Μολονότι έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση στο ρόλο μου ως εργαζόμενη γυναίκα, δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση στο ρόλο μου ως μητέρα. Δεν ξέρω καν τι ρούχα θα ταίριαζαν σε αυτόν τον ρόλο.”  (Ugarirza, 2002)
Κλαίω συνέχεια, 24 ώρες το 24ωρο… Κλαίω με το παραμικρό, δεν μπορώ να το ελέγξω. (Ugarirza, 2002)

Μέρος 2ο:  Είναι ενδιαφέρον ότι μολονότι πολλά έχουν γραφτεί για την εργασία των ψυχολόγων που μπορεί να γίνει σε μια ποικιλία αναπτυξιακών διαταραχών στα παιδιά, ελάχιστα έχουν προταθεί για την δουλειά που θα μπορούσε να γίνει στους γονείς των παιδιών αυτών.
Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται μια στροφή των κλινικών στο επίπεδο της παρέμβασης στις προαναφερόμενες καταστάσεις κρίσης προς την λεγόμενη family-centered, οικογενειακή  προσέγγιση η οποία έχει διττό στόχο:

Τα προγράμματα θεραπευτικής παρέμβασης  που προτείνονται για την αντιμετώπιση της ψυχογενούς ανορεξίας και βουλιμίας στην εφηβεία είναι: α) η οικογενειακή θεραπεία, β) η επικεντρωμένη στον έφηβο ατομική ψυχοθεραπεία και γ) η γνωστική-συμπεριφορική θεραπεία.

Στη διαθέσιμη διεθνή βιβλιογραφία καταγράφονται ποικίλες συνέπειες που εμφανίζονται μακροπρόθεσμα στην ενήλικη ζωή ατόμων που έχουν υποστεί παιδική κακοποίηση. Αξίζει, ωστόσο, να υπογραμμιστεί ότι ανάμεσα στους ενήλικες με κακοποίηση στην παιδική ηλικία υπάρχουν και εκείνοι που δεν παρατηρούνται σε κάποια από τις κατηγορίες των συνεπειών που θα αναλυθούν αλλά εκδηλώνουν αξιοσημείωτη ψυχική ανθεκτικότητα.