«Φοβάμαι να αγαπήσω, να εμπιστευτώ, να αφεθώ, να μοιραστώ, να πλησιάσω, να έρθω κοντά, να νιώσω, να..., να..., να... φοβάμαι να ζήσω». Κι ενώ ως ενός ορισμένου σημείου ο ρόλος του φόβου είναι χρήσιμος και προστατευτικός (αλίμονο αν αγαπούσαμε, εμπιστευόμασταν και αφηνόμασταν αδιακρίτως σε όποιον γνωρίζαμε χωρίς να υπάρξει προηγουμένως το απαραίτητο φιλτράρισμα), όταν ξεπερνάει το σημείο αυτό, τότε εύκολα μετατρέπεται από προστασία σε εμπόδιο.

Σίγουρα το να λέμε ψέματα στα παιδιά δεν είναι το επιθυμητό, αλλά το αντίθετο, να του παραθέτουμε την αλήθεια προσαρμοσμένη στο αναπτυξιακό του στάδιο. Είναι όμως τόσο κακό να υποστηρίξουμε την ύπαρξη του Άη Βασίλη;

Καθώς η σύγχρονη ιατρική έχει προχωρήσει, η αντιμετώπιση των ιατρικών προβλημάτων γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματική. Αυτό σε συνδυασμό με την αύξηση του προσδόκιμου ζωής, φέρει τους χρόνια πάσχοντες αντιμέτωπους με ένα σύνολο ψυχολογικών προκλήσεων. 

• Πάνε μόνο οι τρελοί.

Το να ζητήσει κάποιος βοήθεια από ψυχολόγο δεν τον κάνει ούτε τρελό, ούτε προβληματικό. Αντίθετα, πρόκειται για κάποιον, που αποδέχεται τις δυσκολίες που βιώνει, επιθυμεί να τις διαχειριστεί κι αναλαμβάνει δράση.

Σε μια χώρα μακρινή, την Ολαϊδια, η Νόρα η χελώνα γέννησε το δικό της χελωνάκι. Το μικρό χελωνάκι ήταν πολύ όμορφο και χαριτωμένο, μόνο που είχε τρίχωμα! Η μαμά Νόρα όμως ήταν τόσο χαρούμενη, που κρατούσε στα χέρια της το μικρό της χελωνάκι και δεν την ένοιαζε τίποτε άλλο. Ο μπαμπάς χελώνος, ο Απόλλων, παρόλη του τη χαρά προβληματίστηκε. Μα όλους τους ίδιους!