Σε μια προσπάθεια εξ Ευρωπαϊσμού και υιοθέτησης μιας πιο «ανοιχτόμυαλης» στάσης απέναντι στα δικαιώματα των δύο φύλλων, η Ελλάδα του σήμερα προσπαθεί πολύ να ξεφύγει από τις στερεοτυπικές θέσεις τις και να προσφέρει στις γυναίκες της, ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες στην εργασιακή ανέλιξη (μισθολογική-ηθική αναγνώριση). Τα καταφέρνει όμως ή τα περιθώρια βελτίωσης που παρουσιάζονται είναι ακόμη αρκετά διευρυμένα;

Ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα αν αυτό το άρθρο ξεκινούσε με το ρητό του Κομφούκιου: Μελετήστε το παρόν, πριν σχεδιάσετε το μέλλον. Η φράση αυτή μπορεί να αποβεί πλήρως αντιπροσωπευτική για την ελληνική πραγματικότητα και τη γραφειοκρατία της, που καλά κρατεί ανεξαρτήτως εποχής, κοινωνικών, πολιτισμικών και οικονομικών αναγκών.

Όπως είναι γνωστό, οι οργανισμοί αποτελούν ανοιχτά συστήματα στα οποία αλληλεπιδρούν άνθρωποι όπου με τον τρόπο που εργάζονται, συμπεριφέρονται και αναπτύσσουν σχέσεις. Με βάση το παραπάνω, μπορούμε εύκολα τα κατανοήσουμε πως για την επιτυχία του συστήματος είναι απαραίτητη η προαγωγή τόσο της σωματικής όσο και της ψυχολογικής υγείας των εργαζομένων.

Ελλάδα του σήμερα… μια χώρα που μαστίζεται από την Κοινωνικο-οικονομική κρίση. Η κρίση αυτή, που σαν κύμα «ξέβρασε» στην επιφάνεια κοινωνικά και ηθικά ζητήματα που για χρόνια συγκαλύπτονταν, δημιουργώντας μια δύνη επίπονων συνεπειών. Και κάπου εκεί το νόημα της ζωής χάθηκε, οι αξίες κλονίστηκαν συθέμελα και τα θετικά συναισθήματα εξανεμίστηκαν, μην έχοντας από κάπου να κρατηθούν.

Η λήψη επαγγελματικών αποφάσεων θεωρείται παραδοσιακά, μια λογική διεργασία η οποία περιγράφεται συνήθως μέσα από μια αλληλουχία ορισμένων σταδίων: γνώση, αξιολόγηση στόχου, εξερεύνηση, δέσμευση, εφαρμογή και επαναξιολόγηση.