Πόσο ειλικρινείς ειμαστε με τα παιδια μας; Πόσο αποκαλυπτικοι ειμαστε των οσων σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε και πραττουμε;
Και πόσο απαιτητικοι ειμαστε εμεις, αντιστοιχα από εκεινα, για τις δικες τους πραξεις, τις δικες τους κουβέντες, τα δικα τους συναισθηματα;

Αγαπημένε μου γονιέ, Θυμάσαι;
Κάθε φορά που θύμωνα μου έλεγες να σωπαίνω.
Κάθε φορά που θύμωνα μου έλεγες οτι αυτό δεν είναι δείγμα σεβασμού στο πρόσωπό σου.

Σήμερα ξύπνησα και ένοιωθα ακόμα πιο κουρασμένη, ένα βάρος υπήρχε στην ψυχή μου και την είχε σκεπάσει σα πέπλο. Σηκώθηκα και άνοιξα τα παράθυρα στο δωμάτιό μου, ήθελα να μπει λίγο φως. Έβλεπα από το παράθυρο ζευγάρια να περπατούν ,αυτοκίνητα να κορνάρουν, παιδάκια μικρά να φωνάζουν. Δίχως να το καταλάβω, αγκάλιασα το μαξιλάρι μου, κουκουλώθηκα στα σκεπάσματά μου και άρχισα να κλαίω.

Ποιος σας κάνει να θυμώνετε; -Οι άνθρωποι! -Οι συνθήκες γύρω μου! -Φτάνει! Κουράστηκα! -Θέλω επιτέλους να ξεφύγω από όλους και όλα, δεν αντέχω! -Και; Δεν έχω δικαίωμα να θυμώσω;

Η γλώσσα του σώματος μπορεί να είναι παραπλανητική, αλλά και διφορούμενη. Πολλοί από εμάς ενστικτωδώς κάνουμε ερμηνείες για διάφορες στάσεις και κινήσεις του σώματος, όπως η κλίση προς τα μέσα, το βήμα προς τα πίσω ή το κοίταγμα προς τα κάτω.

Από μικροί διδασκόμαστε πως πρέπει να είμαστε καλοί μαθητές, να πετυχαίνουμε στις εξετάσεις, στον αθλητισμό, στην εργασία. Πάντοτε αυτός που πετυχαίνει επιβραβεύεται και εξυμνείται, ενώ οι άνθρωποι που αποτυγχάνουν συνήθως μένουν στο σκοτάδι. Ασυναίσθητα και ασυνείδητα, λοιπόν, εμφυτεύεται μέσα μας η πίστη πως μόνο η επιτυχία έχει σημασία και πως μόνο αυτή συνδέεται με την ευτυχία στη ζωή.

Το έχουμε ζήσει όλοι μέσα στο ταξίδι μας στη ζωή. Άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας σα μία αστραπή κάνουν τη ζημιά τους στην ψυχή μας και φεύγουν, υπεύθυνοι σε μία επιχείρηση που ρουφάνε την ενέργεια των υπαλλήλων τους, άνθρωποι που δεν εκτίμησαν το θησαυρό που κρύβεται στην ψυχή μας. Γεγονός λυπηρό που γεμίζει την καρδιά μας με πικρία και μεγάλα γιατί.

Η ιστορία του κάθε ανθρώπου, παράγει αποτέλεσμα! Τι υπέροχη τροφή για σκέψη αυτή η πρόταση. Ο καθένας μας από την στιγμή της γέννησης του, γράφει μια ιστορία. Την ιστορία της ζωής του.

Αυτό που σίγουρα δεν ξεχνά η μνήμη, είναι οι ενοχές.

Ενοχές γύρω από αδύνατες επιθυμίες, ενοχές για παρελθοντικές εμπειρίες, ενοχές για τον εαυτό μου, ενοχές γύρω από το «καλό παιδί» που υπόσχομαι να είμαι, για πράγματα που αδικούμαι, για τα «θέλω» και τα «πιστεύω» μου, μπερδεμένα συναισθήματα που εγκλωβίζουν την ελευθερία και την ψυχική ηρεμία.

Ίσως σας είναι δύσκολο να εκφράσετε τις ανάγκες, τις προτιμήσεις και τα συναισθήματά σας στους άλλους, επειδή νιώθετε ότι:

Το συναίσθημα της ενοχής αποτελεί ένα δύσκολο συναίσθημα που ταλαιπωρεί ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Ουσιαστικά είναι το συναίσθημα που νιώθει κάποιος όταν πιστεύει ότι έχει προβεί σε κάποια πράξη επιβλαβή, είτε σε κάποιον άλλον είτε στον ίδιο του τον εαυτό.

Είναι αλήθεια ότι το να θέσετε όρια δεν είναι εύκολο. Ο παραλυτικός φόβος του πώς μπορεί να αντιδράσει κάποιος στα όριά μας μπορεί να μας κάνει περισσότερο συγκρατημένους.

Η εμπειρία του ατόμου που πάσχει από κρίσεις πανικού είναι, αναμφισβήτητα, πολύ δύσκολη.Πολλές φορές βιώνεται σαν ένα τσουνάμι που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, αφήνοντάς τον ανήμπορο να αντιδράσει και να έχει τον έλεγχο της κατάστασης. Όμως δεν πρέπει να αγνοούμε το βάρος εκείνων που συντροφεύουν ένα άτομο με κρίσεις πανικού.

Σάββατο απόγευμα, σαλόνι οικογένειας με μητέρα, πατέρα, γιο 14 χρονών

Η υπερκόπωση δεν είναι παράσημο. Παρόλο που όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας υποφέρουν από «burn out», βλέπουμε ότι πολλοί ακόμα πιέζουν τον εαυτό τους να φτάσει στα άκρα πιστεύοντας ότι θα βρει λύση στα προβλήματά του.

Η οριακή οργάνωση της προσωπικότητας καταλαμβάνει έναν ευρύ χώρο ανάμεσα στη νεύρωση και τη ψύχωση, που δεν είναι ούτε τυπικά νευρωτική, αλλά ούτε τυπικά ψυχωτική.

Η σεξουαλικότητα, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, είναι πιθανό να αποτελεί πηγή διάφορων δυσκολιών για κάποιους ανθρώπους. Συγκεκριμένα, το άγχος, η ενοχήκαι οι δυσκολίες στην σεξουαλική λειτουργία είναι αιτίες που συχνά ωθούν τα άτομα να αναζητήσουν την βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας[1].

Σήμερα η κατάθλιψη είναι μία ασθένεια της μόδας, μάλιστα εμφανίζεται σχεδόν ως η πληγή του αιώνα. Η «ανάδειξή» της προκύπτει από έναν συνδυασμό συγκυριών: αφενός βρισκόμαστε σε έναν πολιτισμό που καθορίζεται κυρίως από τον Λόγο της επιστήμης, η οποία με την ευρηματικότητα που την χαρακτηρίζει παράγει και το λεγόμενο «χάπι της ευτυχίας» και αφετέρου, με την φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση η ζωή έχει μετατραπεί σε μία αδιάκοπη κούρσα ιλιγγιώδους ταχύτητας.

Η θλίψη είναι ένα από τα βασικά συναισθήματα, και περιγράφεται ως ένας συναισθηματικός πόνος που σχετίζεται με συναισθήματα:

Ακούμε συχνά πολλούς ανθρώπους να αμφισβητούν τον εαυτό τους, να υποτιμούν τις επιτυχίες τους και να επικεντρώνονται στο να ικανοποιούν μόνο τους άλλους, χωρίς να σκέφτονται τα δικά τους όνειρα και φιλοδοξίες. Ακόμα συχνότερα, παρατηρούμε ανθρώπους που, ενώ είναι επιτυχημένοι στην δουλειά τους και έχουν πληθώρα ταλέντων και δεξιοτήτων, αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως ανεπαρκή και ανάξιο τείνοντας να υποτιμούν τα θετικά σχόλια των γύρω τους και να αποδίδουν τις επιτυχίες τους μόνο στην τύχη ή σε εξωγενείς παράγοντες πέρα από τον εαυτό τους.