Κρίνεται η αξία μας από την απόρριψη ή όχι;

Ακρόαση άρθρου......

Η απόρριψη πληγώνει. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει αισθανθεί αυτό τον πόνο, την αίσθηση ότι εξέτασαν την προσωπική μας αξία και , στο τέλος, μας άφησαν πίσω ως λίγους και απόβλητους. Η απόρριψη ενεργοποιεί στον άνθρωπο το κέντρο του εγκεφάλου που σχετίζεται και με τον σωματικό πόνο: αυτό εξηγεί γιατί νοιώθουμε αληθινό πόνο όταν μας απορρίπτουν.

Το άτομο που απορρίπτεται στην ουσία είναι εκείνο που απλώς δέχεται την απόφαση του ανθρώπου που τον απαρνείται δίχως να μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει την υπάρχουσα κατάσταση. Τα αισθήματα του ανθρώπου που απορρίπτεται είναι ως επί το πλείστον αρνητικά, ειδικά για τον εαυτό του.

Ο άνθρωπος που βιώνει απόρριψη μειώνει και ο ίδιος επιπλέον την προσωπική του αξία, θεωρώντας πως αν ήταν διαφορετικός το άλλο άτομο δε θα κατέληγε στην απόφαση να τον απορρίψει. Οι σκέψεις αυτές, δυστυχώς, μας κάνουν το μεγαλύτερο κακό, διότι μας απομακρύνουν εμάς από τον εαυτό μας και οδηγούν στην υποτίμηση του εαυτού μας από εμάς τους ίδιους.

Στο άρθρο μου αυτό θα προσπαθήσω να προσεγγίσω την πράξη της απόρριψης με έναν διαφορετικό τρόπο: ας το ομολογήσουμε, η απόρριψη μας τρομάζει επειδή τη βλέπουμε ως την απόδειξη της αναξιότητάς μας, θεωρούμε ότι αφού μας απέρριψαν εμείς είχαμε ολοκληρωτικά την ευθύνη και ήμασταν λίγοι και ανεπαρκείς.

Σύμφωνα λοιπόν με αυτό τον τρόπο σκέψης, ο άνθρωπος που γίνεται "θύμα" απόρριψης ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος για αυτό, ενώ αυτός που μας απορρίπτει φαντάζει στα μάτια μας ως ο σωστότερος, ο δικαιότερος, αυτός που κάτι είδε για την αξία μας και μας αρνήθηκε.

Είναι όμως αλήθεια αυτό; Ισχύει ότι ο άνθρωπος που μας απορρίπτει είναι πάντα σωστός και δίκαιος; Δηλαδή ο άνθρωπος που με απορρίπτει δεν έχει κανένα ελάττωμα, δεν μπορεί να κάνει λάθος στην κρίση του; Δεν μπορεί να με απορρίπτει εξαιτίας της δικής του λάθος εκτίμησης, κακίας, άγνοιας, ζήλιας;

Ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος, όλοι βλέπουμε καθημερινά ενέργειες ανθρώπων οι οποίες παρακινούνται από ανόητους ή και εξοργιστικούς λόγους. Όταν λοιπόν ο κάθε άνθρωπος μπορεί να παρακινηθεί στη ζωή του από παράλογες σκέψεις και λανθασμένες κρίσεις, γιατί λοιπόν θεωρούμε, απόλυτα και αμετάκλητα, ότι η κρίση του πρέπει πάντα και υποχρεωτικά να είναι σωστή;

Πόσο τελικά η απόρριψη σχετίζεται με την προσωπική μας αξία; Σχετίζεται με εμάς ή περισσότερο με τον χαρακτήρα, τις προτιμήσεις και τις αντιλήψεις του άλλου; Ας υποθέσουμε ότι κάποιος έρχεται και μας λέει ότι αγαπάει να ακούει όλα τα είδη μουσικής εκτός από την όπερα. Ποια θα είναι τα δικά μας συμπεράσματα; ότι η όπερα είναι ένα είδος μουσικής που δεν έχει αξία ή ότι απλώς δεν αρέσει στο συγκεκριμένο άτομο; Σαφώς και θα καταλάβουμε περισσότερα για την προτίμηση του ανθρώπου αυτού στη μουσική παρά για την αξία της όπερας. 

Έτσι λειτουργεί η απόρριψη και στους ανθρώπους. Είναι δύσκολο, αλλά ας προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε μέσα μας την αντίληψη πως  η απόρριψη υποδηλώνει ότι εμείς είμαστε λίγοι και ανάξιοι. Η απόρριψη περιγράφει περισσότερο το χαρακτήρα του άλλου παρά τη δική μας αξία, αν το σκεφτούμε καλύτερα.

Η απόρριψη μας προκαλεί πόνο όταν προέρχεται από έναν άνθρωπο που αγαπάμε. Διαφορετικά, θα μας άφηνε και αδιάφορους. Και πάλι δεν πρέπει να της επιτρέπουμε να μας καταβάλλει, σκεπτόμενοι ότι στη ζωή κάθε μικρό εμπόδιο παίζει ένα σπουδαίο ρόλο για τη δική μας βελτίωση. Ο άνθρωπος που δεν εκτιμάει την αγάπη και την προσφορά μας έχει χάσει και ο ίδιος και, μάλιστα, περισσότερο από εμάς.

Ας εκπαιδεύσουμε λοιπόν τον εαυτό μας στο να μη φοβάται την απόρριψη. Πολλές φορές ακόμα και αυτή μπορεί να μας ανοίξει δρόμους που δεν μπορούμε ούτε να το φανταστούμε..