Το δάκτυλο βρισκόταν στη σκανδάλη. Με μια κίνηση, θα τελείωναν όλα. Ήταν αποφασισμένος. Ήταν άνεργος εδώ και δυο χρόνια χωρίς κάποια μόνιμη σχέση. Είχε αποκοπεί από γνωστούς και φίλους. Ντρεπόταν για την οικονομική κατάσταση που είχε περιέλθει. Δε μπορούσε να βγάλει ούτε τα προς το ζην. Τα παντζούρια ήταν κλειστά. Είχε χάσει την επαφή του με το χρόνο. Κοιτούσε το όπλο. Αναρωτιόταν πως θα ήταν ο θάνατος.

Στο άκουσμα της λέξης καθημερινότητα οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν μια περίεργη δυσφορία. Σα να τους κόβεται αυτομάτως η ανάσα, χωρίς να ξέρουν το λόγο. Τη μισούν θανάσιμα και θέλουν να τη διώξουν από κοντά τους. Επιζητούν την ανατροπή και δεν εφησυχάζουν με τίποτα. Ενώ μια άλλη κατηγορία ανθρώπων θεωρεί την καθημερινότητα ιερή, επειδή κατά τη γνώμη τους  έχει μια προκαθορισμένη δομή, που απαγορεύεται να αλλάζει.

Το αιώνιο ερώτημα που ταλανίζει κάθε θεραπευτή και μέσα από αυτό γεννιούνται πολλά υπό- ερωτήματα; Γιατί υπεισέρχομαι σε αυτή τη διαδικασία; Τι αποζητώ τελικά από αυτή την επιλογή επαγγέλματος; Είναι επάγγελμα ή λειτούργημα; Είναι ταξίδι ή προορισμός; Στο συγκεκριμένο ερώτημα και υπο- ερωτήματα, θα προσπαθήσω να απαντήσω, όσο πιο επαρκώς μπορώ. Με τη μόνη διαφορά, είναι πως θα ξεκινήσω αντίστροφα.

Καλέ μου φίλε,
αναρωτιέμαι και εγώ, για ποιο λόγο αποφασίζω να σου γράψω αυτό το γράμμα. Το πιο πιθανό, είναι ότι σου γράφω, για να σε ξορκίσω. Για να σε φοβάμαι λιγότερο. Ίσως πάλι να μην είναι αυτός ο λόγος. Ίσως σου γράφω, για να επικοινωνήσω μαζί σου, θέλοντας να σε κατανοήσω, όσο το δυνατόν περισσότερο.

Όλοι σε διάφορες φάσεις της ζωής μας έχουμε ευχηθεί να αναστηθούμε από το γολγοθά μας ζώντας ένα μεγάλο έρωτα. Φανταζόμαστε ότι θα έρθει από μια επουράνια δύναμη και θα μας σώσει από το βούρκο που ήμαστε φυλακισμένοι. Για αυτό λοιπόν ελπίζουμε και ονειρευόμαστε χωρίς σταματημό.