Ετυμηγορία: Διαζύγιο

Ακρόαση άρθρου......

Διαζύγιο. 
Πώς θα το πω στο παιδί; Πώς θα του το κάνω πιο εύκολο;
Δεν μπορεί να είναι πιο εύκολο. Για κανέναν που εμπλέκεται σε ένα διαζύγιο δεν μπορεί να είναι εύκολο.
Μήπως έπρεπε να περιμένω; Να μεγαλώσει λίγο; Να μην επηρεάζεται τόσο;
Πόσο να περιμένεις; Με τι κόστος; Γιατί τότε να μην επηρεαστεί; Και ως τότε, τι;; Η ζωή σου σε pause;

Τα ερωτήματα που προκύπτουν τόσο πριν την απόφαση, όσο και μετά είναι πολλά. Και οι απαντήσεις οφείλουμε να είναι με απόλυτη επίγνωση των συνεπειών. Οι ζωές όλων θα αλλάξουν και χρειάζεται να υπάρχει ωριμότητα απέναντι στα θέματα που θα τεθούν.

Ένα σύνηθες ερώτημα είναι "Μήπως να μείνουμε μαζί για το καλό των παιδιών; Ή να το αφήσουμε για αργότερα που θα έχει μεγαλώσει". Αυτό σημαίνει ότι θα είμαι σε ένα "νεκρό" γάμο ή σε μια μόνιμα "εμπόλεμη" κατάσταση μέσα στο γάμο; Με τι κόστος;

Στην προσπάθειά τους οι γονείς να είναι όσο πιο εξαιρετικοί γίνεται σαν "γονείς", έχουν ξεχάσει τους άλλους ρόλους της ζωής μέσα και έξω από το σπίτι: άνδρας - γυναίκα, σύζυγοι, σύντροφοι, φίλοι... Φορώντας αποκλειστικά το ρόλο του γονέα, έχουν χάσει ή ξεχάσει την ολόκληρη ταυτότητά τους. Και θα έρθει μια στιγμή, που θα αντιληφθουν, ότι ενώ κάποτε πήραν μιαν απόφαση για το καλό του παιδιού, τελικά όλο αυτό δεν μπορεί να βγει σε κάτι καλό για κανέναν. Γιατί... πώς θα διδάξουν στο παιδί τους να είναι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, όταν εκείνοι είναι κατακερματισμένοι; Πώς θα του μάθουν την καλή σχέση και επικοινωνία; Πώς θα του μάθουν να σέβεται τον εαυτό του και να ακούει τις επιθυμίες του, όταν οι ίδιοι έχουν υποτιμήσει τόσο σκληρά και τον εαυτό τους και το σύντροφό τους;

Δεν είναι το διαζύγιο που πληγώνει τα παιδιά. Αλλά η κακή επικοινωνία που μπορεί να υπάρχει μεταξύ των συζήγων. Το σημαντικότερο για ένα παιδί που βιωνει ένα διαζύγιο είναι ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς θα χειριστούν την μεταξύ τους σχέση και η στάση που θα κρατήσουν απέναντι στο παιδί. Θα κατηγορούν ο ένας τον άλλον στα παιδιά; Θα τα χρησιμοποιούν ως "ενδιάμεσους" ή ως "συμμάχους" με το πρόσχημα του "να μην ξέρει την αλήθεια το παιδί;". Κι όμως η αλήθεια αυτη αφορά τη σχέση των συζύγων στην οποία έχουν συνυπογράψει και συμμετάσχει και οι δυο για την ποιότητά της. Δεν αφορά στο πρόσωπο του πατέρα ή της μητέρας, τον/την οποίο κατηγορεί.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να μην επιστρατεύονται τα παιδιά για να φροντίσουν τον έναν ή και τους δυο γονείς ούτε πρακτικά, ούτε συναισθηματικά. Αυτή η ατμόσφαιρα επιβαρύνει τη συναισθηματική τους κατάσταση και τα κρατά αιχμάλωτα. Πώς θα συγκεντρωθεί ένα παιδί στα μαθήματά του στο σχολείο εάν ανησυχεί για τον τσακωμό που θα γίνει στην πόρτα, όταν έρθει να τον πάρει ο μπαμπάς του το απόγευμα από το σπίτι; Ίσως να επιτεθεί στο συμμαθητή του. Στη συνέχεια θα κατηγορείται για βίαιη και επιθετική συμπεριφορά. Θα απομονωθεί....

Όσον αφορά στην επικοινωνία.... μπορεί ο γονιός που δεν έχει την κύρια επιμέλεια του παιδιού, να το παίρνει τηλέφωνο στο σπίτι όποτε θέλει; Η πρώτη απάντηση είναι "ναι", γιατί του λείπει και θέλει να το ακούσει. Φυσικά. Το ίδιο νοιώθει και το παιδί. Αν όμως, έστω και μια από τις φορές που ο γονιός καλέσει το παιδί, εκείνο για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορεί ή δεν θέλει να του μιλήσει τι θα συμβεί; Ο γονιός μπορεί να νοιώσει απόρριψη, ενώ αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Το παιδί μπορεί να παίζει, να ζωγραφίζει, να διαβάζει, να ακούει μουσική..... Το πιθανότερο είναι μετά να νοιώσει ενοχές που ο γονιός του ενδιαφέρεαι για εκείνο κι εκείνο προτιμά το παιχνίδι. Επίσης, είναι πολύ πιθανό να κατηγορηθεί ο γονιός που έχει την επιμέλεια ότι "βάζει λόγια" στο παιδί ενάντια στον άλλον.

Μπορούν να γιορτάσουν "όλοι μαζί" τη γιορτή ή τα γνέθλια;

Η πρώτη απάντηση κι εδώ, το πιθανότερο είναι να είναι "ναι". "Θα χαρεί το παιδί να μας έχει και τους δυο", "να είμαστε σαν οικογένεια". Το παιδί θέλει πάντα να έχει και τους δυο γονείς μαζί. Όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αν δει ότι μπορεί να το καταφέρει σε συγκεκριμένες περιστάσεις και ότι οι γονείς του θα το κάνουν "για χάρη του", θα φροντίσει αυτές οι περιστάσεις να γίνονται όλο και περισσότερες. Μπορεί να γίνει ένας αγώνας μπάσκετ που θα παίζει, μπορεί να αρρωσταίνει για να τους έχει και τους δυο, μπορεί να θέλει να διαβάσει μαθηματικά με τον μπαμπά του. Μια λίστα που δεν τελειώνει ποτέ. Το παιδί δεν μπορεί και δεν αντιστοιχεί να έχει τη δύναμη να ορίζει αυτές τις καταστάσεις. Οι γονείς έχουν την πλήρη ευθύνη. Σίγουρα χρειάζεται να λαμβάνουν υπόψη την επιθυμία του παιδιού, αλλά η τελική απόφαση είναι δική τους.

Κι αν υπάρχει σύντροφος; Να είναι κι εκείνος παρών; Αν όχι, τι θα συμβεί όταν συναντηθούν μετά τη γιορτή; Να ρωτάει πώς πέρασαν; Να δει φωτογραφίες που θα είναι "όλοι μαζί σαν οικογένεια"; Να νοιώσει ότι έχει χώρο σε όλο αυτό; Αν πάλι είναι παρών... πώς θα νοιώσει το παιδί; Πώς θα παρέμβουν οι παππούδες "να πουν την γνώμη τους" για τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα;

Τα ερωτήματα πολλά. Και γεννούν άλλα τόσα. Οι απαντήσεις χρειάζεται να δίνονται έχοντας επίγνωση των πολλαπλών συνεπειών. Χρειάζεται να είναι ξεκάθαρες. Χρειάζεται να μην είναι διαστρεβλωμένες από τα συναισθήματα προς τον πρώην σύντροφο, διότι μπορεί να μην αφορούν καν το παρόν, αλλά να αφορούν βιώματα και ρόλους που είχαν οι ίδιοι οι γονείς στο δικό τους πατρικό σπίτι. Είναι σημαντικό η εύκολη κατηγόρια προν τον άλλον να μετατραπεί σε συνεδητή ανάληψη ευθύνης για το παρελθόν, παρόν και μέλλον. Γιατί το διαζύγιο αφορά και το παρελθόν και το παρόν και το μέλλον.

Διαβάστε ακόμη το άρθρο της Οφίδου Ηλιάνας : Πώς να πούμε στο παιδί μας ότι χωρίζουμε;