαψεύδει τα μαθηματικά γιατί ένα κι ένα δεν κάνει δύο, αλλά ένα, που είναι το ζευγάρι, ή τρία, γιατί είναι αυτός, αυτή κι ένα τρίτο σύνολο.» Ένα ή τρία, ναι. Δύο, ποτέ!

Είναι γνήσιος σωματικός και ερωτικός διάλογος όπου και οι δύο μπορούν να αυτο-καθορίζονται και όπου, επίσης, υπάρχουν στιγμές σιωπής. Μια σιωπή που, απαραιτήτως, αποτελεί μέρος του διαλόγου, που τον εμπλουτίζει αν θέλετε, αλλά ποτέ δεν τον ακυρώνει.

Σε αυτόν τον διάλογο και οι δύο μπορούν να προτείνουν, γιατί αν και ο ένας παίρνει την πρωτοβουλία της πρώτης κίνησης, η επόμενη θα γίνει σύμφωνα με την απάντηση, από άποψη ταχύτητας, διασκελισμού ή κατεύθυνσης.

Να ζούμε το λάθος ως δυνατότητα εμπλουτισμού

Τα λάθη εμπλουτίζουν το χορό μας, είναι η δυνατότητά μας να κατανοήσουμε τα κομμάτια μας εκείνα που χρειάζονται βελτίωση καθώς και τι είναι αυτό που στο μεταξύ μας χρειάζεται λίγη παραπάνω φροντίδα.

Έχει σημασία ο τρόπος που στεκόμαστε απέναντι στα λάθη τόσο τα δικά μας όσο και του άλλου.

Μπορεί να απογοητεύομαι τόσο πολύ από τα λάθη μου που να καταλήξω να θεωρώ μάταιο το να προσπαθήσω να βελτιωθώ και να καταλήξω να τα παρατήσω κι εν τέλει να αποχωρήσω από το συσχετισμό. Μπορεί όταν κάνει λάθη ο άλλος να γίνομαι ανυπόμονη/ος, να τον/την κρίνω, να θυμώνω μαζί του/της, να απαιτώ να ήξερε καλύτερα παρόλο που είμαστε σε μια διαδικασία ανακάλυψης της επαφή μας και του κόσμου που δημιουργείται ανάμεσά μας.

Από την άλλη μπορώ να «σπάσω πλάκα» όταν κάνω ή κάνεις λάθος και να γελάμε μαζί και να είναι κι αυτό μέρος της διαδικασίας μας, να το εμπεριέχουμε και να έχει δικαίωμα ύπαρξης κι εκείνο.

Και στη συνέχεια μπορούμε να συνεχίσουμε να χορεύουμε/ να σχετιζόμαστε, γνωρίζοντας πως είμαστε ανθρώπινα πλάσματα που ανακαλύπτουμε ταυτόχρονα τόσο ο ένας τον άλλο, όσο και τον ίδιο μας τον εαυτό μέσα από αυτό το ταξίδι και έτσι να επιτρέπουμε και στα λάθη να συμβαίνουν, δείχνοντας εμπιστοσύνη στο μεταξύ μας, χωρίς να τα βλέπουμε σαν εμπόδια.

Σε μια σχέση το «πρόβλημα» δεν είναι ο άλλος. Το πρόβλημα είναι το πρόβλημα.

Συναντάμε συχνά ανάμεσα στα ζευγάρια το γεγονός ότι έχουν ταυτίσει το πρόβλημα με τον σύντροφο. Στην ατομική ψυχοθεραπεία και στη θεραπεία ζεύγους μαθαίνουμε πως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά...

Τελικά, το τάνγκο είναι μια μέθοδος αυτογνωσίας.

Όπως και μέσα στις σχέσεις που δημουργώ γνωρίζω τα χαρακτηριστικά μου μέσα από τον άλλον, έτσι και στο τάνγκο.

Και ο σύντροφός μου είναι εδώ για να μου το δείξει και να επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να χορεύουμε με διαφορετικό ίσως τρόπο κάθε μέρα, αλλά μαζί.

Βιβλιογραφία

Με αποσπάσματα από το βιβλίο: Να βλέπεις στον έρωτα, Χόρχε Μπουκάι, εκδόσεις Opera