Το να ασκείς το επάγγελμα του ψυχοθεραπευτή σίγουρα δεν είναι μια εύκολη επαγγελματική επιλογή. Όπως όλα τα επαγγέλματα έχει τις δυσκολίες, τις προκλήσεις αλλά και τις ανταμοιβές του. Για αυτές τις ανταμοιβές θα ήθελα να προσπαθήσω να μιλήσω σε αυτό το άρθρο. Χρησιμοποιώ στο λόγο μου το α' πληθυντικό, χωρίς να έχω ξεκάθαρη εικόνα για το πόσους συναδέλφους μπορεί να αντιπροσωπεύουν οι απόψεις μου, πιστεύοντας ωστόσο ότι αρκετοί θεραπευτές θα ταυτίζονται με αυτές.

Δράττομαι της ευκαιρίας να μιλήσω για την ρουτίνα με αφορμή δύο πράγματα. Το ένα είναι το βίωμα των ανθρώπων, όπως το παρατηρώ και το αντιλαμβάνομαι στην κατάσταση της πανδημίας με ό,τι αυτή έχει επιφέρει στην ζωή μας.

Κανένα ίσως χαρακτηριστικό προσωπικότητας με αρνητική βάση δεν έχει αγαπηθεί και προβληθεί θετικά όσο η τελειοθηρία ή αλλιώς τελειομανία. Ως τελειομανία χαρακτηρίζεται η ακατανίκητη επιθυμία του ατόμου να θέτει υψηλούς και συχνά μη ρεαλιστικούς στόχους και να αποτιμά την προσωπική του αξία με βάση την επίτευξη τους.

Η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους είναι πολύ πιο σύνθετη από την αποστολή και την λήψη ενός μηνύματος. Όσοι έχουν αντιμετωπίσει δυσκολίες στις διαπροσωπικές τους σχέσεις – όλοι θα έλεγα – έχουν σίγουρα βρεθεί μέσα σε ένα γρίφο προβληματικής επικοινωνίας, είτε το έχουν αντιληφθεί, είτε όχι.

Είναι γνωστό πως ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε, ερμηνεύουμε και αναλύουμε τις καταστάσεις γύρω μας, επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα των διαπροσωπικών μας σχέσεων αλλά και της ζωής μας γενικότερα. Στο παρόν άρθρο θα αναλύσουμε την καταστροφολογία ως μοτίβο σκέψης.