Από μικροί διδασκόμαστε πως πρέπει να είμαστε καλοί μαθητές, να πετυχαίνουμε στις εξετάσεις, στον αθλητισμό, στην εργασία. Πάντοτε αυτός που πετυχαίνει επιβραβεύεται και εξυμνείται, ενώ οι άνθρωποι που αποτυγχάνουν συνήθως μένουν στο σκοτάδι. Ασυναίσθητα και ασυνείδητα, λοιπόν, εμφυτεύεται μέσα μας η πίστη πως μόνο η επιτυχία έχει σημασία και πως μόνο αυτή συνδέεται με την ευτυχία στη ζωή.

Κάποτε στέλναμε γράμματα ο ένας στον άλλον, κάποτε υπήρχε ένα περιστέρι το οποίο μετέφερε τα λόγια και την αγάπη μας στα άτομα που μας έλειπαν. Και σήμερα, φτάσαμε στην εποχή του Facebook, στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας. Τώρα περάσαμε στην εποχή των κόκκινων ειδοποιήσεων , στην εποχή του check in, των like και dislike.

Η ζωή μας χαρακτηρίζεται από έντονους, γρήγορους ρυθμούς. Η εξουθενωτική μας προσπάθεια να είμαστε συνεπείς σε όλα και να ικανοποιούμε τις ανάγκες όλων των κοντινών μας ανθρώπων, από τους γονείς, τους φίλους, το σύντροφο μέχρι και τους γείτονες, μας πλημμυρίζει από αίσθημα υπευθυνότητας και έντονου άγχους.

Είναι στη φύση του ανθρώπου να συγκρίνει πολλές φορές τις ικανότητες, το χαρακτήρα και το επίπεδο διαβίωσης του με αυτό των άλλων συνανθρώπων του και πολλές φορές να δυσαρεστείται όταν διαπιστώνει ότι υστερεί σε σχέση με τους υπόλοιπους. 

Το έχουμε ζήσει όλοι μέσα στο ταξίδι μας στη ζωή. Άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας σα μία αστραπή κάνουν τη ζημιά τους στην ψυχή μας και φεύγουν, υπεύθυνοι σε μία επιχείρηση που ρουφάνε την ενέργεια των υπαλλήλων τους, άνθρωποι που δεν εκτίμησαν το θησαυρό που κρύβεται στην ψυχή μας. Γεγονός λυπηρό που γεμίζει την καρδιά μας με πικρία και μεγάλα γιατί.