Στη φαινομενολογία της αντίληψης ο M. Ponty παρατηρεί ότι «το σώμα είναι το γενικό μέσον μας, προκειμένου να έχουμε έναν κόσμο». Υπάρχει όμως και ένας άλλος κόσμος όπου δεν ζουν τα σώματα, πρόκειται για την ηλεκτρονική μεθόριο, είναι ο κόσμος του διαδικτύου. Το διαδίκτυο εμφανίζεται ως μία ασώματη τεχνολογία που υπόσχεται ακριβώς την υπέρτατη απελευθέρωση μου από τον υλικό χώρο.

Θα λέγαμε ότι, το να σχετιζόμαστε με ανθρώπους σε ένα πολύ κοντινό επίπεδο είναι κάτι το θαυμάσιο και θα έπρεπε να είναι πυλώνας ηρεμίας και αρμονίας σε έναν κόσμο πολύπλοκο και ανταγωνιστικό, μια θάλασσα υποχρεώσεων και καθηκόντων που εκρέουν από την πολλαπλότητα του ρόλου που έχει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Η εποχή γεννά τέρατα και δεισιδαιμονίες, γεννήματα ενός ακραίου ατομισμού και μιας ευθείας διάρρηξης κάθε ομαλής συλλογικότητας, εκπορευόμενα και τα δύο από κρυφούς ή φανερούς μηχανισμούς χειραγώγησης των ανθρώπων[1].

Μας αξίζει να έχουμε ένα σύντροφο, μία σύντροφο που να μπορεί να μας ακούσει, που να έχει τη διάθεση να μας ακούσει.

Οι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι δεν ψάχνουν το άλλο τους μισό για να τους ολοκληρώσει. Ξέρουν ότι είναι ολοκληρωμένοι, υπεύθυνοι για τον εαυτό τους ενήλικες και αναζητούν άλλους, ολοκληρωμένους, υπεύθυνους για τον εαυτό τους ενήλικες, ώστε να συνδεθούν και να προχωρήσουν μαζί.

Ένας από τους πιο βασικούς παράγοντες που επηρεάζει κάθε συντροφική σχέση είναι το άγχος του τέλους αυτής. Η ίδια η ποιότητα της συντροφικότητας εξαρτάται από το άγχος αποχωρισμού, με τη μορφή της απουσίας ή της απώλειας. 

Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε ποιος πραγματικά μας ταιριάζει και να μην πέφτουμε στην παγίδα του ποιος μας ελκύει;

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ
Μόλις είχε τελειώσει η παράσταση. Μια βαθιά κοινωνικού περιεχομένου παράσταση, ένα στοχαστικό, φιλοσοφικό δράμα είχε λάβει τέλος. Ο Victor στεκόταν ακίνητος πίσω από την αυλαία σκεπτικός, κοιτάζοντας το σκούρο κόκκινο χρώμα της κουρτίνας που σε λίγο θα άνοιγε για την βαθιά υπόκλιση στο κοινό.