Ο Έρωτας, η σκιά του και η Κάλλας

Ακρόαση άρθρου......

Δηλώνω ευθύς εξαρχής οπαδός και των δύο, και του έρωτα και της Μαρίας Κάλλας! Τώρα, όσον αφορά τη σκιά του έρωτα, οπαδός δεν είμαι, αναγκαίο κακό θα έλεγα. Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή. Έρωτας  είναι η λειτουργία της σχέσης ή του συσχετισμού.

Όταν αναφέρομαι στη σχέση δεν εννοώ την τυπική έννοια έχουμε σχέση, αλλά την ουσιαστική, έρχομαι σε επαφή με έναν άνθρωπο που έχω επιλέξει σε όλα τα επίπεδα: σωματικό, συναισθηματικό, πνευματικό. Ο έρωτας προσδίδει την αίσθηση αναγέννησης, του ιερού, και ξεκάθαρα ενωτικού χαρακτήρα μεταξύ σώματος και πνεύματος.

Υπάρχει όμως ένα όριο, μια στιγμή ίσως, που ο έρωτας περνάει στην απέναντι όχθη και το αναγεννησιακό φως του γίνεται σκιά, το ιερό γίνεται βέβηλο και η ένωση διασπάται. Συνήθως είμαστε, αν και ερωτευμένοι, παρόντες σε αυτή τη στιγμή, την καταλαβαίνουμε, τη μυριζόμαστε, τη διακρίνουμε ακόμα κι αν αρνούμαστε να εστιάσουμε σε αυτήν. Και εδώ έρχεται η Κάλλας.

Όταν η υψίφωνος γνώρισε τον Ωνάση αποφάσισε πως θέλει να ζήσει! Παραμέλησε για πρώτη φορά την εξάσκηση της φωνής της, ερμήνευε πλέον σπάνια κι όλα αυτά για να ζήσει τον έρωτα, πράγμα που έκανε κιόλας. Για πρώτη φορά η Κάλλας κατέβηκε από τη σκηνή για να ανέβει η Μαρία στη ζωή.

Όταν όμως αυτή η σχέση έκανε τον κύκλο της ο Ωνάσης επέστρεψε σε αυτό που πάντα ήταν: δεινός επιχειρηματίας, μεγάλος γυναικάς, ανελέητος γλενζτές. Και παρόλο που η ιστορία θέλει την Κάλλας να παρέμεινε για πάντα ερωτευμένη με τον Ωνάση, θεωρώ ότι παρέμεινε για πάντα πληγωμένη από εκείνον. Η καριέρα της έφθινε, η φωνή της έσβηνε και η ζωή της ξεθώριαζε. Η Κάλλας έζησε μετά τον έρωτα στη σκιά του, δηλαδή στην ανάμνηση του έρωτα και αυτό γιατί δεν κατάφερε να διακρίνει να ενώσει.

Να διακρίνει ότι παρέμενε πιστή στις αναμνήσεις, στο παρελθόν και στ' αλήθεια όχι στο πρόσωπο. Ο έρωτας παραμένει παρών όσο τροφοδοτείται από νέα ερεθίσματα.
Και να ενώσει τη Μαρία με την Κάλλας, τη σύζυγό με την ερωμένη, τη δική της ιερή, φωτεινή εικόνα, της υψιφώνου με τη θεϊκή φωνή, με τη σκοτεινή της εικόνα, εκείνη που κάπνιζε, ξενυχτούσε και διέσυραν οι εφημερίδες.

Ο έρωτας είναι από μόνος του μια κατάσταση ολοκληρωμένη, εμπερικλείει φως και σκοτάδι ταυτόχρονα και απαιτείται θάρρος από τον ερωτευμένο να βουτήξει και στα δύο προκείμενου να παραμείνει ο έρωτας ζωντανός, ίσως και ο ίδιος...

Η Μαρία Κάλλας πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, μόλις 2 χρόνια μετά από τον θάνατο του Ωνάση, στα 53 της χρόνια από ανακοπή καρδιάς. Η ίδια σε μία από τις τελευταίες της συνεντέυξεις χαρακτήρισε αποτυχημένη την προσωπική της ζωή και απολογήθηκε για τη φωνή που χάθηκε. Σήμερα, 40 χρόνια μετά το θάνατό της, η φωνή της ακόμα μελετάται και η εποχή της ερμηνείας της θεωρείται η ακμή για την παγκόσμια σκηνή της όπερας.

Διαβάστε ακόμη το άρθρο της Α.Γέωργα με τίτλο: Η αγάπη και η σκιά της.