Το διάβασμα είναι μία από τις καλύτερες πρακτικές που ξέρω για να διατηρείται κανείς «σε φόρμα», στην κορυφή της απόδοσής του. Όταν διαβάζουμε ένα εξαιρετικό βιβλίο είναι σαν να συζητάμε με τον συγγραφέα. Και γινόμαστε ό,τι συζητάμε.

Στις μέρες μας υπάρχει πλήθος θεωρητικών μελετών και μια πλούσια βιβλιογραφική αναφορά σε όλους εκείνους που ανέπτυξαν θεωρίες για τη σχέση του ανθρώπου με το παιχνίδι (Hall, Freud, Piaget, Winnicott, Vygotsky, Dewey, Montessori, Caillois, Wallon, Inhelder, Dinello, Krasnor, Pepler, Garvey, Ericson, Bruner, Froebel κ.ά.).

Όλοι έχουμε δύο φωνές. Τη φωνή του εγώ και τη φωνή της ψυχής (γνωστή και ως έμπνευση, διαίσθηση, κοινή λογική, πνεύμα κ.λπ.) ή αλλιώς τη φωνή του φόβου και τη φωνή της αγάπης.

Η ερώτηση αυτή έχει πολλές επιπτώσεις. Πρώτον, αυτός που ρωτάει δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει να βρίσκεται κάποιος εστιασμένος στο κέντρο. Δεύτερον, επίσης δεν έχει εμπειρία από το φαινόμενο της αγάπης.

Ο Ιωνάθαν ο Γλάρος πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του μόνος, αλλά πέταξε πολύ μακριά, πέρα κι από τους Μακρινούς Βράχους. Η μεγάλη του θλίψη δεν οφειλόταν τόσο στη μοναξιά όσο στο ότι οι άλλοι γλάροι δεν θέλησαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε. Είχαν αρνηθεί ν' ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν.