Μια μεγάλη φιλοσοφική πανώλη του εικοστού αιώνα, που σίγουρα θα μας ακολουθήσει και στο τέλος της χιλιετίας, είναι το γενικευμένο αίσθημα της προσωπικής έλλειψης νοήματος.

Η έλευση της πανδημίας ενέτεινε τη σταθερή αίσθηση της έλλειψης σκοπού ή νοήματος στη ζωή όλο και περισσότερων ανθρώπων.

«Ένα επάγγελμα για μια ζωή». Η αντίληψη που έγινε αξία και στόχος για το άτομο εδώ και δεκαετίες τείνει πλέον να εκλείψει, καθώς η σταδιοδρομία απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από το παλαιότερο, γραμμικό μοντέλο και οδεύουμε σε μια άλλη πραγματικότητα, όπου το άτομο θα χρειαστεί να μεταπηδά από τον ένα επαγγελματικό χώρο στον άλλο (Cameron, 2009).

Ο όρος επαγγελματική εξουθένωση (burnout) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Freudenberger το 1974 για να περιγράψει μια κατάσταση εξάντλησης των επαγγελματιών ψυχικής υγείας στο εργασιακό τους περιβάλλον.

«Η ανταπόδοση από τη δουλειά πρέπει να είναι η ικανοποίηση που σας δίνει η δουλειά καθώς και η ανάγκη του κόσμου για τη δουλειά αυτή. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο κόσμος είναι παράδεισος, ή όσο πιο κοντά στον παράδεισο μπορεί να φτάσει κανείς. Σε αντίθετη περίπτωση, έχοντας μια δουλειά που απεχθάνεστε, που σας κάνει και βαριέστε και που ο κόσμος δεν την χρειάζεται, η ζωή είναι κόλαση.» Γουίλιαμ Ε. Μπ. Ντιμπουά

Στην Οκινάουα υπάρχει ένα συγκεκριμένο χωριό, μια αγροτική περιοχή 3.000 κατοίκων στο βόρειο τμήμα του νησιού, το οποίο εμφανίζει τον μεγαλύτερο δείκτη μακροζωίας στον κόσμο και για το λόγο αυτό αποκαλείται «το χωριό των αιωνόβιων».

Εκεί το ποσοστό αιωνόβιων σε κάθε 100.000 κατοίκους είναι 24,55, ένας αριθμός πολύ υψηλότερος από τον παγκόσμιο μέσο όρο.