Βλέπω σχεδόν παντού, στα πάρκα, στα καφενεία, στις πλατείες, στο μετρό και στο δρόμο πρόσωπα αγέλαστα, σιωπηλά και πένθιμα. Μια σιωπή που περισσότερο βρυχάται υπόγεια, αρθρώνει βουβά, θέλει να μαρτυρήσει ένα ασαφές παράπονο του οποίου η οξύτητα χαρακώνει τις ψυχές: τα χρόνια της "ανεμελιάς" παρήλθαν, λένε οι πολλοί. Ποιάς όμως ανεμελιάς, αναρωτιέμαι;

Οι περισσότεροι πιστεύουν πως θα βοηθηθούν αν κάποιος φίλος, αν ο ψυχοθεραπευτής τους τους πει τι πρέπει να κάνουν. Πως πρέπει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που έχουν και τους βασανίζει! Πρώτον, το πρόβλημα με το οποίο έρχεται κανείς στην ψυχοθεραπεία, ελάχιστη σχέση έχει με τον αληθινό λόγο για τον οποίο χρειάζεται βοήθεια. 

Σήμερα ήταν η δεύτερη του επίσκεψη στο γραφείο μου.
Στην πρώτη είχε έρθει σε απόγνωση. Μου περιέγραψε μια τραυματική και έντονα κακοποιητική σχέση με την πρώην σύζυγο του που και σήμερα τον κάνει να μετράει τις πληγές του.

Ήταν πανικόβλητος, φοβισμένος για το μέλλον. Δεν ήξερε πώς να χειριστεί την εσωτερική του ακαταστασία.

Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματική συνταγή για την αποτυχία του αιτήματος της αυτοπραγμάτωσης από την μεθοδική αλλά ανεπαίσθητη καλλιέργεια της ενοχικής στάσης. Της ενοχικής στάσης που πατάει πάνω σε ηθικίστικες εντολές, οι οποίες εγγυώνται μια άνυδρη και χωρίς προοπτική ανάκαμψης ορθοπραξία.

Η μεγάλη πλειοψηφία όσων αυτό-αναγνωρίζονται ως «χριστιανοί», συμπεριλαμβανομένων πολλών κληρικών, υποτιμούν και αντιτάσσονται στην ψυχοθεραπεία, στην ψυχολογία και στους ψυχολόγους. Προσωπικά κι εγώ ο ίδιος ενοχλούμαι ιδιαιτέρως από το ήθος, την «γνώση», και τον τρόπο αρκετών ψυχοθεραπευτικών σχολών, «συναδέρφων», και της «ψυχολογίστικης»