Οι ψυχογενείς αμνησίες είναι το μόνο σύνδρομο αμνησίας στο οποίο παρατηρείται αναστρέψιμη επιλεκτική απώλεια των αυτοβιογραφικών αναμνήσεων (οπισθόδρομη αμνησία), καθώς και ένα διάχυτο αίσθημα απώλειας της ταυτότητας (αποπροσανατολισμός στο πρόσωπο).

Η πρόσληψη τροφής αποτελεί μία πολύ σημαντική διαδικασία για τον άνθρωπο από τη γέννησή του. Αυτό συμβαίνει, αφενός επειδή είναι απαραίτητη για την επιβίωσή του, αφετέρου γιατί μέσω αυτής επιτυγχάνεται η ψυχική σύνδεση του βρέφους με τη μητέρα, δημιουργώντας ψυχικές αναπαραστάσεις για τη μετ'έπειτα εξέλιψη του ατόμου.

Επιδημιολογία
Στο σύνδρομο της Ψυχογενούς Ανορεξίας (1), το άτομο με τη βούλησή του περιορίζει σημαντικά την πρόσληψη τροφής και επιβάλλει στον εαυτό του ακραία μορφή ασιτίας η οποία μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο.

Οι Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής (ΔΠΤ), αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στον Διεθνή Διαγνωστικό Οδηγό της Αμερικανικής Εταιρίας Ψυχολόγων (APA, DiagnosticandStatisticalManual (DSMV), 2013).

Ο όρος «ψυχογενής βουλιμία» διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον καθηγητή Gerald Russell (1979), ο οποίος παρατήρησε μια διατροφική διαταραχή, η οποία είχε τα εξής βασικά χαρακτηριστικά:

1. Ακατανίκητη ανάγκη για υπερβολική κατανάλωση τροφής (κατά πολύ μεγαλύτερη ποσότητα τροφής που θα κατανάλωνε ένα άτομο σε ένα μόνο γεύμα).
2. Ανάγκη αποβολής της τροφής με εμετό ή καθαρτικά ή και τα 2.
3. Παθολογικό φόβο του ατόμου μήπως πάρει βάρος.