Από την περίοδο που ο άνθρωπος ξεκίνησε να αναρωτιέται περί του κόσμου, άρχισε συγχρόνως να ερευνά σχετικά με το μυστήριο της ανθρώπινης φύσης. Αν και τις πιο συνηθισμένες δραστηριότητες του ο άνθρωπος τις θεωρεί δεδομένες, όταν αυτές εξεταστούν με συστηματικό τρόπο μπορούν να αποβούν αινιγματικές.

Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας, ως γνωστόν, συνιστά την πορεία εκείνου του ατόμου, το οποίο αποφασίζει να αλλάξει την παθητική στάση που έχει προς τον εαυτό του σε κριτική, με σκοπό να βελτιώσει ή να αλλάξει εξ ολοκλήρου τον τρόπο ζωής του. Βεβαίως μια τέτοια τακτική συνεπάγεται και το να πάρει ο θεραπευόμενος την ευθύνη που έχει για τη ζωή, την οποία επιθυμεί να αλλάξει, και να κινητοποιηθεί.

Συμβαίνει συχνά στις μέρες μας να θεωρείται από πολλούς η αυτοθυσία και η διάθεση του εαυτού μας προς τον «άλλον» ως ένα γενικό προτέρημα, με την έννοια εκείνης της μόνιμης προθυμίας για βοήθεια στον απέναντι άνθρωπο.

Στη σύγχρονη εποχή η σχέση του ανθρώπου με το φαγητό έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα στην έρευνα των κοινωνικών επιστημών. Είναι γνωστό ότι οι περισσότερες μελέτες για την παχυσαρκία επικεντρώνονται κατά κανόνα στους ενήλικες. Ωστόσο, το αυξανόμενο πρόβλημα της παχυσαρκίας ισχύει και για τα παιδιά αλλά και για τους εφήβους.

Πολλές φορές η σκέψη μιας μελλοντικής επίσκεψης σε ένα ψυχοθεραπευτή συνοδεύεται κι από το συνηθισμένο ερώτημα - απάντηση «μα γιατί να πάω σε ψυχοθεραπευτή; δεν είμαι τρελός». Ωστόσο, στις μέρες μας τέτοιους είδους στερεοτυπικές αντιλήψεις ταλανίζουν ένα αρκετά μικρότερο μέρος του πληθυσμού σε σχέση με το παρελθόν, ενώ αποφεύγοντας τη ψυχοθεραπεία κάποιος εξαιτίας αυτών μπορεί να δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στον εαυτό του.