Η στήριξη και το νοιάξιμο στην ελληνική οικογένεια είναι από τα πιο σημαντικά συστατικά της. Η προσφορά φροντίδας είναι ένα πολύτιμο στοιχείο που ευτυχώς μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Υπάρχει όμως ένα σημείο σε αυτή τη μεταβίβαση, όπου το πολύτιμο αυτό στοιχείο μεταλλάσσεται σε επικίνδυνο ιό.

Είτε γιατί η άδεια μητρότητας τελειώνει και το παιδί ακόμη δεν θα πάει σχολείο, είτε γιατί το ζευγάρι θέλει να κάνει μια έξοδο.... είτε.. είτε... κάποιος χρειάζεται να κρατά το παιδί. Ποιος; Οι παππούδες ή μια "γυναίκα"; Οι γονείς καλούνται να αποφασίσουν κάτι πολύ κρίσιμο... και η συνήθης απάντηση είναι η γιαγιά ή οι παππούδες.

Να κάνω καριέρα ή οικογένεια? Να αφοσιωθώ στην  καριέρα μου  ή να αφήσω χώρο και για οικογένεια?  Μπορώ να συνδυάσω και τα δύο? Θα τα καταφέρω?
Τέτοιου είδους διλλήματα και ερωτήσεις απασχολούν πλέον σε έντονο βαθμό τη σύγχρονη Ελληνίδα, η οποία, όπως και ο άντρας,  νοιώθει ικανοποίηση με την συμμετοχή της σε πολλαπλούς ρόλους. 

Οι ψυχοσωματικές ασθένειες δεν είναι λιγότερο αληθινές από τις κοινές ασθένειες. Τα συμπτώματά τους έχουν "σάρκα και οστά" και μπορεί να κλιμακωθούν και να έχουν δυσάρεστη κατάληξη. Δεν είναι λοιπόν "φαντάσματα", αλλά υπαρκτές σωματικές διαταραχές.

Όλο και περισσότερο άνθρωποι ακούν από το γιατρό τους να τους λέει «Οι εξετάσεις σου είναι μια χαρά. Αυτό που έχεις είναι ψυχολογικό». Η αντίδραση των περισσότερων ασθενών είναι να κάνουν ότι μπορούν για να εξαλείψουν το σύμπτωμα, κάτι που φυσικά οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο.