Ο παιδαριώδης & ανώριμος, δηλαδή ο εγωκεντρικός εαυτός διέπεται κι ελκύεται από την μαγική σκέψη. Διεκδικεί ως αυτονόητο δικαίωμά του το μονοπάτι που οδηγεί στην αθανασία.  Πιστεύει πως με το «άγγιγμα του μαγικού ραβδιού» είναι σε θέση να γίνει κάτοχος του ακατάλυτου θησαυρού, του  νοήματος της ζωής.

Θυμάμαι τον Αμερικάνο ηθοποιό Tom Hanks, όταν στην ταινία: «Ναυαγός» έκλαιγε με απόγνωση γιατί έχανε μπροστά στα μάτια του, χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι για να το αποτρέψει, τον μοναδικό του «φίλο», τον Wilson, την στιγμή που ένα κύμα τον απομάκρυνε από την σχεδία του μέσα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Παρατηρώ πως η πλειοψηφία αυτών που παρακολουθούν σεμινάρια ψυχολογίας, διαβάζουν εκλαϊκευμένα βιβλία για την ψυχοθεραπεία, και διάκεινται ευνοϊκά προς τα σύγχρονα ρεύματα της ψυχοπνευματικής αναζήτησης, υποσυνείδητα ψάχνουν να ακούσουν:

Όλοι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ανεπίγνωστων «κραυγών» για αγάπη. Στη οικογένεια, ανάμεσα σε φίλους, σε συντροφικές σχέσεις, σ’ αυτές των γονέων με τα παιδιά τους, στην δουλειά, στον δρόμο… Όπου βλέπεις δύο, ή περισσότερους να τσακώνονται, ή να επικρίνουν πάντα το ίδιο μοτίβο: Είναι σαν να ακούς να λένε: «Δεν πήρα –γι’αυτό- δεν έχω μέσα μου αγάπη. Πονάω που ακόμα δεν αγαπήθηκα –καθόλου ή αρκετά- που δεν την ανακάλυψα.

Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος δεν φοβάται την οικονομική κρίση, ούτε τους σεισμούς και τα τσουνάμια, δεν φοβάται μη τον εγκαταλείψει η σύζυγος, ή η πίστη του. Το μόνο που πραγματικά φοβάται είναι μήπως συμβεί κάτι βαθιά και οριζόντια ανατρεπτικό που θα συμβάλλει ώστε να αλλάξει η κεκτημένη προσωπική και συλλογική αίσθηση της αυτοδυναμίας κι αυτάρκειάς του, πάνω στην οποία στήριξε μεθοδικά την ασφάλεια του.