Συγχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω, έγραψε κάποτε ο Λειβαδίτης στο ερωτικό ποίημα ''Συγχώρα με αγάπη μου'', εντυπωσιακά λυρικό και δυνατό ταυτόχρονα.. ένα ποιητικό άσμα για την ανέκφραστη ανάγκη του έρωτα και της παρουσίας του.

Η αγάπη ειναι ζωή και αν δεν εχεις αγάπη δεν εχεις ζωή … είπε ο Λέο Μπουσκάλια και εγώ είχα την παράξενη ευλογία να γνωρίσω- με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο- έναν άνθρωπο που ήταν οπαδός αυτής της φράσης.

Ακούμε συχνά ανθρώπους να μας συμβουλεύουν τι να κάνουμε, τι να αποφύγουμε, με ποιον τρόπο να λειτουργούμε. Ήρθε η ώρα να ακούσουμε εκείνους που δεν συμβουλεύουν, αλλά εμπνέουν. Άλλωστε οι άνθρωποι δεν παραδειγματιζόμαστε με λόγια αλλά μέσα από πράξεις!

Τι είναι η ευτυχία και πως ορίζεται στην ζωή μας; αποτελεί έναν μύθο που έχουμε πλάσει οι σύγχρονοι άνθρωποι; τι είναι αυτό που αναζητούμε στην καθημερινότητά μας;

Είναι ένα άπιαστο όνειρο μόνο για λίγους. Ερωτήματα που βασανίζουν τους περισσότερους ανθρώπους, για το πώς μπορούν να βρουν αυτό που θα τους οδηγήσει στον δρόμο της πλήρωσης και της απέραντης ευτυχίας.

Είναι εντυπωσιακό ότι στο διαδίκτυο κυκλοφορεί πληθώρα οδηγιών με λίστες για το πώς να ζει κανείς και που θα βρει τελικά την πραγματική ευτυχία. Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι οι νέοι άνθρωποι - συχνά κυνικοί- λαχταρούν τέτοιες συμβουλές και τις αναζητούν. Παρομοίως, οι θεραπευόμενοι ζητούν αρκετά συχνά ζητούν τη γνώμη του ψυχοθεραπευτή τους σχετικά με τέτοια ζητήματα.

Η καλοσύνη, εκείνη η αρετή που επιθυμεί το καλό των άλλων και όποιος την κατέχει, προσπαθεί για την ευτυχία των άλλων ανθρώπων. Η καλοσύνη επιθυμεί με κάθε τρόπο να διευκολύνει τους άλλους και χαρακτηρίζεται από την ανιδιοτέλεια και την ανεξικακία. Στις ημέρες μέχρι ποιο βαθμό όμως η καλοσύνη είναι αρετή;

Ασθένεια σημαίνει έλλειψη σθένους (α-σθένος) κάτι μη ολοκληρωμένο, κάτι ελλιπές.  Είναι η διαταραχή μιας πρότερης ομαλής λειτουργίας. Κάθε αίσθηση έλλειψης μας ωθεί προς την ασθένεια. Η πλήρωση εν αντιθέσει μας οδηγεί στην ευτυχία.

Η αυθεντικότητα χαρακτηρίζει τον πρίγκιπα… Αξιοπρέπεια, σεβασμός και ενσυναίσθηση, τα βασικά χαρακτηριστικά. Κι όμως υπάρχουν! Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, συναναστρέφονται μαζί μας. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, αυτό που συχνά λέμε «της διπλανής πόρτας». Έχουν μια γοητεία μυστηριακή και συγχρόνως διάφανη. Δεν κραυγάζουν! Δεν κομπάζουν! Δεν προβάλλουν τις χάρες τους. Μας αφήνουν απαλά να τις ανακαλύψουμε μόνοι μας, μέσα από την συναναστροφή μαζί τους, μέσα από τις συζητήσεις και τις συμπεριφορές.

Ήταν ένα καλοκαιρινό πρωινό όταν ένα μικρό παιδί, μια μέρα του Ιουλίου, περπατούσε με την μητέρα του στην παραλία ενός νησιού στο Αιγαίο, όπου είχανε πάει για ολιγοήμερες διακοπές...Η σιωπή τους συντρόφευε, άγνωστο γιατί μια τέτοια όμορφη και ηλιόλουστη μέρα...

Σε μια εποχή που ως επί το πλείστον βομβαρδιζόμαστε από αρνητικές ειδήσεις για την πανδημία, γεγονός που έχει αρνητικό πρόσημο στην ψυχολογία μας και θέλοντας και μη μας οδηγεί στην κοινωνική απομόνωση, θα ήθελα να προτείνω στους φίλους αναγνώστες τρόπους για να ξεχάσουν για λίγο το επιβαρυντικό κλίμα και να οραματιστούν μια καθημερινότητα πιο δραστήρια και πιο ελπιδοφόρα.

Η αγάπη είναι μια λέξη τόσο απλή και τόσο μεγαλειώδης. Αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο της εξελικτικής μας πορείας, συνυφασμένο μέσα από μια σειρά πολλαπλών συναισθημάτων. Περιγράφεται ως ένα ισχυρό συναίσθημα, που περικλείει με ένα μοναδικό τρόπο την αυταπάρνηση και την ανιδιοτέλεια. Στις σχέσεις των ανθρώπων, ορίζεται μέσα από εκδηλώσεις στοργής, αφοσίωσης, συμπόνιας και θυσίας πολλές φορές.

"Ε! Και;” μη βιαστείτε να χαρακτηρίσετε την έκφραση αυτή, ως μια έκφραση ωχαδελφισμού και αποφυγής.

Αισθανόμουν σαν να χρειάζομαι επιβεβαίωση από όλους. Συνέπεια αυτού ήταν να σταματήσω να βλέπω τον εαυτό μου και τι σήμαινε να είσαι ευτυχισμένος, τι σήμαινε να είσαι επιτυχημένος. Νομίζω πως όλα πήγαζαν από μία βαθιά επιθυμία μου να αρέσω στους άλλους και να με αγαπούν.

Όταν βρίσκεις την ειρήνη μέσα σου, γίνεσαι το είδος του ανθρώπου που μπορεί να ζήσει ειρηνικά με τους άλλους (Peace Pilgrim – πνευματικός δάσκαλος).

Η ευτυχία, το πιο σημαντικό στοιχείο της ζωής, έχει απασχολήσει συχνά μεγάλους στοχαστές, φιλοσόφους, επιστήμονες και καλλιτέχνες ανά τους αιώνες. Παρά το γεγονός ότι όλα τα ανθρώπινα όντα γνωρίζουν και χρησιμοποιούν την έννοια της ευτυχίας, δεν υπάρχει ένας σαφής ορισμός, καθολικά αποδεκτός, που να την προσδιορίζει.

Νέα αρχή... Νέα σχολική χρονιά... Νέα καθήκοντα.... Νέες δραστηριότητες.... Νέα τάξη του παιδιού μου...
Σκέψεις και προσδοκίες διακοπών και αναμενόμενες ερωτήσεις όπως «ξεκουράστηκες, χαλάρωσες, μειώθηκε το άγχος σου, είσαι καλύτερα;»

Η επιδίωξη της ευτυχίας δεν είναι απλά μία πρόσφατη μόδα, αλλά πρόκειται για ένα θέμα που απασχολεί την σκέψη των φιλοσόφων ανά τους αιώνες. Ήδη από την αρχαιότητα η έννοια της ευδαιμονίας αποτελούσε κοινό τελικό σκοπό στην ζωή του ανθρώπου μεταξύ διαφόρων φιλοσοφικών συστημάτων, αυτό που άλλαζε κάθε φορά ήταν η προτεινόμενη διαδρομή.

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι είναι δύσκολο να βρίσκουμε την ευτυχία καθημερινά στα μικρά και τα μεγάλα που κάνουμε και που μας συμβαίνουν στη ζωή μας.

Αδιαμφισβήτητα, η ευτυχία είναι μία από τις κινητήριες δυνάμεις για πολλές από τις πράξεις και τις σκέψεις των ανθρώπων. Ο καθένας μας ξοδεύει πολύ χρόνο και πολλή ενέργεια αναλογιζόμενος πάνω στην ευτυχία, στο τι σημαίνει, τι μπορεί να κάνει για να βρεθεί στο δρόμο που θα τον οδηγήσει σε αυτή ή τους λόγους που ίσως ακόμη δεν νιώθει ότι βρίσκεται σε αυτόν τον δρόμο.

Σήμερα ήθελα να συζητήσουμε ένα περίεργο δίλημμα σχετικά με την ευτυχία. Αυτές τις εποχές, τις πολύ δύσκολες, που η επιδημία εξαπλώνεται, κάποιοι είναι κλεισμένοι σπίτια τους, άλλοι είναι έξω και διασκεδάζουν.

Η μάχη για κοινωνική δικαιοσύνη δεν σταματά ποτέ, το οικονομικό και πολιτικό τοπίο συνεχώς αλλάζει.