Αν κλείσετε τα αυτιά σας τι ακούτε; Λογικά τίποτα. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που ακούνε ένα συνεχόμενο βουητό, μεταλλικούς και συριστικούς ήχους. Οι εμβοές είναι η αντίληψη ήχου στα αυτιά ή στο κεφάλι, η οποία δεν προκαλείται από εξωτερική πηγή, υπάρχει δηλαδή κατά την απουσία ακουστικού ερεθίσματος. O πάσχων ακούει ένα σφύριγμα, κουδούνισμα ή βόμβο που μπορεί να είναι υψηλής ή χαμηλής έντασης και να ομοιάζει με θρόισμα αέρα, κυματισμό νερού ή μουσική νότα.

Αυτό το βιβλίο δεν θα σας βοηθήσει να λύσετε ενδεχόμενα προβλήματα, δικά σας ή των ανθρώπων σας. Τα προβλήματα λύνονται μόνο με θεραπεία. Όμως, θα σας βοηθήσει να τα κατανοήσετε, να βρείτε την πηγή τους και να δώσετε εξηγήσεις.

Σε τροχιά υλοποίησης μπαίνει στην Υγειονομική Περιφέρεια Κρήτης, ένα έργο το οποίο αποτελούσε πάγιο και διαχρονικό αίτημα της Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου. Πρόκειται για την επέκταση του Τμήματος Οξέων Περιστατικών της κλινικής.

Χειρότερη ψυχική υγεία και υψηλότερο αίσθημα άγχους είχαν οι έφηβοι που αφιέρωναν περισσότερο χρόνο μπροστά στις οθόνες, εξαιρουμένου του χρόνου που αφιέρωναν για τις σχολικές τους υποχρεώσεις, σε σχέση με τους εφήβους που αφιέρωναν λιγότερο χρόνο, σύμφωνα με μελέτη που διενεργήθηκε σε 5.412 εφήβους, αγόρια και κορίτσια, ηλικίας 12-13 ετών, στις ΗΠΑ κατά την έναρξη της πανδημίας COVID-19 (Μάιος 2020).

Πολύ συχνά ακούμε ανθρώπους να αναρωτιούνται για ποιο λόγο να μπουν σε μία ψυχοθεραπευτική διαδικασία και να μιλήσουν με κάποιον «ξένο» αφού, όπως λένε οι ίδιοι, έχουν φίλους που τους αγαπούν και θα τους ακούσουν με προσοχή. Και ναι, μέχρι ένα σημείο ίσως η σκέψη του μοιράσματος ενός προβλήματος με έναν αγαπημένο άνθρωπο να είναι πιο ασφαλής από την αναζήτηση ενός θεραπευτή. Είναι όμως το ίδιο;

Η Θεσσαλική Εταιρεία Περίθαλψης- Αποκατάστασης με την παρούσα ανάρτηση καλεί τους ενδιαφερόμενουςγια την παρακάτω ειδικότητα: (1) Ψυχολόγος στο Ν. Λάρισας.

Ζητούνται πενήντα (50) εθελοντές ψυχολόγοι ή και ψυχοθεραπευτές ή και άλλοι επιστήμονες-επαγγελματίες ψυχικής υγείας (π.χ., ψυχίατροι, κοινωνικοί λειτουργοί, σύμβουλοι, φοιτητές σχετικών ειδικοτήτων), που ενδιαφέρονται να συμμετέχουν ενεργά σε Επιστημονική Ομάδα Εργασίας (WorkGroup) σχετική με:

Στα πλαίσια μιας θεωρίας για την προσωπικότητα, οι επιστήμονες συχνά δημιουργούν τεχνικές μέτρησης ή αξιολόγησης χαρακτηριστικών της προσωπικότητας. Αυτές οι τεχνικές περιλαμβάνουν ερωτηματολόγια, προβολικά τεστ, συνεντεύξεις, καθώς και συστηματική παρατήρηση και καταγραφή της συμπεριφοράς.

Σύμφωνα με την κλασική ψυχιατρική, τα ψυχικά υγιή άτομα, τα οποία διαπράττουν φόνο έρχονται σε τραγική θέση μετά το έγκλημα αφού νιώθουν έναν αποτροπιασμό για την πράξη τους. Ωστόσο συμβαίνει το ίδιο με τα άτομα που πάσχουν από σχιζοφρένεια; Η απάθεια είναι μια χαρακτηριστική στάση που υιοθετούν τα άτομα με σχιζοφρένεια μετά το φόνο.

Κάποια στιγμή η επιστήμη της ψυχολογίας πρέπει να αποτινάξει την «φοβία» για κάποιες έννοιες που ίσως θεωρεί δογματικές, άλλου πεδίου, τυπολατρικές, ξύλινες ή ακόμα και δεισιδαίμονες. Η έρευνα αποτελεί ένα μοναδικό και αποκαλυπτικό εργαλείο σε τέτοιες επιστήμες που άπτονται της νόησης, της συμπεριφοράς, των συναισθημάτων και φέρνει στο φως καινούρια γνώση, χωρίς ενδοιασμούς.

Η σχιζοφρένεια και τα παραληρητικά συμπτώματα είναι από τις πλέον συνηθισμένες κλινικές εικόνες στο σύνολο των ψυχιατρικών ασθενών. Παρότι σαν ασθένεια είναι παρεξηγημένη και προκαλεί φόβο στο άκουσμα της, η σχιζοφρένεια είναι από τις πιο συχνές και ευρέως διαδεδομένες παθήσεις και εφόσον αντιμετωπιστεί εγκαίρως και αποτελεσματικά έχει θα λέγαμε μια καλή πρόγνωση για το μέλλον και τη ζωή του ασθενούς και της οικογένειας του.

Οι ρίζες της συμβουλευτικής και της ψυχοθεραπείας βρίσκονται στις αρχές του 18ου αιώνα. H διαχείριση των προβλημάτων μέχρι αυτή την περίοδο αυτή γίνεται μέσω μιας θρησκευτικής οπτικής.

Οικογενειακή και η ενδοοικογενειακή βία :Η οικογενειακή και η ενδοοικογενειακή βία είναι καταχρηστικές συμπεριφορές κατά τις οποίες ένα άτομο αποκτά εξουσία έναντι ενός άλλου ατόμου όπως:

Σε μια συνεδρία που αφορά στην θεραπεία μιας ψυχικής νόσου το πρώτο βήμα που γίνεται είναι η διάγνωση. Είναι ιδιαίτερα σημαντική διαδικασία για να επέλθει η σωστή θεραπεία.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας (10 Οκτωβρίου) θα ήθελα να εστιάσω στο δικό μου γνώριμο πεδίο, αυτό της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης ψυχιατρικών ασθενών. Πριν από 40 χρόνια ξεκίνησε η προσπάθεια της αποασυλοποίησης, με το «νόμο Basaglia”, στην Ιταλία, στόχος της οποίας ήταν να γκρεμιστούν τα ψυχιατρεία, χώροι διαχωρισμού των ανθρώπων σε υγιείς και άρρωστους, μέσω του αποκλεισμού τους από την κοινότητα. 

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έντονα μία ψυχιατρικοποίηση της καθημερινής ζωής εκ μέρους της ίδιας της επιστήμης της ψυχολογίας, μέσω μίας τάσης υπερανάλυσης αλλά και ετικετοποίησης- κατηγοριοποίησης σχεδόν όλων των εκφάνσεων της ανθρώπινης δραστηριότητας ή της συναισθηματικής σφαίρας των ανθρώπων.

Αναμφίβολλα, η τέχνη αποτελούσε ανέκαθεν το Άγιο Δισκοπότηρο του υποσυνειδήτου που μόλις το τελετουργικό της δημιουργίας έχει ολοκληρωθεί μπορεί κιόλας να επιφέρει τη θεραπεία. Σπουδαία ονόματα στο καλλιτεχνικό στερέωμα είχαν διαγνωσθεί με ψυχικές διαταραχές. Για παράδειγμα, ο Vincent Van Gogh ζωγράφιζε με πάθος, μεταξύ άλλων, τους έναστρους ουρανούς. Για εκείνον έμοιαζε η αγάπη να υπάρχει σε ό,τι αντίκρυζε.

Δεν είναι μόνο η κακή καρδιαγγειακή υγεία που μπορεί να κάνει ζημιά στον εγκέφαλο αυξάνοντας τον κίνδυνο άνοιας, αλλά και η κακή ψυχική υγεία - ιδίως η κατάθλιψη ακόμη και σε σχετικά νεαρή ηλικία - μπορεί να έχει παρόμοιες αρνητικές επιπτώσεις. Aντίθετα, η ευτυχία φαίνεται να προστατεύει από την άνοια, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική μελέτη.

Η έννοια της ψυχικής ασθένειας έχει δεχθεί αρκετό ενδιαφέρον τα τελευταία χρόνια. Παρά την συχνή χρήση του όρου υπάρχουν πολλοί που διαφωνούν με την ύπαρξη αυτού, επεξηγώντας τους διάφορους λόγους για τους οποίους μία τέτοια έννοια είναι γεμάτη ψεγάδια. Οι κριτικές της έννοιας της ψυχικής ασθένειας προέρχονται από διαφορετικούς πληθυσμούς: από τους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας, από το ευρύ κοινό και από τους ίδιους τους χρήστες υπηρεσιών.

Τη μικρότερη μοναξιά από όλους νιώθουν οι άνθρωποι 60 έως 70 ετών, ενώ τη μεγαλύτερη εκείνοι μεταξύ 20 έως 30 ετών, σύμφωνα με μία νέα αμερικανική έρευνα. Μία σχετική αύξηση της μοναξιάς εμφανίζεται, επίσης, στους ανθρώπους 40 έως 50 ετών.