Καθημερινά ζούμε στιγμές όπου κάποιες φορές εκφράζουμε με δυσκολία τα συναισθήματά μας.
Μήπως μας είναι πιο εύκολο να εκφράζουμε τις σκέψεις παρά τα συναισθήματά μας, να χρησιμοποιούμε μόνο τη λογική και όχι το συναίσθημα;

Πολλοί από μας πιστεύουμε ότι το να είμαστε κάποτε λυπημένοι, φοβισμένοι, θυμωμένοι ή απογοητευμένοι μας κάνει αδύναμους και προσπαθούμε να το κρύψουμε από τους άλλους είτε ακόμα και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αποφεύγοντας, όμως, τα αρνητικά μας συναισθήματα είναι σαν να αποφεύγουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας, αφού μέρος του είναι και τα αρνητικά, αλλά και τα θετικά συναισθήματα.  

Το τυχερό φουλάρι που θα φορέσουμε στη συνέντευξη για δουλειά. Η φωτογραφία των παιδιών στο πορτοφόλι μας. Το μενταγιόν που δεν αποχωριζόμαστε. Η γαμήλια πρόσκληση στο έπιπλο της κρεβατοκάμαρας. Τα παραπάνω αποτελούν παραδείγματα μεταβατικών αντικειμένων των ενηλίκων-τα αντίστοιχα λούτρινα αρκουδάκια της παιδικής ηλικίας- και λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Τι συμβαίνει στον οργανισμό μας όταν θυμώνουμε, όταν φοβόμαστε, όταν μένουμε έκπληκτοι και όταν… αηδιάζουμε; Τι συμβαίνει με το λογικό και το συναισθηματικό μυαλό μας;

Όλα όσα βλέπουμε και αγγίζουμε, όλα όσα αντιλαμβανόμαστε, οι ουρανοξύστες της οικονομίας, οι πυραμίδες της βιομηχανίας, οι ανακαλύψεις και τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας – όλα όσα συγκροτούν αυτό που αποκαλούμε «πραγματικότητα» δεν είναι παρά η προβολή ενός εσωτερικού αόρατου κόσμου, ενός κόσμου ιδεών και αξιών που τέμνει κάθετα το σχέδιο της ύπαρξής μας: τον κόσμο του είναι.