Μια καλή σχέση δεν αποτελείται από δυο μισά, αλλά από δύο ολόκληρα

Ακρόαση άρθρου......

Οι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι δεν ψάχνουν το άλλο τους μισό για να τους ολοκληρώσει. Ξέρουν ότι είναι ολοκληρωμένοι, υπεύθυνοι για τον εαυτό τους ενήλικες και αναζητούν άλλους, ολοκληρωμένους, υπεύθυνους για τον εαυτό τους ενήλικες, ώστε να συνδεθούν και να προχωρήσουν μαζί.

Εκείνος που ξέρει τι θέλει έχει αναγνωρίσει στον εαυτό του ποιος είναι και τι ζητάει, και παράλληλα ξέρει τι κουβαλάει.

Τροφοδοτεί και φροντίζει τον εαυτό του μέσα από την ενασχόλησή του με πράγματα που έχει επιλέξει, κάνοντας μια δουλειά που αγαπάει, έχοντας το δικό του κοινωνικό πλαίσιο, φίλους που τον αγαπούν και τους αγαπάει, γονείς, δραστηριότητες.

Αναζητά λοιπόν να δημιουργήσει σχέση με έναν αντίστοιχο άνθρωπο. Δεν έχει ανάγκη κάποιον.

Θέλει συντροφικότητα και οραματίζεται μια σχέση όπου ο ένας προσφέρει στον άλλο ό,τι καλύτερο κουβαλάει στην ψυχή του. Έχει καλλιεργήσει όμορφα πράγματα μέσα του, που θέλει να τα μοιραστεί με τον άνθρωπό του.

Αν λοιπόν βρεθείς σε μια σχέση στην οποία και εσύ ο ίδιος είσαι ολόκληρος και έχεις δίπλα σου έναν άλλο ολόκληρο άνθρωπο, τότε τροφοδοτείτε και οι δύο τη σχέση με ό,τι πιο όμορφο, με ό,τι πιο πολύτιμο έχετε. Και το κάνετε με πολύ κέφι όλο αυτό.

Φέρε στο μυαλό σου τις πρώτες φορές που βγαίνουμε ραντεβού, που νιώθουμε ερωτευμένοι και είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι (η λέξη ενθουσιασμός σημαίνει εν Θεώ ουσία). Κάπως έτσι συμπεριφερόμαστε:

Προσφέρουμε ό,τι καλύτερο έχουμε.

Στα πρώτα ραντεβού κανείς δεν αρχίζει την γκρίνια, τη μουρμούρα και τα παράπονα τύπου:

«Μα γιατί δεν με πήρες δέκα φορές τηλέφωνο... Εγώ σε πήρα και δεν το σήκωνες…». Στα πρώτα ραντεβού δείχνουμε πάντα το καλό μας πρόσωπο, είμαστε πολύ άνετοι και πολύ απελευθερωμένοι και όλα είναι ωραία.

Τις πρώτες φορές λοιπόν κάνουμε το σωστό όσον αφορά την εικόνα μας. Όμως αυτό που δείχνουμε είναι η αλήθεια μας ή μήπως ένα ιδεατό πρόσωπο, που δελεάζει τον άλλο και έτσι γινόμαστε πολύ θελκτικοί, και στη συνέχεια βγαίνουν οι ανασφάλειές μας, ξαφνικά αλλάζουμε ρότα και ο άλλος βλέπει έναν άλλο άνθρωπο και φρικάρει;

Αν θυμάσαι λοιπόν πώς μπαίνουμε σε νέες σχέσεις και ότι όλα στην αρχή πηγαίνουν καλά, τότε θα καταλάβεις ότι μπαίνουμε για να δώσουμε. Και αυτό δεν πρέπει να αλλάξει ποτέ.

Θα μου πεις: «Συγγνώμη, Μάρεα, ναι, να δώσω ευχαρίστως. Εγώ όμως πότε θα πάρω; Δηλαδή δεν θέλω να με πιάσει κανείς κορόιδο. Δίνω, δίνω, δίνω, δίνω… Εγώ πότε παίρνω;».

Αυτό είναι πολύ ανθρώπινο. Καταλαβαίνω αυτόν τον φόβο που έχουμε οι άνθρωποι. Θέλω να σου πω όμως ότι, αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα, θα καταλάβεις και μόνος σου ότι, αν δίνεις στη σχέση και μπαίνεις με αυτή την πρόθεση, και κυρίως αν δίνεις αυτά που ο άλλος έχει ανάγκη, τότε τον «γεμίζεις» με έναν άκρως ικανοποιητικό τρόπο, σε τέτοιον βαθμό, που ποια νομίζεις ότι θα είναι η πρώτη του φυσική αντίδραση. Τι θα θέλει να κάνει για εσένα; Εφόσον του δίνεις ΟΛΑ όσα χρειάζεται; Η φυσική του αντίδραση θα είναι να ΘΕΛΕΙ να σου δώσει και εκείνος πίσω.

Δίνεις λοιπόν αυτό που ο άλλος χρειάζεται, χωρίς να νιώθεις ότι σε «κλέβει», χωρίς να νιώθεις ότι «αδειάζεις», χωρίς να λες: «Σου έδωσα 5, μου χρωστάς 5».

Δίνεις γιατί έχεις. Αυτό κάνουν οι ολόκληροι άνθρωποι. Έχουν. Και δεν είναι ούτε δανεικά ούτε λίγα αυτά που έχουν. Δεν δίνουν από το υστέρημά τους. Ξέρουν να τροφοδοτούν τον εαυτό τους ώστε να συνεχίσουν να έχουν γεμάτη την ψυχή τους.

Και επειδή δίνεις όσα χρειάζονται προς την κατεύθυνση του συντρόφου σου, ο άλλος γεμίζει τόσο πολύ από τη δική σου αγάπη και παρουσία, που το μόνο που θέλει να κάνει ως αντίδραση είναι να σου δώσει πίσω αυτό που εσύ έχεις ανάγκη.

Καταλαβαίνεις ότι έτσι δημιουργείται μια ανοδική σπείρα (ίσως έχεις ακούσει και άλλες φορές για σπείρες, αλλά συνήθως είναι καθοδικές οι σπείρες που μας προβληματίζουν και εξετάζουμε).

Υπάρχει η ιδανική σχέση;

Αυτό λοιπόν που περιέγραψα πριν είναι μια ανοδική σπείρα, η οποία δεν τελειώνει, εξελίσσεται αδιαλείπτως. Αυτό που περιγράφω ονομάζεται Ιδανική Σχέση. Μπαίνεις στη σχέση για να δώσεις. Τελεία. Όχι για να πάρεις. Όσο περίεργο και να σου φαίνεται.

Υπάρχουν βέβαια και άλλα επίπεδα σχέσης.

Ένα κατώτερο επίπεδο σχέσης, που είναι το πιο σύνηθες και το βλέπουμε πάρα πολύ συχνά γύρω μας, είναι οι σχέσεις που δίνεις στον σύντροφό σου με απώτερο σκοπό να πάρεις.

Σκέφτεσαι δηλαδή: Θα σου δώσω ευχαρίστως, αλλά μισό λεπτό, δεν είμαι χαζός. Θέλω κι εγώ να πάρω. Και τότε αρχίζει το μέτρημα και στο μέτρημα τα πράγματα δεν είναι καλά.

Ανταλλακτική σχέση

Λειτουργεί ανταλλακτικά και έτσι αυτού του τύπου η σχέση λέγεται Ανταλλακτική σχέση.
Υπάρχουν επίσης κάποιες σχέσεις που είναι σκέτη καταστροφή. Αναφέρομαι στο είδος της σχέσης που μπαίνουμε για να πάρουμε και η οποία ονομάζεται Εγωιστική σχέση ή Η σχέση του μωρού. Γιατί, αν δεν δώσει η μαμά το γάλα στην ώρα του, τι θα κάνει το μωρό; Θα κλαίει σπαρακτικά και θα φωνάζει μέχρι κάποιος να το ταΐσει.

Εγωιστική σχέση κάνει κάποιος που νιώθει ότι του λείπουν πάρα πολλά, που δεν ξέρει πώς να τροφοδοτήσει μόνος του τον εαυτό του ή πιστεύει ότι δεν θα λεγόταν σχέση αν έπρεπε να τροφοδοτεί μόνος του τον εαυτό του. Θεωρεί ότι αυτή είναι δουλειά του συντρόφου του.

Σκέφτεται λοιπόν: Χρειάζομαι πολλά πράγματα. Δεν καταφέρνω ή δεν θέλω μόνος μου να τα καλύψω, οπότε κάνω μια ωραία σχέση και ο άλλος, εφόσον με αγαπάει, πρέπει να μου δίνει και να μου δίνει, ώστε κάποια στιγμή να γεμίσω όλα τα κενά μου. Όταν γεμίσω αρκετά, πιθανόν θα δώσω και εγώ κάτι σε εκείνον. Όμως πρώτα θα πρέπει να αισθανθώ ότι πήρα και δεν με έκλεψαν, δεν με κορόιδεψαν.

Σου κάνω αυτή την περιγραφή ώστε κατ’ αντιπαράσταση να μπορείς να διακρίνεις τις διαφορές αυτών των επιπέδων αγάπης (Εγωιστική και Ανταλλακτική) σε σχέση με την Αληθινή αγάπη, την ιδανική σχέση.

Στην ιδανική σχέση, λοιπόν, δεν κρέμεσαι από τον ώμο του συντρόφου σου. Δεν γαντζώνεσαι πάνω του, έχεις μια ζωή δική σου, πορεύεσαι σε αυτήν, εκτιμάς τον εαυτό σου. Είναι πολύτιμος ο εαυτός σου και τον φροντίζεις με τον καλύτερο τρόπο. Και προφανώς μοιράζεσαι ό,τι καλύτερο έχεις με τον σύντροφό σου.

Και αν το κάνεις με τον σωστό τρόπο, ο άλλος σου δίνει πίσω.

Αν όμως είσαι σε μια σχέση και δίνεις γιατί φοβάσαι μη χάσεις τον άλλο, τότε έχει πολύ συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο αυτή σου η απόφαση. Δεν ξεκινάς από το σωστό «δίνω», και θέλω να ξέρεις ότι δεν θα αντέξεις για πολύ.

Δεν μπορείς να δίνεις για πάντα, μόνο και μόνο για να μη χάσεις τον σύντροφό σου. Πρέπει να δίνεις μόνο με μία προϋπόθεση: Ότι είσαι γεμάτος εσύ, ότι ξέρεις να ικανοποιείς επαρκώς τις ανάγκες σου εσύ ο ίδιος, ότι είσαι ολόκληρος, οπότε έχεις πολλά «δώρα» μέσα σου και θέλεις να τα μοιραστείς με τον σύντροφό σου για να μεγιστοποιήσεις τη χαρά και των δυο σας.

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Σχολείο σχέσεων της Μάρεα Λαουτάρη. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα σε όλα τα βιβλιοπωλεία και στο www.dioptra.gr.

Διαβάστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου.