Ακούω συχνά στην αίθουσα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών: «είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…». Εννοώντας έχουμε μια «πολύ καλή» οικογένεια. Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή: «Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος, ώριμος να αποχωριστεί κανέναν».

Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς είναι το έντονο συναίσθημα μοναξιάς και πένθους, το οποίο βιώνουν οι γονείς, όταν τα παιδιά τους φεύγουν για πρώτη φορά μακροπρόθεσμα (Feldman, 2017).

Το σύνδρομο του απατεώνα αποτελεί έναν ψυχολογικό όρο, ο οποίος αναφέρεται σε ένα πρότυπο συμπεριφοράς, σύμφωνα με το οποίο, οι άνθρωποι (ακόμη και εκείνοι με επαρκείς εξωτερικές ενδείξεις επιτυχίας) αμφισβητούν τις ικανότητες τους και βιώνουν επίμονο φόβο να εκτεθούν, νιώθοντας πως θα εξαπατήσουν.

Το σύνδρομο του απατεώνα, είναι ένα από τα ενοχλητικά τρικ του μυαλού μας, που μας πείθει ότι για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δεν ανήκουμε κάπου. Ότι για κάποιο λόγο δεν αξίζεις την επιτυχία σου.

Αποφάσισα να προσεγγίσω το συγκεκριμένο θέμα με αφορμή τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα στη Νορβηγία, τα οποία επηρέασαν εκατομμύρια ανθρώπους σε όλες τις γωνίες του πλανήτη, υπενθυμίζοντας σε όλους μας πόσο προσωρινή είναι η αίσθηση της ασφάλειας που έχουμε δημιουργήσει αλλά και πόσο ευάλωτη είναι η ίδια μας η ύπαρξη.