Βλέποντας το πρόβλημα του παιδιού... με άλλα μάτια

Ακρόαση άρθρου......

Συνήθως, το σύμπτωμα ή τα συμπτώματα κάποιου παιδιού είναι αυτό που κινητοποιεί τους γονείς να αναζητήσουν τη βοήθεια ενός ειδικού, σχετικά με τον τρόπο που έπρεπε να χειριστούν το συγκεκριμένο σύμπτωμα ή πρόβλημα. Είναι πολλοί οι γονείς, οι οποίοι δυσκολεύονται να έρθουν σε επαφή με έναν ψυχολόγο γιατί δυσκολεύονται να παραδεχτούν ότι το παιδί τους είναι πιθανό να έχει κάποιο πρόβλημα. Και πολλοί καλά κάνουν!

Ευτυχώς, υπάρχει τρόπος να αντιμετωπίσουμε το σύμπτωμα γονείς και ειδικοί  με μια εντελώς διαφορετική ματιά. Ένα παιδί αναπτύσσεται, εξελίσσεται, μεγαλώνει, συμπεριφέρεται, συμμορφώνεται, «ταιριάζει» μέσα στην οικογένεια και ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκεται μια οικογένεια. Έτσι, το πρώτο παιδί είναι εντελώς είναι εντελώς διαφορετικό από το δεύτερο παιδί. 

Το ένα παιδί είναι πιο υπεύθυνο ή ώριμο, ενώ το άλλο πιο πρόσχαρο και κοινωνικό. Το ένα παιδί είναι πιο ανεξάρτητο, ενώ το άλλο έχει ανάγκη περισσότερη φροντίδα. Η συμπεριφορά (ή το σύμπτωμα) του ενός μέλους γίνεται λειτουργία και ερέθισμα για τη συμπεριφορά των υπόλοιπων μελών της οικογένειας, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας ιδιαίτερης και μοναδικής οικογενειακής διεργασίας.

Έτσι, το «πρόβλημα» ή «σύμπτωμα» ενός μέλους είναι υπόθεση όλης της οικογένειας. Είναι άσκοπη και αδύνατη η κατανόηση της συμπεριφοράς  ευχάριστη ή δυσάρεστη  ενός μέλους της οικογένειας, ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά των υπόλοιπων μελών.

Ο στόχος, λοιπόν, δεν είναι ο χαρακτηρισμός ενός παιδιού ως «προβληματικού», αλλά η ανάδειξη των υγιών και λειτουργικών στοιχείων και των παιδιών και των γονιών. Το σύμπτωμα στο παιδί θα αποτελέσει κίνητρο για τους γονείς να αναρωτηθούν για τη δική τους πορεία, αφού το παιδί αναπτύσσεται στην οικογένεια, το συναισθηματικό κλίμα της οποίας καθορίζεται από την ποιότητα της σχέσης του συζυγικού ζευγαριού. Το σύμπτωμα θα γίνει μια ευκαιρία για βελτίωση του τρόπου επικοινωνίας του ζευγαριού, των αδερφιών, όλης της οικογένειας.

Αλίμονο αν ήταν ευχάριστο για κάποιο γονιό να ακούσει «Το παιδί σας είναι υπερκινητικό.», «Το παιδί σας είναι φοβικό..»,  «Το παιδί σας έχει διάσπαση προσοχής.» κλπ.