Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, όπου στη θέση του γάμου θα μπορούσε να είναι και μια πολύχρονη συμβίωση.

Η αλήθεια νομίζω είναι ότι δεν είναι ο γάμος ή η πολύχρονη σχέση και συμβίωση που σκοτώνουν τον έρωτα, το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο, αλλά η ρουτίνα της καθημερινότητας που έχει κυριαρχήσει και ο εφησυχασμός.

Οι πιο πολλοί άνθρωποι βασανίζονται με ερωτήσεις του τύπου: «Τι θεωρούμε επιτυχία;», «Ποιος θέλω να γίνω;», «Τι εμπειρίες θέλω να ζήσω;», «Τι περιουσία θέλω ν' αποκτήσω;». Νιώθουν την εσωτερική παρόρμηση να κάνουν κάτι που ενθουσιάζει στο άκουσμά του. Γενικότερα, όμως, σπανίως το πετυχαίνουν.

Είναι κοινά αποδεκτό, «κλισέ» θα έλεγα, ότι οι σχέσεις είναι δύσκολες στην εποχή μας και ότι είναι τυχερός ή τυχερή αυτός που θα «πέσει» σε καλό σύντροφο. Το αν θα έχουμε, όμως, μία καλή ή κακή σχέση δεν είναι θέμα τύχης! Είναι αποτέλεσμα προσπάθειας και από τις δύο πλευρές για τη σχέση, αλλά πρωτίστως παίζει ρόλο η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας και κατά πόσο τον γνωρίζουμε και τον αποδεχόμαστε.

Η σχέση μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου είναι πολύτιμη κι ιδιαίτερη. Είναι μια σύνδεση που αποτελεί τον απαραίτητο και ανεκτίμητο μοχλό της θεραπευτικής αλλαγής.

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι δεν υπάρχει σχέση, στην οποία να μην εκδηλωθεί κάποια στιγμή διαφωνία, η οποία θα οδηγήσει σε καυγά. Εάν το φαινόμενο αυτό είναι συχνό θα πρέπει να προβληματιστούμε, ώστε να βρούμε τρόπο να εκφράζουμε την αναπόφευκτη διαφωνία μας με τρόπο τέτοιο, που δεν θα οδηγήσει σε τσακωμό.