Εσύ φοβάσαι τη βροχή, εγώ φοβάμαι τη ζωή

Ακρόαση άρθρου......

Μα πώς έγινε εκείνη την ημέρα να ξυπνήσουμε όλοι μας την ίδια ώρα, χαράματα; 5 το πρωί - άγρια ώρα και έξω όλα μαύρα.

Ήταν ένας κεραυνός αλλά όχι απλώς κεραυνός - τάραξε τον κόσμο μας. Και εμείς, οι "μεγάλοι" που δε φοβόμαστε τις καταιγίδες, εκείνη την ώρα σφίξαμε την κουβέρτα πάνω μας!
Όταν πια σηκωθήκαμε νόμιζες ήταν ακόμα νύχτα, όλα σκοτεινά.

Έτσι ξεκίνησε άλλη μια μέρα για το σχολείο. Επιστρατεύσαμε τις δυνάμεις μας να φύγουμε από το χουζούρι και να αντιμετωπίσουμε τον δύσκολο καιρό.

Φτάσαμε στο σχολείο παρά τις αντιξοότητες. Βέβαια οι αντιξοότητες δε μας λείπουν, βλέπεις, οι περισσότεροι χρειαζόμαστε αμαξίδια και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε άνετα. Σήμερα είχαμε επιπλέον εμπόδιο τη βροχή, με τους σκληρούς κεραυνούς και τις δυνατές βροντές της.

Φτάσαμε όμως και ξεκινήσαμε χαρούμενοι το μάθημα. Φυσικά, κάποιες στιγμές το βλέμμα μας και το μυαλό μας ήταν εκεί... στο παράθυρο!
Προσέχαμε σαν άγρυπνοι φρουροί μη γίνει πάλι κατακλυσμός. Εντάξει ίσως κοιτάζαμε και με λίγο φόβο αλλά δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε.

Γύρω στις 10:00 έγινε μια αλλόκοτη καταιγίδα που δε θύμιζε τις συνηθισμένες συνθήκες. Από τη βροχή δε βλέπαμε πια τα απέναντι σπίτια και έπεφτε τουλούμια το νερό από τη δίπλα πολυκατοικία. Δε θα σου μιλήσω για τις βροντές και τους κεραυνούς, που πλέον ακούγονταν απόκοσμα. Κοιταχτήκαμε κάποιες στιγμές, σαν να μοιράζαμε τον φόβο με τις ματιές και να ηρεμούσε λίγο το μέσα μας.

Αφού πέρασε, πήραμε κουράγιο και συνεχίσαμε το παιχνίδι μας.

Φαινόταν πως το χειρότερο είχε περάσει..

Ήρθε η ώρα για το σχόλασμα και ξάφνου μια αναμπουμπούλα! Οι "μεγάλοι" έτρεχαν πανικόβλητοι.

Μας ενημέρωσαν ότι το Υπουργείο θα έκλεινε τα απογευματινά τμήματα και θα έφευγαν όλα τα παιδιά. Και ξεκίνησε ο πανικός με τα καρότσια: Ποιό παιδί θα μπει πού, ποιό καρότσι χωράει σε ποιό αμάξι. Πάλι βρέθηκαν αγχωμένοι οι “μεγάλοι”, αυτήν τη φορά να τρέχουν να συντονίσουν.

Εγώ επέλεξα να καθίσω με τα παιδιά μου για διάφορους λόγους. Παρατηρούσα την αγωνία τους και προσπαθούσα να τα καθησυχάσω.

Τότε ένας μαθητής μου άρχισε να κλαίει. Πήγα κοντά του, έσκυψα και προσπαθούσα να καταλάβω τί προσπαθεί να μου πει. Υπέθεσα θα τον είχε ταράξει η αλλαγή του προγράμματος ή το ότι ξαφνικά μπαινόβγαιναν στην τάξη μας αρκετά άτομα. Με μεγάλη προσπάθεια, λόγω του προβλήματος στην ομιλία του αλλά και του κλάματος, άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν φοβάται τίποτα από αυτά.

Μου είπε ότι πρέπει να περπατήσει, να φύγει από τη βροχή. Ενώ δε μπορεί.

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι δε θα χρειαστεί να περπατήσει και πως όλα θα γινόντουσαν όπως πάντα, θα έφτανε δηλαδή με το καρότσι του μέχρι το αμάξι, θα τον βάζαμε μέσα στο αυτοκίνητο εμείς και θα τον έπαιρναν οι δικοί του μετά με το δικό του καρότσι. Τίποτα όμως από την λογική εξήγησή μου δεν μπορούσε να τον παρηγορήσει. Μου έλεγε και μου ξανάλεγε ότι δεν μπορεί να περπατήσει και πώς θα σωθεί;;

Τον έκανα μια μεγάλη αγκαλιά, όπως μπορούσα, και τον άφησα να ξεσπάσει σε λυγμούς. Όταν ηρέμησε τον πήγα στο αμάξι και έφυγε για το σπίτι.

Πολλοί με ρωτάνε πώς δεν με καταρρακώνει η ενασχόλησή μου την ειδική αγωγή και εγώ τους απαντώ ότι μισό χαμόγελο των παιδιών, με γεμίζει για μέρες.

Μου λείπουν αφάνταστα όταν έχουμε διακοπές.

Σήμερα όμως ήταν μια δύσκολη μέρα που δε θα την ξεχάσω.

Γιατί το κλάμα και το παράπονο ενός παιδιού ήταν πιο δυνατό από τις βροντές και τους κεραυνούς της κακοκαιρίας.

Θα μου πεις, γιατί στα λέω όλα αυτά, για να σε στεναχωρήσω;

Όχι, για να σε προβληματίσω. Από τη μια να δεις έναν κόσμο που δεν είναι ορατός και από την άλλη να σκεφτείς τα δικά σου προβλήματα.
Ίσως πάλι στο λέω για να το βγάλω από μέσα μου, ίσως αυτός να είναι ο δικός μου τρόπος να ξεσπάσω σε λυγμούς.