Αρκετές φορές ακούμε τα παιδιά να μιλούν αρνητικά για τον εαυτό τους π.χ. "Είμαι τόσο ηλίθια", "Κανείς δεν με συμπαθεί", "Είμαι χοντρή", "Είμαι άσχημος". Μερικές φορές μέσα από αυτές τις δηλώσεις επιζητούν την αναίρεση αυτών από τους άλλους. Αρχικά αυτές οι δηλώσεις μπορεί να φαίνονται αβλαβείς όμως ο συνεχής αρνητικός διάλογος με τον εαυτό τους μπορεί να αντανακλά μια νοσηρή τάση του να σκέφτονται το χειρότερο για εκείνα.

Πολλές φορές σκεφτόμαστε ότι δεν ορίζουμε τη ζωή μας. Μοιάζει σαν να θεωρούμε ότι είμαστε έρμαια των καταστάσεων εξαρτώντας τη από δυνάμεις της τύχης. Έτσι περιμένουμε να αλλάξουν οι καταστάσεις για να αλλάξει και η ζωή μας. Ποιος λοιπόν ορίζει την τύχη μας, τη ζωή μας?

Η ζωή μας είναι μοναδική γεμάτη θετικές ή αρνητικές στιγμές, εναλλαγές. Η ύπαρξή μας μέσα από τις ενέργειές μας βρίσκεται σε μια ατέρμονη πάλη με σκοπό να εκπληρώσει τις υλικές ή άυλες προσδοκίες μας.
Προσπαθούμε συνεχώς να επιτύχουμε είτε αυτά που οι άλλοι μας έχουν επιβάλλει είτε αυτά που εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε να καταφέρουμε.

Με αφορμή τη διάλεξη του καθηγητή ψυχολογίας του Πάντειου Παν/μίου, Κου. Σταλίκα Αναστάσιου στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, της 3/5/2014 με τίτλο θετικότητα και ψυχική υγεία οδηγούμαι στο να αποτυπώσω ορισμένες σκέψεις μου γύρω από το συγκεκριμένο θέμα.

Στην ψυχή του κάθε ανθρώπου φωλιάζουν χιλιάδες εικόνες, ως γνωστόν βιώματα τα οποία επηρεάζουν την πορεία της ζωής μας. Αυτά τα βιώματα λειτουργούν είτε ως κινητήριος δύναμη είτε ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη μας.
Πόσο συνειδητοποιούμε τι μας συμβαίνει, έχουμε αναρωτηθεί γιατί τα πράγματα δεν οδηγούνται στο επιθυμητό αποτέλεσμα;
Η ενδοσκόπηση είναι μια διεργασία με κόστος.