Μαθησιακές δυσκολίες, πρώτο βήμα η αποδοχή

Ακρόαση άρθρου......

Οι Μαθησιακές Δυσκολίες είναι ένας όρος που τα τελευταία χρόνια ακούγεται όλο και πιο πολύ στις σχολικές αίθουσες και προβληματίζει γονείς και μαθητές. Δεν είναι όμως εύκολα αποδεκτός ακόμη κι αν πρόκειται για κάποια ελαφριά μορφή του.
Πάντα συναντούσαμε μαθητές που αντιμετώπιζαν δυσκολίες στη διαδικασία της μάθησης. 

Η διαφορά είναι πως σήμερα αυτές οι δυσκολίες φέρουν πια έναν τίτλο, μπορούν να διαγνωστούν και συνεπώς να αντιμετωπιστούν από τους ίδιους τους μαθητές με τη βοήθεια ειδικών, εκπαιδευτικών και γονέων. Η οργάνωση της Ειδικής Αγωγής στην εκπαίδευση κατέστησε τα ΚΕΔΔΥ, τα Τμήματα Ένταξης και τα Ιατροπαιδαγωγικά Τμήματα συμμάχους των μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες.

Οι αντιδράσεις ωστόσο των γονέων στο άκουσμα ότι τα παιδιά τους παρουσιάζουν δυσκολίες στη μάθηση ποικίλουν. Μια συχνή αντίδραση είναι η άρνηση της κατάστασης και η επίθεση στον εκπαιδευτικό που τόλμησε να ξεστομίσει κάτι τόσο προσβλητικό για το παιδί τους. «Μα δεν ακούς τι μας λέει;Πώς το παιδί μας έχει πρόβλημα…» είναι τα λόγια μητέρας προς το σύζυγο όταν η δασκάλα προσπαθεί να τους ενημερώσει για τις δυσκολίες του παιδιού τους. Ουσιαστικά το πρόβλημα αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά ακριβώς από εκείνη τη στιγμή που οι γονείς αρνούνται να έρθουν αντιμέτωποι με την κατάσταση... η οποία δεν είναι τόσο άσχημη όσο νομίζουν ή ακόμη καλύτερα μπορεί να βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό αν η παρέμβαση γίνει την κατάλληλη στιγμή.

Πολλοί είναι και οι γονείς που αναρωτιούνται αν φέρουν και οι ίδιοι ευθύνη για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το παιδί τους, είτε επειδή έκαναν κάτι που μπορεί να τις προκάλεσε είτε επειδή παρέλειψαν να κάνουν το οτιδήποτε που θα μπορούσε να τις προλάβει. Τέλος, υπάρχουν και οι γονείς εκείνοι που είναι δίπλα στα παιδιά τους προσπαθώντας απλά να τους εξασφαλίσουν το κατάλληλο περιβάλλον που θα τα βοηθήσει να βελτιωθούν και να εξελιχθούν.

Όμως τι γίνεται με το ίδιο το παιδί; Πώς αισθάνεται; Ποιες είναι οι συνηθέστερες σκέψεις που κάνει; Οι χαμηλές επιδόσεις στο σχολείο και το γεγονός ότι η προσπάθειά του τις περισσότερες φορές δεν είναι αρκετή να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα κάνουν το
μαθητή να αισθάνεται κατώτερος σε σχέση με τους συμμαθητές του, να μην έχει αυτοπεποίθηση και να απογοητεύεται. Σε μια ηλικία όμως όπου η σύγκριση μεταξύ των παιδιών είναι συνήθης, το άτομο με τις μαθησιακές δυσκολίες πρέπει να αναπτύξει τη δική
του άμυνα. Επιλέγει λοιπόν να παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια μιας και είναι προτιμότερο να αποτυγχάνεις σε κάτι για το οποίο δεν έχεις προσπαθήσει παρά να αποτυγχάνεις επανειλημμένως ενώ προσπαθείς!

Γι αυτόν ακριβώς το λόγο το άτομο με μαθησιακές δυσκολίες χρειάζεται συνεχή ενθάρρυνση και επιβράβευσητόσο από τους γονείς
του όσο και από τους διδάσκοντες που εμπλέκονται μαζί του! Όσο για τους τελευταίους, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι κάθε άτομο με μαθησιακές δυσκολίες είναι μοναδικό εφόσον παρουσιάζει διαφορετικό συνδυασμό προβλημάτων μεγαλύτερης ή μικρότερης
σοβαρότητας και ως μοναδικό οφείλουν να το προσεγγίζουν και οι ίδιοι. 

Αυτό όμως που πρέπει να βάλουμε όλοι καλά στο μυαλό μας είναι πως η μαθησιακή δυσκολία δεν είναι «πρόβλημα» ή «ασθένεια» αλλά μια δυσκολία που το παιδί μπορεί να μάθει να χειρίζεται. Και σε καμία περίπτωση δε συνδέεται με χαμηλό νοητικό
επίπεδο. Άλλωστε υπάρχουν άπειρα παραδείγματα ατόμων με μαθησιακές δυσκολίες που στο σχολείο είχαν χαμηλές επιδόσεις αλλά κατάφεραν να γίνουν εξαιρετικοί επιστήμονες, επιχειρηματίες , αθλητές κ.α.