Βρετανός ψυχίατρος, ψυχολόγος και ψυχαναλυτής, ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός για την έρευνά του σχετικά με τον μηχανισμό σχηματισμού της προσκόλλησης και για την ανάπτυξη της θεωρίας της προσκόλλησης. Θεωρούσε ότι η υγιής ψυχολογική ανάπτυξη ενός παιδιού εξαρτάται από τη δημιουργία μίας ασφαλούς και λειτουργικής σχέση με τον γονέα ή το άτομο που φροντίζει για την ανατροφή του.

Στο πλαίσιο της ανάπτυξης του συστήματος της ατομικής ψυχολογίας, ο Άλφρεντ Άντλερ, Αυστριακός ψυχίατρος και μαθητής του Φρόυντ που σταδιακά αποστασιοποιήθηκε από τις θεωρίες του δάσκαλού του, έκανε λόγο για συμπλέγματα κατωτερότητας και υπεροχής.

Παρά το γεγονός ότι η θεραπευτική μέθοδος οφείλει να είναι ειδικά προσαρμοσμένη στο εκάστοτε άτομο, υπάρχουν ορισμένες αρχές που αποτελούν τη βάση της γνωσιακής συμπεριφοριστικής θεραπευτικής προσέγγισης. 

Ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα που έχουμε να διαχειριστούμε στην κοινωνική ζωή είναι ο τρόπος ανατροφής των παιδιών. Η διαπαιδαγώγηση τους είναι μία προσπάθεια διαμόρφωσης και κατεύθυνσης της προσωπικότητά τους προς μία θετική εξελικτική πορεία. Συνήθως, η φύση της εκπαιδευτικής διαδικασίας χαρακτηρίζεται από την επιδίωξη της αρμονίας με τις ανάγκες της μετέπειτα ζωής του παιδιού ως ενήλικου ανθρώπου.

Λίγες είναι οι μελέτες εκείνες που έχουν διερευνήσει σε βάθος τη διαδικασία και την έκβαση των ψυχοδυναμικών θεραπειών που αφορούν ασθενείς παιδικής ηλικίας. Μεταξύ του περιορισμένου αυτού αριθμού μελετών, ορισμένες έχουν στρέψει την προσοχή τους στο παιχνίδι και στη λεκτική παραγωγή, καθώς πρόκειται για θεμελιώδεις πτυχές κατά τη διαδικασία αξιολόγησης της παιδικής ψυχοθεραπευτικής διαδικασίας.