Σε ένα σύστημα, όπως είναι μια οικογένεια...

Ακρόαση άρθρου......

Σε ένα σύστημα, όπως είναι μια οικογένεια, οι δύο άνθρωποι που αποτελούν τη σχέση, πολλές φορές δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν. Και στην πορεία, συχνά μέσα από τη φθορά του χρόνου και από την απομυθοποίηση του ενός προς τον άλλον, γεννιούνται ασυνείδητα, δύο εχθροί,ή στην καλύτερη περίπτωση δύο μη-φίλοι.

Τα δυναμικά πολύπλοκα που διακινούνται μεταξύ τους. Ο καθένας φέρνει μέσα στη σχέση τα δικά του βιώματα, τις δικές του τάσεις που κουβαλά από ένα άλλο πρωταρχικό σύστημα. Και σιγά σιγά μέσα στο χρόνο, υψώνεται ένας τοίχος ανάμεσά τους.

Μια παύση ουσιαστικής επικοινωνίας. Απο κει και πέρα, ψάχνουν άλλους τρόπους επικοινωνίας που όμως βασίζονται στην καθημερινότητα και όχι στην ουσία της ύπαρξής τους. Για άλλους μπορεί να είναι τα παιδιά, για άλλους μια κοινή δουλειά, για κάποιους οι υποχρεώσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Αλλά όλα αυτά δεν είναι επικοινωνία.

Δε μπορούν να θρέψουν την ψυχή και να κάνουν τους δύο ανθρώπους να αισθανθούν ο ένας για τον άλλον, έτσι όπως αισθάνονταν κάποτε στην αρχή της γνωριμίας τους. Και μετά όλο και απομακρύνονται. Και ο τοίχος όλο και υψώνεται. Και βρίσκονται μέσα σε μια σχέση, όπου ο καθένας νοιώθει μόνος του.Για να βρεις όμως το θάρρος να αντιμετωπίσεις τα θέματα μιας σχέσης με ειλικρίνεια, πρέπει να το θέλουν και οι δυο και πάνω από όλα θα πρέπει ο καθένας να αντιμετωπίζει με θάρρος τη δική του αλήθεια.

Ο τοίχος ανάμεσά τους δε δημιουργήθηκε τυχαία, και τελικά δε μπορεί τυχαία και να εξαφανιστεί. Θέλει προσπάθεια το να θέλεις να ανακαλύψεις την αλήθεια τη δική σου και την αλήθεια του άλλου..γιατί όταν οι αλήθειες δεν ταιριάζουν τελικά, τότε έρχονται οι δυο άνθρωποι μπροστά στο αληθινό πρόβλημα.

Ενώ όταν κρύβονται ο ένας από τον άλλον, όταν κάνουν πως όλα είναι καλά ενώ δεν είναι, μπορεί μεν να συνεχίζουν αλλά η μοναξιά θα μεγαλώνει...χρειάζεται θάρρος.. πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τον άνθρωπό μας και τη σχέση μας μαζί του...