Αυτό το οποίο παρατηρείται να λείπει από την βιβλιογραφία μέχρι και σήμερα είναι η έρευνα για την τεκμηρίωση της αποτελεσματικότητας της μακρόχρονης ψυχοθεραπείας. Με τόσες προσεγγίσεις, οι οποίες υπόσχονται άμεση και αποτελεσματική ανακούφιση των συμπτωμάτων μοιάζει σαν να μην υπάρχει περιθώριο να εξεταστεί η αποτελεσματικότητα της μακρόχρονης ψυχοθεραπείας καθώς κι η συγκριτική μελέτη της με άλλου είδους προσεγγίσεις, όπως οι βραχύχρονες ψυχοθεραπείες.

Σε προηγούμενο άρθρο  είχαμε αναφερθεί στα κύρια χαρακτηριστικά της παραπάνω διαταραχής, τη διάγνωση και την αντιμετώπιση της. Σήμερα  κρίνουμε αναγκαίο να εστιάσουμε στην αντιμετώπιση της ΔΕΠ-Υ και των μαθησιακών δυσκολιών από τα κύρια ενήλικα πρόσωπα αναφοράς για το παιδί: τους γονείς και τους δασκάλους του.

Με τον όρο «διατροφικές διαταραχές» στην ενήλικη ζωή εννοούμε κυρίως την ψυχογενή ανορεξία, την ψυχογενή βουλιμία και την παχυσαρκία. Οι διαταραχές της διατροφής παρουσιάζονται κυρίως σε γυναίκες σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους και όχι μόνο στην εφηβεία. Τα πολιτισμικά και κοινωνικά πρότυπα που θέλουν τη γυναίκα αδύνατη έχουν μετακινήσει την ηλικία έναρξης μιας διατροφικής διαταραχής μέχρι και τα 60 χρόνια. 

Η διαταραχή του μετατραυματικού στρες κάνει την εμφάνιση της όταν η αντίδραση των φυσιολογικών λειτουργιών της άμυνας του οργανισμού εναντίον του στρες αρχίζει να υπερλειτουργεί. Σε αυτή την περίπτωση, μετά το τραυματικό γεγονός ακολουθεί μια μη φυσιολογική αλληλουχία αντιδράσεων του αμυντικού συστήματος, συνέπεια της οποίας εμφανίζονται ορισμένα συμπτώματα όπως τα κάτωθι:

Ο φόβος είναι μια φυσική αντίδραση του οργανισμού που βοηθά τον άνθρωπο να προφυλαχτεί από επικίνδυνες καταστάσεις. Όταν, όμως, ο φόβος γίνεται υπερβολικός και παράλογος και προκαλείται από την παρουσία ή την πρόβλεψη παρουσίας ενός αβλαβούς αντικειμένου ( π.χ. κατοικίδια ζώα, έντομα κ.λ.π.) ή μιας συνηθισμένης κατάστασης (π.χ. μετακίνηση με δημόσιο μέσο, ανελκυστήρες, κλειστές αίθουσες κ.λ.π.), τότε μιλάμε για φοβία.