Ο άνθρωπος είναι το μόνο γνωστό είδος στον κόσμο που αυτοκτονεί... (Η περίπτωση του σκορπιού είναι κοινωνικός θρύλος). Στο παρακάτω άρθρο θα δούμε κάποιες πτυχές της αυτοκτονικής συμπεριφοράς με μια βιοψυχοκοινωνική ματιά. Θα δούμε από τι συνοδεύεται, σε τι βαθμό και που απαντάται συχνότερα, πως αντιμετωπίζεται από τους ειδικούς, τα είδη της και πολλά άλλα.

Η παιδοκτονία είναι γενικά γνωστή ως η ανθρωποκτονία που πραγματοποιείται από γονείς με θύματα τα παιδιά τους. Ωστόσο για τη βιβλιογραφία συχνά χωρίζεται έχει διαφορετικά είδη ανάλογα με την ηλικία του θύματος. Η έρευνα μέχρι σήμερα αλλά και το μεγαλύτερο μέρος των στατιστικών στοιχείων που διαθέτουμε προέρχεται από τις Η.Π.Α. Ανάμεσα στο 1976 και το 1997 σύμφωνα με το Αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης οι μητέρες ήταν υπεύθυνες για την πλειονότητα των δολοφονιών βρεφών ενώ οι πατέρες υπεύθυνοι για την πλειονότητα των δολοφονιών μετά τα 8 έτη.

Παρακάτω παρουσιάζονται μια σειρά από νευροχημικές έρευνες οι οποίες υποδεικνύουν ότι οι ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις έχουν συγκεκριμένα βιολογικά αποτελέσματα. Η ψυχοθεραπεία πέραν της θεωρητικής προσέγγισης και της στατιστικής βασίζεται σε βιολογικές μετρήσεις και εγκεφαλικές αναπαραστάσεις διαφόρων νευροψυχικών λειτουργιών.