Αντιγόνη Γαρυφαλλάκη

Μπήκε ο Ιούλιος και οι θερμοκρασίες όλο και ανεβαίνουν, η σκέψη όλων τρέχει σε εκείνες τις μέρες που θα κατέβουν οι βαλίτσες από τα πατάρια και θα ξεχυθούμε σε παραλίες, θα κολυμπήσουμε σε βαθυγάλανα νερά, θα φάμε σε ταβερνάκια, θα ξεκουραστούμε και θα δροσιστούμε από παγωμένες λεμονάδες…

Πολύ συχνά ακούμε ανθρώπους να αναρωτιούνται για ποιο λόγο να μπουν σε μία ψυχοθεραπευτική διαδικασία και να μιλήσουν με κάποιον «ξένο» αφού, όπως λένε οι ίδιοι, έχουν φίλους που τους αγαπούν και θα τους ακούσουν με προσοχή. Και ναι, μέχρι ένα σημείο ίσως η σκέψη του μοιράσματος ενός προβλήματος με έναν αγαπημένο άνθρωπο να είναι πιο ασφαλής από την αναζήτηση ενός θεραπευτή. Είναι όμως το ίδιο;

Ο Σεπτέμβρης έχει μπει για τα καλά και μαζί με αυτόν και η νέα σχολική χρονιά! Η προετοιμασία των παιδιών που θα πάνε πρώτη φορά στο σχολείο μοιραία έχει ξεκινήσει από το καλοκαίρι, όμως τώρα το σχολείο αποτελεί μία πραγματικότητα.  

Η πιο γνωστή ίσως εκδοχή του μύθου του Νάρκισσου είναι η ιστορία όπου θνητές κόρες και Νύμφες αλλά και νέοι ερωτεύθηκαν τον πανέμορφο Νάρκισσο, όμως εκείνος απείχε από κάθε ερωτική σχέση. Η απελπισία της Νύμφης Ηχούς την έκανε να αποτραβηχτεί από τη ζωή και να εγκαταλείψει τον εαυτό της· αδυνάτισε τόσο που έμεινε μόνο η φωνή της, γοερή εξαιτίας του αναπόδοτου και ματαιωμένου έρωτα.

Έπεσε στα χέρια μου ένα παλιό βιβλίο του Αζίζ Νεσίν, «Ο καφές και η δημοκρατία», και μέσα σε αυτό το βιβλίο το οποίο χαρακτηρίζεται για την αμείλικτη καυστική κριτική στα κακώς κείμενα της χώρας του, βρήκα πολλές ιστορίες που κέντρισαν την προσοχή μου καθώς ένιωσα πολλά κοινά στοιχεία με τα βιώματα πολλών ανθρώπων που συναντώ, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου.