Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε νωρίτερα σήμερα το ΚΕΘΕΑ ανέλυσε τα δεδομένα που προκύπτουν διεθνώς με βάση την Ετήσια Έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών (INCB), τόσο σχετικά με τη χρήση κάνναβης που αποτελεί την πρώτη πηγή ανησυχίας επί του παρόντος, όσο και σχετικά με την κοκαΐνη.

Ενδείξεις:  Oνομάζονται και μείζονα ηρεμιστικά και περιλαμβάνουν τα κλασικά αντιψυχωσικά ή νευροληπτικά και τα άτυπα αντιψυχωσικά.

H κυριότερη ένδειξη είναι η σχιζοφρενική ψύχωση. ’λλες ενδείξεις χορήγησης είναι μανία, οξύ ψυχωσικό επεισόδιο, παραληρητικές μορφές κατάθλιψης (με ταυτόχρονη χορήγηση αντικαταθλιπτικού), οργανικές ψυχώσεις (οφειλόμενες σε οργανική πάθηση). Λιγότερο αποτελεσματικά είναι στις χρόνιες παραληρητικές διαταραχές. H συστηματική χορήγηση αντιψυχωσικών σε αγχώδεις διαταραχές ή ψυχοσωματικά νοσήματα πρέπει να αποφεύγεται, γιατί έχουν πολύ περισσότερες ανεπιθύμητες ενέργειες από τα αγχολυτικά.

Οι κύριοι παράγοντες κινδύνου που αναφέρονται ότι επηρεάζουν αυτήν τη σχέση είναι η κατάθλιψη και το αίσθημα απελπισίας, το ιστορικό με προηγούμενες απόπειρες αυτοκτονίας, η διαταραχή χρήσης ουσιών, η ψυχωτική συμπτωματολογία και η εναισθησία του ασθενούς (προσδιορίζεται ως η επίγνωση της ψυχικής νόσου από την οποία πάσχει ο ασθενής και της ανάγκης για θεραπεία), καθώς και ψυχοκοινωνικοί παράγοντες.

Σύμφωνα με μία νέα έρευνα, οι ασθενείς με ψύχωση παρουσιάζουν ταχύτερη γήρανση δύο εγκεφαλικών δικτύων σημαντικών για τη γενική γνωσιακή λειτουργία του ανθρώπου, το μετωπιαίο βρεγματικό δίκτυο (frontoparietal network, FPN) και το δίκτυο πρόσθιας Nήσου Reil και υπερμεσολόβιου έλικας (cingulo-opercular network, CON).

Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι, κατά τη γνώμη μου, μια από τις πιο σύνθετες και ταυτόχρονα ενδιαφέρουσες παθήσεις στο σύνολο της κλινικής ψυχοπαθολογίας. Το ενδιαφέρον με αυτή τη διαταραχή είναι τόσο ο τρόπος οργάνωσής της όσο και οι δυνατότητες μετατροπής κι εξέλιξης της κατά τη πορεία της νόσου, αλλά και η πιθανότητα να ομοιάσει στον παραλληρητικό λόγο, χωρίς να έχει απολύτως καμία σχέση με οποιαδήποτε μορφή ψυχωσικής συνδρομής.

Η μελέτη της παραβατικής, αποκλίνουσας συμπεριφοράς, έχει χαρακτηριστεί από τις πιο δύσκολες στον τομέα της κοινωνιολογίας, και συνάμα από τις πιο ενδιαφέρουσες. Τον εικοστό αιώνα, άρχισαν να διαμορφώνονται διάφορες θεωρίες για την προέλευση της αποκλίνουσας συμπεριφοράς.