Η εικόνα φέτος στην έναρξη της σχολικής χρονιάς ήταν διαφορετική: τα αγκαλιάσματα στο προαύλιο και οι χαρές από το ξανασμίξιμο δεν έγιναν. Αντί για αυτό έβλεπες μεμονωμένα παιδάκια με μασκούλες, σέρνοντας την τσάντα τους, να κατευθύνονται με σοβαρότητα προς την αίθουσα τους.

Οι γονείς τα είχαν ενημερώσει ότι φέτος θα ήταν διαφορετικά. Και αυτά με υπευθυνότητα φαίνονταν να τηρούν τις οδηγίες που τους έδιναν οι δάσκαλοι κατά την είσοδό τους στο σχολείο.

Το κουίζ με το μισο-γεμάτο ή μισο-άδειο ποτήρι είναι γνωστό: καλούμαστε να επιλέξουμε τι είναι αυτό που βλέπουμε στη θέα ενός μισογεμάτου (ή μισοάδειου) ποτηριού και καλούμαστε να αναρωτηθούμε αν αυτός είναι ο ίδιος τρόπος που θωρούμε και θεωρούμε τη ζωή.

Η αρνητική στάση κάποιων ανθρώπων απέναντι στην πανδημία έχει γίνει  αντικείμενο προβληματισμού. Η εξήγηση του φαινομένου είναι δύσκολο να δοθεί αιτιοκρατικά, καθώς η μορφή της άρνησης, σαν να μιμείται τον ίδιο τον ιό, μεταλλάσσεται: άρνηση του κορωνοϊού, άρνηση του εμβολιασμού, άρνηση της διασωλήνωσης.

Η σιωπή των παιδιών που έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης είναι κάτι σύνηθες. Όταν μαθαίνουμε για μια σεξουαλική κακοποίηση παιδιού, συνήθως είναι χρόνια αργότερα, όταν πια ως ενήλικες θα επισκεφτούν το γραφείο κάποιου ειδικού ψυχικής υγείας. Τι έχουμε μάθει λοιπόν για αυτή τη σιωπή;

Όταν κάποιος αποφασίζει να περάσει το κατώφλι ενός ψυχοθεραπευτή συνήθως υποφέρει από ένα σύμπτωμα, αισθάνεται μια υποκειμενική ψυχική δυσφορία, η οποία έχει ξεπεράσει το κατώφλι της αντοχής του. Το σύμπτωμα αυτό -η ψυχική δυσφορία-  μπορεί να προέρχεται από διάφορες καταστάσεις: μπορεί να αποτελεί σύμπτωμα μιας ψυχικής διαταραχής ή μπορεί να είναι αντίδραση σε δυσκολίες ζωής που νιώθει το άτομο ότι τον πιέζουν πολύ.