Θεραπεύοντας την ψυχή

Η ψυχαναλυτική διαδικασία μπορεί να περιγραφεί ως διαδοχή λέξεων που διασταυρώνονται με τον πόνο του ασθενή και οι οποίες, με την απαραίτητη επιθυμία, σαφήνεια και θάρρος, μπορούν να οδηγήσουν στην αποκάλυψη μιας αλήθειας, η οποία μπορεί να αλλάξει για πάντα τη ζωή ενός υποκειμένου, γράφει ο Γκαμπριέλ Ρολόν στον πρόλογο του βιβλίου του.

Από τον πόνο στην αλήθεια. Ένας δρόμος αναμφισβήτητα περίπλοκος, δύσκολος, επιβαρυμένος με ασθένειες. Αν όμως αντιμετωπιστεί με σωστό τρόπο, σε ανταμείβει με την ικανοποίηση που δίνει η σιγουριά της γνώσης ότι αυτός ο προορισμός άξιζε τον κόπο. Γι’ αυτό η αγωνία, οι φόβοι, η αμφισβήτηση της σεξουαλικότητας, οι οικογενειακοί δεσμοί, οι συναισθηματικοί συσχετισμοί, η δουλειά, ο έρωτας και η απουσία του, οι εθισμοί, ο χρόνος που περνάει και η μοναξιά.

Όμως και η υπέρβαση, η άνθιση, η γνώση ότι είναι δυνατόν να αλλάξει η τάξη των πραγμάτων προς το καλύτερο. Κι εδώ έρχεται το Θεραπεύοντας την Ψυχή: ένα ζωτικής σημασίας βιβλίο το οποίο ξεκινά από την ψυχανάλυση για να φέρει στο προκείμενο ένα σύμφωνο εμπιστοσύνης μεταξύ κάποιου που λέει τα δικά του και εκείνου που τον ακούει, τον τιθασεύει και τον συνοδεύει. Όπως και στο Historias de diván, το πρώτο βιβλίο του Γκαμπριέλ Ρολόν, πρόκειται για «αληθινές ιστορίες». Τις περισσότερες φορές σκληρές, ναι, όμως πάντα γεμάτες από ζωή. Πολλή ζωή.

Βιογραφικό συγγραφέα

Ο Γκαμπριέλ Ρολόν γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες το 1961. Σπούδασε ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και ειδικεύτηκε στην ψυχανάλυση, μια μέθοδο θεραπείας που διαδόθηκε ευρέως, τόσο από την ακαδημαϊκή του δραστηριότητα, όσο και από την έντονη παρουσία του στα μέσα ενημέρωσης. Τα βιβλία του Historias de diván (εκδ.Planeta 2007) και Palabras cruzadas (εκδ.Planeta 2009) είχαν μια άνευ προηγουμένου εμπορική επιτυχία στην Αργεντινή και κυκλοφόρησαν επίσης σε Γερμανία, Ισπανία, Ουρουγουάη, Βουλγαρία, Μεξικό και Βραζιλία. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Los padecientes (εκδ. Emecé 2010) μεταφράστηκε σε γαλλικά, πορτογαλικά και ιταλικά, ενώ μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο.

Το 2012 δημοσίευσε το βιβλίο του Encuentros – El lado B del amor, το πιο ευπώλητο βιβλίο της χρονιάς στην Αργεντινή και το 2013 παρουσιάστηκε στα βιβλιοπωλεία το Medianoche en Buenos Aires, μια μουσική αφήγηση την οποία έγραψε ο συγγραφέας μαζί με την Τερέζα Καστίγιο. Το 2014 εκδόθηκε το Historias inconscientes. Το 2015, ο Ρολόν παρουσιάζει στο στάδιο Luna Park, κατάμεστο από κόσμο, το τελευταίο του βιβλίο Cara a cara.

Εργάστηκε στην προσαρμογή των κειμένων και το σενάριο της τηλεοπτικής σειράς Historias de diván, που βασίζεται στα βιβλία του και η οποία διακρίθηκε για το πολιτιστικό και ηθικοκοινωνικό της ενδιαφέρον και αποτελεί θέμα συζητήσεων σε διάφορα ακαδημαϊκά φόρουμ, ενώ έχει διασκευαστεί για το θέατρο με μεγάλη επιτυχία.

Αποκτήστε το βιβλίο Θεραπεύοντας την ψυχή από το εξειδικευμένο βιβλιοπωλείο ψυχολογίας της Πύλης μας. Συναρπαστικές ιστορίες, βασισμένες σε αληθινά γεγονότα από τον Νο 1 Ψυχαναλυτή της Λατινικής Αμερικής.

Αποσπάσματα από το βιβλίο

Είναι σοκαριστικό να έχω μια κακοποιημένη γυναίκα μπροστά μου. Και δεν είναι σύνηθες να έρχεται κάποιος στο ξεκίνημα μιας πρώτης συνέντευξης με τόσο μεγάλη αγωνία και ένα τόσο ισχυρό αίτημα. Η Λουσιάνα πίστευε ότι της άξιζε να τιμωρηθεί για την κακία της και ήθελε να τη βοηθήσω να σταματήσει να είναι αυτή που ήταν. Και αυτή η ικεσία έβγαινε από τα βάθη της ψυχής της.

Από τη δεύτερη περίπτωση: Λουσιάνα

Είναι παράξενο να έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο που κατακλύζεται από αγωνία και, παρά το γεγονός ότι έχω βιώσει αυτήν την εμπειρία τόσες φορές, δεν αισθάνομαι ικανός να περιγράψω τα συναισθήματα που εγείρει. Είναι μια απερίγραπτη εμπειρία, αδύνατον να μεταδοθεί, η οποία γεμίζει το γραφείο με μια βαριά και παραπλανητική σιωπή. Διότι, στην πραγματικότητα, είναι μια σιωπή γεμάτη από ήχους.

Από την τρίτη περίπτωση: Ροδόλφο

«Ροσίο, θέλω μόνο να σου κάνω μιαν ερώτηση. Είσαι παρθένα;»
Τώρα ναι, κάτι στη φωνή της, στην έκφρασή της, φανερώνει ότι έχει αναστατωθεί. Παίρνει τον χρόνο της προτού απαντήσει.
«Δεν ξέρω».
Η απάντηση με εκπλήσσει. Περίμενα ένα «ναι» ή ένα «όχι», όμως όχι ένα «δεν ξέρω». Λάθος. Ποτέ δεν πρέπει να σκεφτόμαστε για λογαριασμό του ασθενή, ούτε να θεωρούμε κάτι δεδομένο. Ο καθένας είναι μια ιστορία υπέροχη και αδιανόητη.