Μπορεί να έχει συμβεί σε αρκετούς από εμάς να έχουμε βιώσει, για κάποιο διάστημα της ζωής μας, έναν υπερβολικά έντονο φόβο, ο οποίος να σχετίζεται με κάτι συγκεκριμένο.
Όταν ένα άτομο παρουσιάζει ειδικές φοβίες, εμφανίζει τα ακόλουθα συμπτώματα:

Κάποιες φορές τίποτα δεν πετυχαίνει. Απολύτως τίποτα. Δεν έχει σημασία τι κάνετε, ό,τι αγγίζετε γίνεται χίλια κομμάτια. Όλα πάνε στραβά. Άσχετα από το πόσο σκληρά προσπαθείτε. Και πάλι πάνε στραβά.

Τι είναι τα προσωπικά όρια;  Τα προσωπικά μας όρια είναι εκείνα που καθορίζουν τον προσωπικό μας χώρο και κρατούν τους άλλους μακριά από αυτό. Μας διαχωρίζουν από τους άλλους και προστατεύουν την ακεραιότητα μας βοηθώντας μας να έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας και προστατεύοντάς μας από την παραβίαση και την εκμετάλλευση των άλλων.

Συχνά αναρωτιόμαστε τι θα μας έδινε περισσότερη ευτυχία… μία καλύτερη δουλειά; Ένα καινούργιο αυτοκίνητο; Να μέναμε κάπου με λιγότερη κίνηση και ησυχία; Ένα σπίτι με κήπο;

Αφορμή, για να γράψω αυτό το άρθρο και να αγγίξω, το ευαίσθητο σημείο της προσευχής, είναι οι Άγιες μέρες του Πάσχα την εποχή της πανδημίας. Σκοπός είναι να  προχωρήσω σε μια περιγραφή και καταγραφή βιωματικών γεγονότων γύρω από την αξία της προσευχής και δεν θα πλατειάσω για την προσευχή με την γενική έννοια του όρου σε όλες τις θρησκείες.